Κεφάλαιο 4ο: Κόλαση

Μπέλλα

Πανικός,φόβος,θυμός.Αυτά τα τρία συναισθήματα κυριαρχούσαν μέσα μου εκείνη τη στιγμή.Ένιωθα λες και είχα χάσει τη γη κάτω απ'τα πόδια μου,ότι έβλεπα έναν πολύ άσχημο εφιάλτη που θα εξαφανιζόταν από στιγμή σε στιγμή αφού θα ξυπνούσα.Αυτό ήταν σίγουρα,πως δεν το είχα σκεφτεί?.Μα φυσικά.!Είναι απλώς ένα διαολεμένο όνειρο.

''Είστε μέσα παιδιά?''Η χαρακτηριστική φωνή του διευθυντή διέλυσε την τελευταία μου πιθανότητα και με πάγωσε αν είναι δυνατόν ακόμα περισσότερο.Η καρδιά μου ανταποκρίθηκε αμέσως και άρχισε να τρέχει σαν τρελή.''διάολε.!Κάποιος με έχει καταραστεί μέχρι θανάτου δεν εξηγήται''.

Κοίταξα γύρω μου και τον είδα να έχει σηκωθεί από το κρεβάτι και να με κοιτάει με ένα ανεξιχνίαστο ύφος που αν είναι δυνατόν με έκανε να θέλω να του σπάσω το κεφάλι περισσότερο από πριν.Σχεδόν τρέχοντας πήγα στην πόρτα και βάζοντας την παλάμη μου πάνω στο χερούλι,παίρνοντας μια βαθιά ανάσα,το γύρισα,και ο διάδρομος ξεδιπλώθηκε μπροστά μου.

Τα μάτια μου συνάντησαν έναν αναστατωμένο Κ.΄Τζόνσον που δεν ήξερε που πάταγε και που βρισκόταν.Δεν απείχα φυσικά πολύ από εκείνον.Τα μάτια του είχαν γουρλώσει από την αναστάτωση και κρύος ιδρώτας έρεε από το κούτελό του,κάνοντας τις μικρές φλέβες να πετάγονται από εδώ και από εκεί.Τα χέρια του προσπαθούσαν με μανία να βγάλουν τη γραβάτα του,λες και επρόκειτο να πνιγεί εάν δεν χαλάρωνε το σφίξιμο της.Ήταν στα πρόθυρα εγκεφαλικού αναμφισβήτητα.

''Τι συμβαίνει Κ.Τζόνσον?Γιατί είστε τόσο αναστατωμένος'''Βγήκα στο κατώφλι της  και τον κοίταξα στα μάτια προσπαθώντας η φωνή μου να δείχνει όσο το δυνατόν πιο άνετη και χαλαρή,σαν να μην είχε συμβεί τίποτα πριν από λίγο.Φυσικά δεν ήμουν ποτέ καλή στο να λέω ψέμματα.

''Παιδιά!Δεν ξέρω από που να αρχίσω-''είπε με την φωνή του να σπάει και τα μάτια του να πηγαινοέρχονται σαν τρελά προσπαθώντας να εστιάσει κάπου.''-λείπουν τουλάχιστον 20 φοιτητές από τους κοιτώνες...!Δεν ξέρω τι συμβαίνει,έχω χάσει τον έλεγχο.......φοβήθηκα ότι και εσείς θα...-''Σταμάτησε για ακόμα μια φορά προσπαθώντας να πάρει βαθιές ανάσες και να καλμάρει κάπως τον εαυτό του.

''Μισό λεπτό να σας φέρω ένα ποτήρι νερό,περάστε μέσα..''Τον παρατήρησα θέλοντας να αξιολογήσω πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα Πιάνοντας τον από το μπράτσο τον οδήγησα μέσα στο δωμάτιο,περπατώντας όσο το δυνατόν πιο σιγά μπορούσα και τον έβαλα να κάτσει πάνω στο κρεβάτι του Έντουαρντ ο οποίος είχε μείνει αποσβολωμένος να μας κοιτάει ακόμα όρθιος στο σημείο που τον είχα αφήσει εγώ πριν πάω να ανοίξω την πόρτα.

