Separated Souls

                                                              

           ''Under The Misletoe''

                 Μπέλλα

Οι μέρες κυλούσαν αρκετά γρήγορα και ένιωθα πως σιγά σιγά έβρισκα αυτό που έψαχνα σε όλη μου τη ζωή.Τα μαθήματα πήγαιναν μια χαρά κάνοντας με να νιώθω ευτυχισμένη και πλήρης μετά από πολύ καιρό.Οι διακοπές των Χριστουγέννων είχαν κάνει την εμφάνιση τους συνοδευόμενες με ένα παχύ στρώμα λευκού χιονιού που βγαίνοντας έξω αγκάλιαζε τα γόνατα σου.Όλη η πανεπιστημιούπολη ήταν στολισμένη,και κάθε φορά που τύχαινε κάποιος να περάσει το δρόμο ένιωθε λες και βρισκόταν στο χωριό του Άι-Βασίλη. Πολύχρωμα φωτάκια μπλεγμένα με γκί και μεγάλα αγιοβασιλάκια πλαισίωναν όλο το χώρο.Το περπάτημα στους δρόμους αυτούς είχε γίνει σίγουρα πλέον καθημερινή ασχολία.Ωστόσο όλη αυτή την τέλεια ευδαιμονία φαίνεται πως χαλούσαν κάποιες ''μικρές'' και σίγουρα δυσάρεστες εκπλήξεις.

Με τρεις λέξεις ''Η συγκατοίκηση με τον Έντουαρντ Κάλλεν'' ή αλλιώς ''Δέκα τρόποι για να εξοντώσεις την Μπέλλα Σουάν'' όπως συνήθιζα να το λέω εγώ.Από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το καταραμένο δωμάτιο η καθημερινότητα μου είχε γίνει κάτι σαν προσωπική κόλαση.Πολλές φορές αναρωτήθηκα μήπως είχα κάνει κάποιο αμάρτημα και το πλήρωνα τώρα.Ίσως σε κάποια προηγούμενη ζωή.Σίγουρα αυτό θα ήταν.

Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά.Το αγόρι με τα χάλκινα μαλλιά φαινόταν ήρεμο-τουλάχιστον για όση ώρα κοιμόταν.Μόλις άνοιξε τα μάτια του ένας Γ' Παγκόσμιος πόλεμος εξελίχθηκε ανάμεσα μας.Πετάχτηκε σαν ελατήριο και άρχισε να φωνάζει.Μάλιστα με κατηγόρησε ότι ήμουν κάποια ανώμαλη θαυμάστρια του και θέλησε να καλέσει το προσωπικό του πανεπιστήμιου.Άρχισε να ωρύεται για το που βρισκόταν κάποιος φίλος του-Έμετ αν θυμάμαι καλά-.Προσπάθησα να του εξηγήσω για την τροποποίηση που είχε γίνει αλλά δεν είχε αποτέλεσμα.Στο τέλος συμφωνήσαμε τουλάχιστον να καλέσουμε τον διευθυντή.

Ο διάλογος ήταν επεισοδιακός.Αλλά αυτό δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα.Ο Κ.Τζόνσον έδειχνε να δέχεται όλους τους όρους του κακομαθημένου νεαρού λες και η δουλειά του εξαρτώταν από αυτόν.Μιλούσε με τόσο θράσος και υπεροψία επιβάλλοντας την άποψη του φέρνοντάς με σε πολύ δύσκολη θέση.Για μια στιγμή αναρωτήθηκα μήπως κατέληγα να κοιμηθώ στη ντουλάπα με τις σκούπες.Η ιδέα φαινόταν δελεαστική.Οπωσδήποτε καλύτερη από το να συγκατοικήσω μαζί του.

Στο τέλος φτάσαμε στη λύση-αν μπορούσε κάποιος να το πει ποτέ έτσι-δημιουργίας ενώ μικρού παραβάν  που χώριζε το δωμάτιο σε δύο μέρη.Το κακό ήταν ότι η πόρτα βρισκόταν στην απέναντι μεριά και θα έπρεπε συχνά να διασχίζω το ''δικό του χώρο'' όπως φρόντιζε να μου υπενθυμίζει τις περισσότερες ώρες της ημέρας.Το καλό ήταν πως η τουαλέτα ήταν από τη δική μου.Εκείνος όμως δεν δίσταζε να το επισκέπτεται σχεδόν συνέχεια για να με βγάζει από τα ρούχα μου.

