6ο Κεφάλαιο: Η Φυγή

 Μπέλλα

''Ο Μποντλέρ είχε μια διαφορετική άποψη για να πράγματα όπως είναι εμφανές και...''συνέχιζε ο Κ.Γουίλσον αλλά το μυαλό μου ήταν πολύ απασχολημένο για να παρακολουθήσει το μάθημα του.Τα χέρια μου γαζωμένα πάνω στο μπλε τετράδιο και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή περίμενα το κουδούνι να χτυπήσει και επιτέλους να τελειώσει αυτή η φρικτή μέρα.

Για πρώτη φορά στα χρονικά αψηφούσα ένα από τα αγαπημένα μου μαθήματα,την λογοτεχνία και το έκανα συνειδητά.Είχα χάσει σίγουρα τον εαυτό μου με όλα αυτά που είχαν συμβεί και φοβόμουν πως θα έχανα και το πολυπόθητο πτυχίο μου αν συνέχιζα έτσι.Μα καλά δεν είχα καθόλου μυαλό μέσα μου?ή μήπως καλύτερα θα έπρεπε να ρωτήσω εάν εκείνος είχε αφήσει καθόλου περιθώριο να σκεφτώ καθαρά.Μετακίνησα την ετικέτα του βιβλίου που πάνω αναγραφόταν το όνομα μου μηχανικά.

Όλα αυτά ήταν τόσα πολλά για εμένα και είχα πάρει ήδη την απόφαση μου για το τι θα κάνω στη συνέχεια.Ύστερα από το πρωινό ''περιστατικό'' δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να παρέμενα στο ίδιο δωμάτιο εκτός και αν έφευγε εκείνος.Θα έβαζα ξανά τον εαυτό μου σε τάξη και θα ξεκινούσα από την αρχή.Ήδη οι υποχρεώσει μου μου είχαν μείνει πίσω.

''Μπέλς....που ταξιδεύεις?''η ψιθυριστή φωνή της Άλις με αιφνιδίασε με αποτέλεσμα να χτυπήσω το πόδι μου στο θρανίο.Όλα τα κεφάλια γύρισαν προς τα πίσω καθώς ο εκκωφαντικός ήχος  της μεταλλικής επιφάνειας διέσχισε την αίθουσα.Γύρισα να κοιτάξω την Άλις που είχε κατεβάσει το κεφάλι της με τα μάτια της καρφωμένα στη σελίδα του βιβλίου-διόρθωση-στη λάθος σελίδα του βιβλίου.Καθόλου καλό αυτό.

''Δεσποινίς Σουάν,συμβαίνει κάτι σήμερα?Σας βλέπω λίγο ανήσυχη...''Σχολίασε η γνώριμη βραχνή φωνή του Κ.Γουίλσον πολύ κοντά στο δεξί μου λοβό και αυτό αν είναι δυνατόν με ξάφνιασε ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα να χτυπήσω πάλι το πόδι μου στο θρανίο.

Καταραμένη αδεξιότητα.Σήκωσα το κεφάλι μου τρομοκρατημένη για να δω το πρόσωπο του καθηγητή προβληματισμένο να με κοιτάει.Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή αλλά με έκανε να αγχώνομαι όλο και περισσότερο για τη συνέχεια.

Τα μικρά καφέ μάτια του μέσα από τους τεράστιους φακούς των γυαλιών του συνέχιζαν να με κοιτούν ανεξιχνίαστα για παραπάνω ώρα από το κανονικό.Το χέρι του σκέπασε το κούτελο του διώχνοντας την μικρή ρυτίδα που είχε δημιουργηθεί.

''Μπέλλα,θέλω να σου μιλήσω μετά το μάθημα...''είπε τελικά κοιτώντας με για τελευταία φορά καθώς βάδιζε ξανά προς την έδρα του.Κούνησα το κεφάλι μου ως απάντηση μα ποτέ δεν κατάφερε να την δει.