Ο κύριος Τζόνσον πιάνοντας το κεφάλι του,ακούμπησε τους αγκώνες του στα γόνατά του και ξεφύσησε δυνατά προσπαθώντας να ξαναβρεί πάλι την ιδιοσυγκρασία του.Τα λεπτά παιρνούσαν αλλά η σιωπή παρέμενα αποπνικτική στο δωμάτιο καθώς κανείς δεν ήξερε τι να πει.

Με την άκρη του ματιού μου,είδα τον Έντουαρντ να πλησιάζει και να κάθεται δίπλα μου ακουμπώντας ανεπέστητα το χέρι μου με τα κρύα του δάχτυλα.Γύρισα να τον κοιτάξω και εκείνος απομάκρυνε το βλέμμα του αμέσως χαμογελώντας.Για κάποιον περίεργο λόγο η κίνηση του αυτή με αναστάτωσε,δημιουργώντας μου ένα πολύ άσχημο προαίσθημα για την συνέχεια.

''Κ.Τζόνσον νομίζω ότι έχω τη λύση στο πρόβλημα σας.!''είπε ξαφνικά και πάγωσα στη θέση μου.''-Ξέρω ακριβώς ποιοι απουσιάζουν,όπως και η Μπέλλα-''σταμάτησε καθώς γύριζε να με κοιτάξει.Έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές καθώς συνέχιζα να τον καρφώνω με το βλέμμα μου θέλοντας να μάθω που στο καλό το πήγαινε.

''Πριν λίγο γυρίσαμε και εμείς από το Κλάμπ της οδού Φλίνσερ.Τα υπόλοιπα παιδιά είναι ακόμα εκεί αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας,σε λίγο θα είναι πίσω....''τελείωσε με τη φωνή του να είναι σταθερή.Αδικούσε τον εαυτό του που δεν πήγε σε κάποια δραματική σχολή.

Ο Κ.Τζόνσον έδειξε να το σκεύτεται για λίγο,πήγε να πει κάτι αλλά σταμάτησε πριν καν οι λέξεις βγουν από το στόμα του.Σηκώθηκε άτσαλα από το κρεβάτι και καθώς το σώμα του ήταν στην ευθεία για την πόρτα γύρισε να μας κοιτάξει επιτέλους ανακουφισμένος.

''Κ.Κάλλεν θα ήθελα πολύ να σας πιστέψω,και ευτυχώς για σας θα το κάνω,φυσικά όμως αφού και εσείς οι δύο συμμετείχατε σε αυτή την ''φυγή'' από τον πανεπιστημιακό χώρο-''είπε και μας έδειξε με το δάχτυλο του απογοητευμένα''-θα τιμωρηθείτε αναλόγως,όπως και οι υπόλοιποι φοιτητές.'' έδεσε τα χέρια του πίσω από την πλάτη του και περπάτησε έως την έξοδο.

''Καλημέρα σας..''έκανε μια χειρονομία και εξαφανίστηκε αφήνοντας την πόρτα να κλείσει πίσω του κάνοντας ένα συρτό χαρακτηριστικό ήχο.

Ένιωσα την καρδιά μου να μπαίνει στη θέση της και ξεφύσησα ανακουφισμένα.Φυσικά η ηρεμία μου δεν κράτησε για πολύ καθώς με το που το βλέμμα μου ήρθε σε επαφή με το δικό του ένιωσα το θυμό να βράζει μέσα μου σαν να μην είχε περάσει ούτε μια στιγμή.

''Ώρα να μιλήσουμε.!''είπα επιτακτικά και τον ένιωσα να σφίγγεται ακόμα καθισμένος πάνω στο κρεβάτι.Το ύφος του δεν μαρτυρούσε τίποτα.''Τι ακριβώς ήταν όλα αυτά σήμερα?-''Πήγε να μιλήσει αλλά βάζοντας τον δείκτη του χεριού μου μπροστά στο στόμα του τον διέκοψα..''Λοιπόν για να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή,εάν ξανατολμήσεις να συμπεριφερθείς με τον ίδιο τρόπο θα μιλήσω στο διευθυντή και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τη γλυτώσεις αυτή τη φορά.''