Η διαδικασία του μπάνιου-που άλλοτε λάτρευα είχε γίνει μαρτυρική καθώς έπρεπε να φυλάγομαι κάθε λίγο και λιγάκι λόγο των ξαφνικών του εξορμήσεων.Μια φορά μάλιστα είχε μπει τόσο απότομα μου ίσα που πρόλαβα να καλυφτώ με την πετσέτα.Όπως ήταν φυσικό κατηγόρησε εμένα που δεν κλείδωσα την πόρτα.Η οποία ας σημειωθεί ότι δεν είχε καν κλειδί.

Το θετικό όμως σε όλη αυτήν την κωμωδία ήταν ότι είχα καταφέρει να κάνω καινούργιες φιλίες με κάποια πολύ αξιόλογα παιδιά και περνούσαμε πολύ όμορφα όποτε ξεκλέβαμε λίγο χρόνο από τα διαβάσματα.Η Άλις,Η Άντζελα,Η Ρόζαλι,ο Έρικ και ο Αντρές ήταν φανταστικοί χαρακτήρες.Είχαμε δημιουργήσει μια πολύ ωραία παρέα που κυριαρχούσε το γέλιο και η ανεμελιά.Πολλές φορές καθόμασταν σε κάποιο δωμάτιο-το δικό μου ήταν απαγορευμένη ζώνη- ενός από εμάς ώστε να παρακολουθήσουμε κάποια ταινία η να ακούσουμε μουσική.Φυσικά δεν ήταν λίγες και οι φορές που βγαίναμε έξω.Ο Έμετ διάλεγε πάντα τις πιο ''διασκεδαστικές'' λύσεις, εκπλήσσοντας μας κάθε φορά όλο και περισσότερο.

Κάπως έτσι λοιπόν περνούσαν οι μέρες μου καθώς η παραμονή τον Χριστουγέννων είχε πλέον φτάσει κάνοντας μας όλους να ανυπομονούμε και να κάνουμε σχέδια για το πως θα περνούσαμε όλες αυτές τις ελεύθερες ώρες.Οι Άλις μάλιστα θα διοργάνωνε ένα μεγάλο πάρτι και θα καλούσε όλους τους φοιτητές σε μια βραδιά απόλυτης διασκέδασης και ξεφαντώματος.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο και ξεφύσησα ευχαριστημένη βλέποντας πως το χιόνι δεν είχε μειωθεί ούτε στο ελάχιστο.Οι νιφάδες έπεφταν τόσο απαλά, χορεύοντας αέρινα μέχρι να φτάσουν στο κατάλευκο δάπεδο.Άνοιξα απλά το παράθυρο,χωρίς να σηκώνομαι από το ζεστό μου κρεβάτι και μάζεψα με τη χούφτα μου μια μπάλα αφράτου χιονιού.Την ζύγισα στα χέρια μου και ύστερα την πέταξα ξανά έξω ενώ ταυτόχρονα έκλεινα ξανά το παράθυρο.

Τρύπωσα το παγωμένο μου χέρι μέσα από τις κουβέρτες και έφερα την ζεστή σοκολάτα στα χείλη μου θέλοντας να απολαύσω αυτήν την δικιά μου,χριστουγεννιάτικη-μαγική στιγμή.Ένιωσα το καυτό υγρό βρέχει τη γλώσσα μου και αναστέναξα με ικανοποίηση ενώ κούρνιαζα πιο βαθιά μέσα στις κουβέρτες.Αυτά είναι Χριστούγεννα σκέφτηκα ενώ έκλεινα τα μάτια μου.

''Σουάααν....Σουάααααν...!''