Πέρασα τα δάχτυλα μου μέσα από τις τούφες των μαλλιών μου και προσειλώθηκα με όλο μου το είναι σε όση παράδοση είχε απομείνει αγνοώντας τα νοήματα της Άλις προς το μέρος μου.Αυτό κατάφερε να με ηρεμήσει για λίγο και να πάρει την σκέψη μου μακριά.Φυσικά δεν κράτησε για πολύ.

Το κουδούνι χτύπησε και όλοι οι φοιτητές εξαφανίστηκαν από την αίθουσα πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά.Περισσότερο άγχος.Έιδα την Άλις με την άκρη του ματιού μου να με κοιτάει συμπονετικά αλλά αυτό δεν κατάφερε να καταλαγιάσει τη νευρικότητα μου.Της έκανα νόημα με το βλέμμα να περιμένει έξω από την τάξη καθώς δεν ήμουν σίγουρη τι ήταν αυτό που θα άκουγα.

Ο Κ.Γουίλσον κάθισε αναπαυτικά στην έδρα του και το βλέμμα του δεν αποχωρίστηκε την Άλις μέχρι που η πόρτα της αίθουσας έκλεισε.Είχαμε μείνει οι δυο μας.Περπάτησα με αργά βήματα καθώς η αμηχανία με είχε μουδιάσει.Τα μάτια μου δεν ξεκόλλησαν ποτέ από το γρανιτένιο πάτωμα καθώς κατάφερα να φτάσω λίγα εκατοστά μακριά από την υπερυψωμένη έδρα.

''Μπέλλα ήθελα να σου μιλήσω ιδιαιτέρως γιατί πιστεύω ότι θα ήταν φρόνιμο ν

α σε προειδοποιήσω για κάποια θέματα.''Η γνώριμη βραχνή φωνή έσπασε τη σιωπή και ύστερα από μερικές ανάσες κατάφερα να σηκώσω το κεφάλι μου.Τα μάτια μου συνάντησαν ένα σταφιδιασμένο μέτωπο και ένα ανήσυχο βλέμμα να με κοιτάει επίμονα.

Καθάρισα το λαιμό μου σε μια ανιαρή προσπάθεια να μιλήσω.''Τι θα θέλατε να συζητήσουμε?''κατάφερα να απαντήσω τελικά και τότε ο Κ.Τζόνσον σηκώθηκε από την έδρα του καθώς άρχισε να περπατάει πάνω και κάτω στο μικρό διάδρομο που σχηματιζόταν με την απόσταση προς την πόρτα.

''Ξέρεις ότι πιστεύω στις δυνατότητες σου''Δήλωσε καθώς έδειχνε να το σκέφτεται για λίγο.Μάλιστα από τη πρώτη στιγμή που σε είχα στο μάθημα μου είπα ότι είσαι ένα διαφορετικό παιδί με πραγματικές δυνατότητες και δεν ήρθες εδώ λόγο υψηλής κοινωνικής θέσης.Άλλωστε για αυτό κέρδισες και την υποτροφία. Έδειχνες ότι το αγαπούσες πραγματικά αυτό που έκανες και πίστεψε με αυτό σπανίζει στο δικό μας πανεπιστημιακό χώρο.''

Αυτός ήταν ένας οπωσδήποτε σοβαρός πρόλογος,είχα ήδη προετοιμαστεί για τα χειρότερα.''Τον τελευταίο καιρό όμως παρατηρώ πως έχεις βγει λίγο από την πορεία τον στόχων σου.Μερικές φορές δεν παρακολουθείς είχες καθυστερήσει την εργασία του προηγούμενου μήνα και το μυαλό σου δείχνει να είναι χαμένο κάπου άλλου..''Έκανε άλλη μια παύση καθώς με κοίταζε στα μάτια με ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό,κατένευσα θέλοντας να τον κάνω να προχωρήσει.''Θέλησα λοιπόν να σου μιλήσω για να σε επαναφέρω,Μπέλλα είναι κρίμα παιδιά σαν και εσένα να χάνονται μέσα σε όλη αυτή τη μάζωξη που δυστυχώς πλήττει το χώρο μας.Γιαυτό σαν καθηγητής σου αλλά και σαν φίλος σου ακόμα θα σου πρότεινα να συγκεντρωθείς ξανά,για το δικό σου καλό.''