Με κοίταξε για μια στιγμή και κουνώντας το χέρι του επιδεικτικά στο αέρα γύρισε πλευρό αγνωόντας με τελίος,πέφτοντας μπρούμυτα πάνω στο παχύ στρώμα.Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχύθηκε για μένα.''Εάν νομίζεις ότι θα κάτσω εδώ να ανέχομαι όλα τα καπρίτσια σου είσαι πολύ γελασμένος.!Αυτό ήταν φεύγω.!''Ανέβασα τη φωνή μου και πήγα κατευθείαν προς την ντουλάπα για να κάνω την απειλή μου πραγματικότητα.Δεν άντεχα άλλο εδώ πέρα.

Ξαφνικά εκείνος πετάχτηκε από το στρώμα και ανέβηκε από πάνω του καθώς άρχιζε να φωνάζει σαν τρελός.''Επιτέλους.!''.Ένιωσα το αίμα να παγώνει στο κεφάλι μου και γύρισα να τον κοιτάξω εντελώς σοκαρισμένη.Το τεράστιο χαμόγελο του διαλύονταν καθώς συνέχιζε την μισοτελειωμένη του φράση κοιτώντας με στα μάτια με τέτοια απάθεια που όμοια της δεν είχα ξαναδεί.

''Νόμιζες ότι τόσο καιρό ενδιαφερόμουν για σένα?Πως είναι δυνατόν εγώ να γυρίσω να κοιτάξω εσένα.''Κούνησε το κεφάλι απυιδυσμένα και συνέχισε.Ένα αξιολύπητο κοριτσάκι είσαι που νομίζει πως επειδή ήρθε στο κολέγιο θα γίνει μία από μας.Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με διασκεδάζεις.Μην το πάρεις πάνω σου όμως''.Το δάχτυλό του σημάδευε το πρόσωπό μου.

Ένιωσα την καρδιά μου να σκίζεται σε χίλια κομμάτια καθώς ο λαιμός μου σφύχτηκε τόσο πολύ που ένιωσα πως θα μου κοβόταν η ανάσα.Η τσάντα έπεσε από τα χέρια μου και πήρα το βλέμμα μου από πάνω του γιατί πραγματικά θα έβαζα τα κλάματα.Ποτέ κανείς δεν μου είχε μιλήσει τόσο άσχημα,να με κάνει να νιώσω τόσο καινή,σχεδόν πονούσα σωματικά.

Ξεροκατάπια θέλοντας να βρω ξανά τη χαμένη μου ανάσα.Τα λόγια του πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό μου.Όσο περνούσε η ώρα ένιωθα ακόμα πιο χειρότερα και εκείνος στεκόταν εκεί με το ύφος του να παραμένει φανερά ευχαριστημένο που πραγματοποίησε το σκοπό του.Ήξερα πως δεν είχε δίκιο σε όσα έλεγε.Έτσι βρήκα το θάρρος να του απαντήσω αναλόγως.

''Εντάξει λοιπόν,υποθέτω πως δεν έχω καμία δουλειά εδώ μέσα-''Η φωνή μου έτρεμε.''-άλλωστε δεν ήθελα ποτέ να συγκατοικήσω με κάποιον σαν εσένα.Με κάποιον που μια ζωή είναι ένα καθίκι που δεν έχει νιώσει στην ουσία τίποτα πραγματικό και μόνη του συντροφιά είναι τα χρήματα καθώς οι ίδιοι οι γονείς του τον έγραψαν σε ένα πανάκριβο κολέγιο για να τον ξεφορτωθούν.Αλλά να σου πω κάτι?έτσι είναι η ζωή,κάποιοι λοιπόν σαν εμένα με την αξία τους,ξεπερνώντας εμπόδια και κόπους φτάνουν εκεί που εσύ κατάφερες να φτάσεις με τα λεφτά του μπαμπάκα,χωρίς να αξίζουν τίποτα.Πραγματικά σε λυπάμαι ξέρεις..''

Έπιασα την τσάντα μου από το πάτωμα και με ορμή ξεχύθηκα στο δωμάτιο βάζοντας μέσα της ότι έβρισκα μπροστά μου.Τον ένιωσα πίσω μου να κινείται απότομα κάνοντας το κρεβάτι να τρίξει.Δεν το έδωσα σημασία.Ξαφνικά όμως χωρίς να το καταλάβω με τα χέρια του με γύρισε και με κόλλησε στον τοίχο κάνοντας το κεφάλι μου να συγκρουστεί με την σκληρή επιφάνεια.Ένα επιφώνημα πόνου ξέφυγε από τα χείλη μου και γύρισα να τον κοιτάξω,ξεπερνώντας τον ίδιο μου τον εαυτό αλλά το βλέμμα του με πάγωσε για ακόμα μια φορά στη θέση μου.