Διόρθωση.Αυτά θα ήταν Χριστούγεννα εάν αυτός δεν βρισκόταν εδώ. Βλαστήμησα σιγανά και σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι,ρίχνοντας την κουβέρτα κάτω από τα νεύρα μου.Ακούμπησα τη σοκολάτα μου στο τραπεζάκι δίπλα μου και ξεκίνησα για το χώρο του απόλυτα εκνευρισμένη.

Τράβηξα απότομα το παραβάν μουγκρίζοντας και τότε είδα έναν έξαλλο Έντουαρντ-όπως συνήθως-να με κοιτάει λες και θέλει να με κατασπαράξει.

Στραβοκατάπια και ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει το σώμα μου.Τα χαρακτηριστικά του ήταν φανερά παραμορφωμένα και με κοιτούσε τόσο αυστηρά λες και είχα κάνει κάποιο ανεπανόρθωτο λάθος.Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.Τα μάτια του κάρφωσαν τα δικά μου.

Πισωπάτησα ελαφρά και καθάρισα τη φωνή μου προσπαθώντας να μιλήσω και να του πω επιτέλους όλα αυτά που με έπνιγαν.''Δεν μπορω να καταλάβω....τι συνέβει πάλι και φωνάζεις σαν τον υστερικό...''Είπα με τη φωνή μου να ανεβαίνει μια οκτάβα και τότε αν είναι δυνατόν το βλέμμα του αγρίεψε περισσότερο.

''Τι συνέβει?Τι σινέβει?Είναι παραμονή Χριστουγέννων και δεν έχεις στολίσει ακόμα δέντρο.!Αυτό συμβαίνει!''Φώναξε δυνατά και έμεινα έκπληκτη να τον κοιτώ με γουρλωμένα μάτια καθώς δεν πίστευα στ'αυτιά μου με αυτά που άκουγα.

Βλέποντας την αντίδραση μου μαλάκωσε την έκφραση του και με κοίταξε εξεταστικά στα μάτια με ένα ειρωνικό χαμόγελο να προσπαθεί να δραπετεύσει από τα χείλη του.Βλέποντας ένιωσα το σώμα μου να παίρνει φωτιά και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το επόμενο μου ξέσπασμα.

''Να στολίσω εγώ το δέντρο?Από που και ως που?''Του είπα έξαλλη και προσπάθησε να μιλήσει αλλά το έκοψα με το βλέμμα μου.''Άμα θέλεις να στολίσουμε να βοηθήσεις και εσύ δεν θα τα κάνω όλα μόνη μου...!''Τα μάτια του κοίταξαν γύρω στο δωμάτιο αποφεύγοντας τα δικά μου.Πέρασε το χέρι του μηχανικά μέσα από τις χρυσοχάλκινες τούφες των μαλλιών του.Πέρασαν μερικές στιγμές σιωπής.

''Δεν έχω στολίσει ποτέ δέντρο''είπε τελικά και με κοίταξε επιτέλους μετά από πολύ ώρα προσπαθώντας να κρύψει την θλίψη από το πρόσωπό του.Τα χείλη του ενώθηκαν σε μια λεπτή γραμμή καθώς περίμενε την αντίδρασή μου.Έκαμε μερικά βήματα πίσω και κοίταξε έξω από το παράθυρο.

Αυτό δεν περίμενα να το ακούσω ποτέ.Ο τρανός Έντουαρντ Κάλλεν να μην έχει στολίσει ποτέ δέντρο?Μα καλά που ζούσε?σε κάποιον άλλο πλανήτη?Τον κοίταξα για ακόμα μία φορά και η θλίψη που βρισκόταν στο πρόσωπό του σταμάτησε κάθε είδους σκέψη που έκανα εκείνη την στιγμή.

Έξυσα νευρικά το κούτελό μου και κάθισα άδεια πάνω στο κρεβάτι του.Προσπάθησα να μιλήσω ξανά.''Τότε υποθέτω πως πρέπει να συνεργαστούμε''

Ένα γλυκό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του,εμφανίζοντας μια σειρά από κατάλευκα δόντια.Για πρώτη φορά τον είχα δει να χαμογελάει,τουλάχιστον όταν βρισκόταν μαζί μου και ένιωσα ένα περίεργο αίσθημα-δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν αυτό-να αναβλύζει μέσα μου.Ήταν τόσο...όμορφος?.