''Θέλω λοιπόν να ξέρεις ότι αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα που σε τραβάει πίσω θα μπορούσα να σε βοηθήσω..''τελείωσε τον λόγο του και με πλησίασε ακουμπώντας το αριστερό του χέρι να ακουμπήσει πάνω στην καρέκλα.

Όλα αυτά που μου έλεγε είχαν απόλυτο νόημα και ήταν όλα αυτά που προβλημάτιζαν και εμένα τον τελευταίο καιρό.Η ομιλία του όμως κατάφερε να με αφυπνίσει καλύτερα από οποιαδήποτε δική μου σκέψη.

''Καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε και σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό οι δυσκολίες έχουν πολλαπλασιαστεί και με τραβάνε πίσω.Θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη αν κάποιες φορές δεν πρόσεχα στο μάθημα σας η φάνηκα αδρανής.Σας υπόσχομαι ότι η παλιά Μπέλλα που ξέρατε θα γυρίσει.Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να συμβεί αυτό''Είπα πιο πολύ στον εαυτό μου και αμέσως το ύφος του άλλαξε και αντικαταστάθηκε από ένα πλατύ χαμόγελο.

''Αυτό ήθελα να ακούσω..''Είπε ενώ κατευθύνθηκε προς τον χαρτοφύλακα παρασέρνοντας μαζί του και μερικές φωτοτυπίες.''Εάν δεν θέλεις να μου πεις κάτι άλλο μπορείς να φύγεις''Με αποδέσμευσε κοιτώντας με φανερά ανακουφισμένα και κατένευσα μα ένα αδύναμο χαμόγελο καθώς ξεκίνησα να περπατάω προς την πόρτα.

Βρήκα την Άλις να με περιμένει ακουμπισμένη στον τοίχο λίγο πριν το ξεκίνημα του μεγάλου διαδρόμου που οδηγούσε στην καφετέρεια αλλά και στα άλλα τμήματα.Τα μάτια της καρφωμένα πάνω στα δικά μου μαρτυρούσαν τις εκατομμύρια ερωτήσεις που ήθελε να εξαπωλήσει και καθώς εγώ περπάταγα στον άδειο διάδρομο θέλοντας να μηδενίσω την απόσταση μεταξύ μας,αποφάσισα πως ήθελε λίγο χρόνο να τα βρω με τον εαυτό μου.

Εκείνη έτρεξε κοντά μου και μου έπιασε το χέρι.''Τι ήθελε ο Κ.Γουίλσον?Βρήκες το μπελά σου εξαιτίας μου?''Πέταξε αμέσως την πρώτη ερώτηση που την έκαιγε και της χαμογέλασα γλυκά για να την καθησυχάσω.''Φυσικά και όχι,μου μιλούσε για την απόδοση μου που έχει πέσει..''Της είπα συνωμοτικά και ύστερα κοίταξα πέρα από το μεγάλο παράθυρο που βρισκόταν δίπλα μας το προαύλιο του συγκροτήματος.''Μπέλλα δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι...''έκανε μια παύση και γύρισα να την κοιτάξω.''Μην ανησυχείς καλά θα είμαι,αρκεί να φύγω από αυτό το καταραμένο δωμάτιο..''Της είπα και εκείνη μου χαμογέλασε πονηρά και αυτό με παραξένεψε για λίγο.