''Μην διανοηθείς  ποτέ να μιλήσεις έτσι σε μένα ξανά γιατί θα σου κάνω τη ζωή κόλαση''Απείλησε με την φωνή .Δεν έχεις ιδέα για τους γονείς μου και πίστεψε με θα παρακάλαγες να τους είχες αντί για τους απένταρους δικούς σου που στοιχηματίζω δεν θα έχουν ούτε τα απαραίτητα να σου δώσουν.''

Χωρίς να το καταλάβω το χέρι μου χαστούκισε το κατάλευκο δέρμα του κάνοντας το κεφάλι του γυρίσει από την άλλη μεριά απότομα.Γύρισε και με κοίταξε για ακόμα μια φορά και με άφησε από το σφιχτό του κράτημα.Εγώ μη μπορώντας να το ελέγξω άλλο,ένιωσα τα δάκρυα να δραπετεύουν από τα μάτια μου και κρύβοντας το πρόσωπό μου με τα μαλλιά μου έτρεξα έως την πόρτα θέλοντας να δραπετεύσω από αυτήν την κόλαση.

                                                                  

Τα βήματά μου ηχούσαν στο σιωπηλό διάδρομο μιας και αυτήν την ώρα όλοι οι φοιτητές ήταν στα δωμάτια τους.Δεν ήξερα που να πάω,δεν ήξερα τι να κάνω,ήξερα μόνο ότι ήμουν διαλυμένη χωρίς ακριβώς να γνωρίζω ποιος ήταν ο λόγος.Ή μάλλον καλύτερα απλώς δεν ήθελα να το παραδεχτώ.Πέρασα τα δάχτυλά μου μέσα από τις υγρές τούφες των μαλλιών μου και κάθισα στη σκάλα δίπλα από το δωμάτιο παρέα με την πολυχρονισμένη τσάντα μου.Κοίταξα τις ανακοινώσεις,τα φυλλάδια σε μια μάταιη προσπάθεια να απασχολήσω λίγο το μυαλό μου.Τι ακριβώς έπρεπε να κάνω εγώ τώρα?Τα πράγματα δεν μπορούσαν να πάνε χειρότερα,και γαμώτο η χρονιά δεν έχει ξεκινήσει ακόμα.

Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα βιώσει τέτοια ένταση.Είχα μάθει να ζω ήρεμα και να αντιμετωπίζω καταστάσεις τις οποίες δεν θα μπορούσα να μετονομάσω ακριβώς προβλήματα.Για το όνομα το θεού το μόνο που με απασχολούσε πριν λίγο καιρό ήταν οι μονίμως χαμηλοί μου βαθμοί στο μάθημα της Άλγεβρας.Γέλασα με την ίδια μου την κατάντια.Ίσως αυτή να ήταν η ζωή μου από εδώ και πέρα.Εγώ όμως δεν ένιωθα αρκετά δυνατή να αντιμετωπίσω όλα αυτά που με περιτριγύριζαν και ιδίως τον Έντουαρντ.

Αλαζόνας,νάρκισσος,κακομαθημένος,άξεστος,δημοφιλής το τέλειο παράδειγμα ενός ενδοσχολικού εχθρού.Δεν θα μπορέσω ποτέ να βρω την ηρεμία μου,ίσως ακόμα να μην καταφέρω να πάρω και το πολυπόθητο πτυχίο μου,είχε τη δυνατότητα να δηλητηριάσει ακόμα και τους καθηγητές,δεν μπορούσα να αμφιβάλλω για αυτό.Τον κοιτούσαν όλη με τέτοιο φόβο λες και θα έχαναν τη δουλειά τους ακόμα και αν του απεύθυναν το λόγο.Μόνο ο κύριος Τζόνσον πλησίαζε κάπως στο ρόλο του διευθυντή,αν και δεν θα μπορούσα να το πω και αυτό με σιγουριά.

Μα τέλος πάντων ποιοι ήταν οι γονείς του?Οι βασιλείς της Αγγλίας.Δεν με ενδιέφερε όμως να το ψάξω περαιτέρω.Ήξερα τι τέρας δημιούργησαν και αυτό μου ήταν αρκετό για να πορευθώ στη συνέχεια.