Ανταπέδωσα το χαμόγελο αυθόρμητα και εκείνος κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι συνεχίζοντας να με κοιτάει στα μάτια.''Νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσουμε αν θέλουμε να τελειώσουμε μέχρι το βράδυ''μίλησε πρώτος και τα μάτια του ταξίδεψαν έξω από το παράθυρο για μια ακόμα φορά.

''Εντάξει,λοιπόν ποιος θα πάει να φέρει το δέντρο?''Του είπα γεμάτη ενθουσιασμό και πετάχτηκε από το κρεβάτι σχεδόν τρέχοντας σαν μικρό παιδί.

                                              

Έβλεπα σίγουρα κάποιο τρελό όνειρο όπως συνήθως.Ο μονίμως εκνευρισμένος και κακομαθημένος Έντουαρντ είχε μετατραπεί σε ένα φιλικό και  γλυκό αγόρι.Τσίμπησα τον εαυτό μου για να σιγουρευτώ.Όλα καλά,κανένα όνειρο.

Περπάτησα μέχρι την πόρτα αφήνοντας τον αγκώνα μου να ακουμπήσει στο χερούλι κουρασμένα και τον είδα να κουβαλάει από τη σκάλα μια μεγάλη μακρόστενη καφετιά κούτα καθώς έσερνε με το πόδι του και μια άλλη μικρότερη που υπέθεσα ότι είχε μέσα τα στολίδια.Περπατώντας προς το μέρος του έπιασα από την μία άκρη την μεγάλη κούτα προσπαθώντας να τον βοηθήσω και αρχίσαμε να περπατάμε παρασέρνοντας μαζί μας τα πράγματα μέχρι την πόρτα.

Μόλις τελειώσαμε με το κουβάλημα εκείνος έπεσα ανάσκελα στο πάπλωμα του κρεβατιού κάνοντας έναν μορφασμό πόνου δείχνοντας τη μέση του και άρχισε να γελάει δυνατά με την ψυχή του καθώς πέρναγε τα δάχτυλά του ξανά και ξανά μέσα από τα μαλλιά του και τέντωνε το σώμα του πιάνοντας όλη την επιφάνεια του κρεβατιού κάνοντας τα σεντόνια ένα χάος.

Θεέ μου ποτέ δεν τον είχα ξαναδεί έτσι.Μήπως είχε κάποιο σύνδρομο διπλής προσωπικότητα?ή μήπως εγώ ήμουν η τρελή όλο αυτό το καιρό?.Λές να είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων?αναρωτήθηκα ενώ έβγαζα το δέντρο και τα στολίδια απλώνοντας τα σε όλη την επιφάνεια του χαλιού που έντυνε το πάτωμα.

Εκείνος εξωτερικεύοντας τη σκέψη του απάντησε στην ανείπωτη ερώτηση μου με κοίταξε βαθιά στα μάτια ακόμα χαμογελώντας.''Ποιος να το φανταζόταν ότι εμείς οι δύο θα στολίζαμε και δέντρο..''σταμάτησε τη φράση του προσπαθώντας να σταματήσει τα γέλια του.''όσο περίεργο και να σου φανεί σε αντιπαθώ λιγότερο σήμερα,σίγουρα είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων!''

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και κάθισε στο πάτωμα μαζί μου πιάνοντας τη βάση του δέντρου κοιτώντας γύρω του για τα κομμάτια που αντιστοιχούσαν σε αυτή ώστε να σταθεροποιηθεί το δέντρο.Χαμογέλασε μόλις είδε πως κρατούσα εγώ ένα από αυτά και φέρνοντας το χέρι του απαλά μπροστά μου του το άφησα πάνω στη παλάμη του προσπαθώντας να μην ακουμπήσω το δέρμα του.

Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η ''καλή'' συμπεριφορά μεταξύ μας είχε βαρύνει πολύ την ατμόσφαιρα δημιουργώντας κάτι σαν ηλεκτρισμό ανάμεσα μας.Δεν ήξερα βέβαια αν αυτό ήταν καλό ξ κακό.Ένιωθα τα αυτιά μου να βουίζουν και το σώμα μου να ανατριχιάζει μόλις η ζεστή του ανάσα έπεφτε πάνω στο πρόσωπό μου κάθε λίγο και λιγάκι.

Καθώς η ώρα περνούσε,είχαμε ήδη στολίσει το δέντρο και τοποθετούσαμε και τα τελευταία στολίδια στα κλαδιά του από πάνω προς τα κάτω προσέχοντας να μην υπάρχουν περισσότερα στην μία πλευρά από ότι στην άλλη.Οι κούτες είχαν αηδιάσει και τις είχαμε πετάξει στην άκρη του δωματίου.

Είχα βάλει το δέντρο ακριβώς στη μέση δίπλα από το ''τοίχος του Βερολίνου''.

Είχαμε τελειώσει το στολισμό και έμενε μόνο να βάλουμε το μεγάλο φωτεινό αστέρι στην κορυφή.Το θέμα ήταν πως κανείς από τους δύο μας δεν έφτανε.Έτσι μείναμε σκεπτικοί για λίγη ώρα κοιτώντας που και που ο ένας τον άλλον χαμογελώντας.

''Θα σε ανεβάσω εγώ..''Είπε πιο πολύ στον εαυτό του χαρούμενος που βρήκε τη λύση και η φωνή του αντήχησε σε όλο το δωμάτιο προσδίδοντας την ανυπομονησία του.Το πρόσωπό του έλαμψε και ήρθε γρήγορα προς το μέρος μου παίρνοντας με στην αγκαλιά το χωρίς να το καταλάβω αφήνοντας με ξέπνοη.

'Εειιι....''ήταν το μόνο που κατάφερα να φωνάξω ανάμεσα στα χαχανιτά μου.Εκείνος αφήνοντας το αστέρι πάνω στο χέρι μου έπιασε τον καρπό μου και τον οδήγησε μέχρι την κορυφή.Το αφήσαμε απαλά μαζί στην κορυφή και μείναμε εκεί λίγες στιγμές να κοιτάμε το δημιούργημά μας.

Δεν είχα καταλάβει ότι βρισκόμουν ακόμα στην αγκαλιά.Μόλις όμως τα μάτια του έπεσαν πάνω στα δικά μου έμεινα εκεί να τον κοιτώ με κανέναν από τους δυο μας να προσπαθεί να μιλήσει.Κουνήθηκα λίγο προσπαθώντας να απελευθερωθώ από το μεταξένιο του κράτημα αλλά εκείνος δεν με άφησε να φύγω.

Έφερα το πρόσωπό του αντικριστά από το δικό μου και έκλεισε τα μάτια του.Τότε χωρίς να το καταλάβω με μία κίνηση τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μου μαλακά και ζεστά.Το φιλί ήταν τόσο τρυφερό που έκανε το στομάχι μου να χοροπηδάει και ορκίζομαι πως ένιωθα εκατομμύρια πεταλούδες να βγαίνουν από τα αυτιά μου.

Εκείνος συνέχισε το φιλί κουνώντας τα χείλη του αλλά εγώ δεν ανταποκρινόμουν.Είχα χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον και δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε γύρω μου,δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκανε.

Σπρώχνοντας τον μακριά έπεσα από την αγκαλιά του δημιουργώντας έναν δυνατό γδούπο καθώς έπεσα με την πλάτη στο πάτωμα.Άφησα ένα επιφώνημα πόνου να δραπετεύσει από μέσα μου και σηκώθηκα βίαια.Έτρεξα μέχρι την πόρτα της τουαλέτας και την κλείδωσα πίσω μου.Λαχανιασμένη άρχισα να κοιτάω δεξιά  και αριστερά προσπαθώντας να εξαφανιστώ με κάποιο τρόπο από προσώπου γης.

''Τώρα τι κάνουμε?''είπα στον εαυτό μου αλλά δεν έπαιρνα απάντηση.