Χαχάνισε σαρκαστικά..''Ω,μα αυτό θα γίνει πολύ γρήγορα πίστεψέ με..''είπε ενώ το χαμόγελο δεν έσβηνε από τα χείλη της κάνοντάς με να αναρωτηθώ αμέσως.''Πως είσαι τόσο σίγουρη?''Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής.''Γιατι θα έρθεις στο δικό μου δωμάτιο..''Είπα ξαφνικά από το πουθενά ξαφνιάζοντάς με.

Την κοίταξα σοκαρισμένη και στη συνέχεια μια κραυγή ικανοποίησης αλλά και ανακούφισης δραπέτευσε από το στόμα μου.Έπεσα απάνω της με φόρα.Εκείνη με στριφογύρισε στην αγκαλιά της και ξεκινήσαμε και οι δύο να γελάμε.''Πως το κατάφερες αυτό?''Της είπα νευρικά.Με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο αυτοπεποίθηση και έκανε μια στροφή μέσα από την αγκαλιά μου..''Μίλησα στο διευθυντή και ανταλλάξαμε συγκάτοικους.''

''Αυτό είναι υπέροχο!'' της είπα δίνοντας της ένα φιλί στο μάγουλο.Ένιωθα το αίμα να τρέχει κάτω από τις φλέβες μου και το βάρος που ένιωθα να εξαφανίζεται.''Μπέλλα ξέρω τι περνούσες,ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για σένα..''είπε με ειλικρίνεια και την κοίταξα με συγκίνηση στα μάτια..Τα δικά της στο χρώμα της καραμέλας γεμάτα καλοσύνη και αγάπη.''Δεν έχω λόγια''Ήταν το μόνο που κατάφερα να πω καθώς την έσφιγγα πιο πολύ στην αγκαλιά μου.Ήξερα πως η Άλις μπορούσε να γίνει κάτι παραπάνω από φίλη για μένα.

''Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς,τι λες..είσαι έτοιμη για την μετακόμιση?''Πρόφερε την λέξη μετακόμιση ειρωνικά θέλοντας να μου υπενθυμίσει αυτό που σκεφτόμουν και εγώ όλη αυτήν την ώρα.Κατένευσα χωρίς να είμαι σίγουρη εάν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω για ακόμα μια φορά σήμερα.Όλη η αισιοδοξία μου ξαφνικά εξαφανίστηκε.

                                      ~...................................~

Μπαίνοντας στο δωμάτιο με το κλειδί που είχα στην τσέπη μου ξεφύσησα ανακουφισμένα καθώς το βλέμμα μου σαρώνοντας το χώρο δεν κατάφερε να τον εντοπίσει.Προσπερνώντας τη μεριά του σήκωσα το παραβάν που χώριζε τις δυο πλευρές  και έκατσα μαλακά στο κρεβάτι μου.Το σώμα μου αμέσως χαλάρωσε με την επαφή της βολικής επιφάνειας.Ακούμπησα την τσάντα μου πάνω στο κομοδίνο και  συγκράτησα το κεφάλι μου στον τοίχο αφήνοντας τα μάτια μου να περιπλανηθούν.Χιλιάδες σκέψεις με κατέκλυζαν,αλλά μία ήταν η βασικότερη.Όλα τελείωσαν.

Σηκώθηκα απότομα και μάζεψα τα σεντόνια που βρίσκονταν πάνω στο κρεβάτι με μία κίνηση.Στη συνέχεια πήγα στο μπάνιο και με γρήγορες κινήσεις πήρα την οδοντόβουρτσα τη χτένα και τις πετσέτες μου.Μπαίνοντας ξανά στο κύριο δωμάτιο πήρα τη βαλίτσα που βρισκόταν κάτω από το κρεβάτι και την ακούμπησα πάνω στο στρώμα.Ξεχήθηκα μπροστά στη ντουλάπα και παίρνοντας τα ρούχα με τις χούφτες μου τα πέταξα μέσα στη βαλίτσα.