''Μπέλλα?''

Μια γλυκιά οικεία φωνή ακούστηκε από δίπλα μου βγάζοντας με εντελώς από την φουρτούνα των σκέψεων μου.Γύρισα ήρεμα να δω ποιος ήταν ο προσωρινός λυτρωτής μου.Μπροστά μου εμφανίστηκε ο Αντρές.Τα μάτια μου χαμήλωσαν καθώς δεν ήθελα κανείς να με βλέπει σε αυτήν την κατάσταση και ιδιαίτερα οι φίλου μου.

''Πάλι αυτός ο Κάλλεν,ε?''Είπε χωρίς να περιμένει απάντηση.Η χροιά της φωνής του φανερώς στεναχωρημένη αλλά και νευριασμένη συγχρόνως.

''Μπέλλα,δεν μπορεί να σου το κάνει αυτό συνέχεια πρέπει να κάνεις κάτι,δεν είσαι παιχνίδι..''Ξεφύσησε και πέρασε το μακρύ και ζεστό χέρι του γύρω από τους ώμους μου. Έγειρα το κεφάλι μου ώστε να καταφέρω να ξεκουράσω λίγο το σβέρκο μου,που πονούσε ασφυχτικά.Το δάχτυλό του μάζεψε ένα δάκρυ που είχε δραπετεύσει στο μάγουλό μου.

''Δεν τα αξίζει αυτά,είναι ένα καθίκι..αν βρισκόταν αυτή τη στιγμή μπροστά μου..σου ορκίζομαι ότι..''Η φωνή του σταμάτησε και ένιωσα το σαγόνι του να σφίγγετε κάτω από το κεφάλι μου.Γύρισα αμέσως να τον αντικρίσω.Η ιδέα του ήταν εντελώς ανόητη,έπρεπε να τον σταματήσω πριν αρχίσει και κάνει σχέδια.

''Αντρές,σε παρακαλώ,μην του πεις τίποτα,έχω ήδη αρκετά προβλήματα,ίσως αυτός θελήσει να σου κάνει κακό..''

Τα μαύρα μάτια του κοίταξαν για μια στιγμή στα δικά μου και είδα την ένταση να καταλαγιάζει.Ένα δειλό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.''Εάν αυτό είναι που θες εντάξει,εγώ απλώς δεν θέλω να σε βλέπω να τυραννιέσαι..''Φίλησε την κορυφή του κεφαλιού μου και σταμάτησε να μιλάει παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή.

Τα λεπτά περνούσαν και σχεδόν είχα καταφέρει να ηρεμήσω στο μεγαλύτερο βαθμό τον πονοκέφαλο μου.Χάρης στον Αντρές φυσικά.Το μόνο θετικό σε όλα αυτά ήταν το γεγονός πως είχα φίλους που με υποστήριζαν.Στάθηκα τελικά τυχερή και σε κάτι.Η ζεστή του αγκαλιά φάνταζε παράδεισος και αν είναι δυνατόν ήθελα να μείνω εκεί μέχρι να τελειώσει η χρονιά.Η ρυθμική του αναπνοή έλουζε το πρόσωπό μου και προσπαθούσα να την ακολουθήσω ώστε να συμβαδίσει μαζί του και η δική μου.Είχε αποτέλεσμα.

Η πόρτα του Λόμπι άνοιξε φέρνοντας μαζί της ένα απαλό αεράκι και το άρωμα που μου έκαψε την ανάσα.

''Μήπως διακόπτω κάτι?''

Θα αναγνώριζα παντού αυτή τη σατανική φωνή,υποθέτω πως η ώρα γαλήνης της Μπέλλας έφτασε στο τέλος της.Ας ξαναγυρίσω πίσω στην κόλαση.Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου χωρίς αποτέλεσμα και τότε ένιωσα το αντρικό σώμα του φίλου μου να πετάγεται σαν ελατήριο από δίπλα μου.Η λογική μου επιτέλους έκανε την εμφάνισή της.Δεν ήμουν μόνη μου,μπορούσα να τον αντιμετωπίσω και ορκιζόμουν στον εαυτό μου πως δεν θα τον άφηνα να πειράξει τον Αντρές.