Καθώς ο χρόνος περνούσε και δεν είχα τίποτα άλλο να με κρατάει σε αυτό το δωμάτιο τραβώντας το φερμουάρ την πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα για την έξοδο.Το δάχτυλά μου πάγωσαν καθώς άγγιξα το ξύλινο χερούλι στέλνοντας ένα κύμα ανατριχίλας σε όλο μου το κορμί.Δάκρυα που δεν ήθελα να χυθούν ξεκίνησαν να κάνουν την εμφάνισή τους και να ποτίζουν τα μαγουλά μου,τα ζυγωματικά μου και τέλος όλο μου το πρόσωπό.Δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο.

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά επιτρέποντας το φως του διαδρόμου να μπει στο σκοτεινό δωμάτιο και το βλέμμα του εγκλωβίστηκε στο δικό μου.Δεν υπήρχαν λόγια να εκφράσω το πως ένιωθα εκείνη τη στιγμή,οι λέξεις δεν μπορούσαν να βγουν από το στόμα μου.Έμενα εκεί να τον κοιτάω καθώς τα μάτια του έκαναν την ίδια διαδρομή συνέχεια από πάνω προς τα κάτω.Από το πρόσωπό μου μέχρι τι βαλίτσα.Ένιωθα πως όλο μου το κορμί πονούσε και δεν μπορούσα να το εξηγήσω,δεν ήθελα να το εξηγήσω.Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω μακριά.Μακριά από εκείνον.

Παραμείναμε παγωμένοι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο για αρκετή ώρα ώσπου αυτός βρήκε το δύναμη και έλυσε πρώτος τη σιωπή.''Τι είναι αυτό?''Είπε σιγανά καθώς τα μάτια του κοίταξαν τη βαλίτσα για ακόμα μια φορά.''Φεύγω''δήλωσα κατηγορηματικά με τα μάτια μου να μην αποχωρίζονται τα δικά του.Τότε το πρόσωπο του σκεπάστηκε από σκοτάδι.Οι πράσινοι καταρράχτες μετατράπηκαν στο πιο σκοτεινό δάσος.Τα χείλια του μια λεπτή τσιμεντένια γραμμή.Του επιβεβαίωσα αυτό που ήδη σκεπτόταν.

Προσπάθησα να περάσω αλλά δεν έκανε καμία κίνηση να με αφήσει.Το σώμα του κάλυπτε όλη την πόρτα εμποδίζοντάς μου την έξοδο.Του έκανα νόημα με τα χέρια να κάνει λίγο πιο πέρα αλλά παρέμενε εκεί ακίνητος σαν άγαλμα.Οι μόνες λέξεις που βγήκαν από τα χείλη του.''Φεύγεις?''

Τα δάκρυα δεν σταμάταγαν να κυλούν ακατάπαυστα και αυτό ήταν τόσο ντροπιαστικό.Δεν μπορούσα να το ανέχομαι άλλο.''Ναι''είπα αποφασιστικά..''Ή Άλις μας άλλαξε συγκάτοικους...και αποφάσισα πως αυτό ήταν το καλύτερο..''τελείωσα με μια βαθιά ανάσα.''Α''κατάφερε να πει. Ακολούθησαν μερικές ακόμα στιγμές αμήχανης σιωπής.

''Μπορείς να φύγεις..''Είπε τελικά και τα μάτια του αποδέσμευσαν τα δικά μου γεμάτα σύγχυση καθώς έφυγε απότομα από την πόρτα και σαν σίφουνας μπήκε μέσα στο μπάνιο.Άκουσα την κλειδαριά να γυρίζει.

Δεν κάθισα να το σκεφτώ παραπάνω.Βγήκα έξω από τη φυλακή που με κρατούσε δέσμια τόσους μήνες και ένιωσα τον αέρα να με χτυπά στο πρόσωπο παγώνοντας τα δάκρυά μου.Η τώρα ή ποτέ επανέλαβα και άρχισα να κατευθύνομαι προς τον πάνω όροφο όπου ήταν το δωμάτιο της Άλις,αφήνοντάς τον πίσω μου.