5o Κεφάλαιο:Αδιέξοδος

Μπέλλα

Βρισκόταν σε λίγα μέτρα από εμάς, γέρνοντας το σώμα του στον τοίχο.Το βλέμμα του δεν πρόδιδε τίποτα για τις επόμενες κινήσεις του.Ήξερα όμως πως η καταιγίδα δεν θα αργούσα να έρθει και αυτό θα είχε συνέπειες και για τους δυο μας.Όλο αυτό μπορούσε να καταλήξει πολύ άσχημα.Ένιωσα τους μυς του Αντρές να τεντώνονται,αυτό δεν ήταν καθόλου καλό σημάδι.

Σήκωσα το κεφάλι μου και το κοίταξα στα μάτια.Το βλέμμα του μαρτυρούσε θυμό καθώς κάρφωνε κάθε εκατοστό της φιγούρας του Έντουαρτ.Τα μάτια του είχαν ανοίξει διάπλατα και θα ορκιζόμουν πως η αναπνοή του είχε γίνει ακόμα πιο γρήγορη.Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγετε και την αναπνοή μου να επιταχύνει ξανά.

''Δεν ήθελα να δια κόψω,απλώς να πω στην Μπέλλα κάτι..''Σταμάτησε την πρότασή του στη μέση και με κοίταξε με ένα τόσο έντονο βλέμμα που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί.Τα πράσινα μάτια του σαν τις πτυχές του πιο σκοτεινού βάλτου,με τρόμαζαν,με έπνιγαν.Καθάρισα το λαιμό μου προσπαθώντας να κάνω τις λέξεις να βγουν από μέσα μου αλλά δεν είχε αποτέλεσμα.''Ιδιαιτέρως''Τόνισε χωρίς να παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου.

''Δεν νομίζω πως η Μπέλλα θέλει να σου μιλήσει αυτή τη στιγμή..''Είπε ο Αντρές αφήνοντας με από το κράτημα του καθώς έκανε μερικά βήματα μπροστά προστατεύοντάς με,με το σώμα του.Τον τράβηξα απαλά προς τα πίσω και τον κοίταξα στα μάτια θέλοντας να του περάσω με το βλέμμα πως δεν υπήρχε λόγος για κάποιον τσακωμό αυτή τη στιγμή.Εκείνος έκανε πίσω αλλά δεν μπορούσα να πω με σιγουριά ότι είχε ηρεμήσει.Οι διαφανείς φλέβες διαγράφονταν μέσα από το σκουρόχρωμο πρόσωπό του.Τα μάτια του πιο σκούρα από ποτέ.

''Και εγώ νομίζω ότι είναι αρκετά μεγάλη για να το αποφασίσει μόνη της..''Απάντησε ξαφνικά ο Έντουαρτ με τόσο ειρωνικό τόνο και με τέτοια έπαρση που ένιωσα και το δικό μου θυμό να θέλει ξαφνικά να δραπετεύσει.''Λοιπόν...Μπέλλα?..''Οι σμαραγδένιες του σχισμές έπεσαν απάνω μου.''Θα με ακολουθήσεις?''

Δάγκωσε τα χείλη του και με το ελεύθερο χέρι του που δεν ακουμπούσε στον τοίχο έμπλεξε τα δάχτυλά του με τα μαλλιά του και τα ανακάτεψε ακόμα πιο πολύ.Η κίνηση του αυτή με αποσυντόνισε και πήρα τα μάτια μου απότομα από την κυριαρχία μου σε μια προσπάθεια να σκεφτώ καθαρά.Γύρισα το βλέμμα μου στον Αντρές για να τον καθησυχάσω.

''Θα είναι για ένα-δύο λεπτά,το υπόσχομαι''Τον πλησίασε περισσότερο και του ψιθύρισα απαλά στο αυτί''δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς.''Το χέρι του ακούμπησε απαλά την πλάτη μου και την χάιδεψε παρηγορητικά,σιγομουρμούρισε ένα εντάξει που αν δεν ήμουν τόσο κοντά δεν θα μπορούσα να το ακούσω.

Απομακρύνθηκα από δίπλα του και ξεκίνησα να βηματίζω προς τον Έντουαρτ.Τα μάτια του δεν έφευγαν από πάνω μου και προσπαθώντας να αποφύγω το βλέμμα του σκόνταψα απαλά πάνω στο χαλί.Υπέροχα.

Ένιωσα το ειρωνικό γελάκι του μερικά εκατοστά μακριά από το πρόσωπό μου και τον κοίταξα απότομα αφυπνίζοντας ταυτόχρονα και τη λογική μου.''Τι θέλεις Κάλλεν?Νομίζω ήμουν αρκετά σαφής στο δωμάτιο.''Του είπα ψυχρά και όπως συνήθως το ψεύτικο χαμόγελό του έκανε την εμφάνιση του για να με μειώσει.

''Ακριβώς,ήθελα να συζητήσουμε κάποια πράγματα τώρα που επιτέλους έχει καθαρίσει κάπως το κεφάλι μου..''Η αγγελική φωνή έκανε τα αυτιά μου να βουίζουν.''Κοίτα Μπέλλα,απλά ήθελα να φύγεις από το δωμάτιο....αυτό ήταν όλο,για αυτό το λόγο όλα αυτά τα πειράγματα και...''Σήκωσε το χέρι του και πέρασε μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου χωρίς να αποχωρίζετε την κίνηση του με τα μάτια του.''Ξέρεις γιατί μιλάω..''τελείωσε την πρότασή του.

Προσπάθησα να σκεφτώ λίγο αυτά που έλεγε αλλά πραγματικά η συμπεριφορά του δεν οδηγούσε πουθενά.''Μπορούσες απλά να το ζητήσεις.Νομίζεις ότι εγώ χαίρομαι με όλο αυτό?''Του είπα και για πρώτη φορά από τη στιγμή που τον γνώρισα είδα κατανόηση στο ύφος του και αυτό αν είναι δυνατόν με έκανε να μπερδευτώ περισσότερο.Κούνησε το κεφάλι του συγκαταθετικά και έκανε ένα βήμα πίσω.

''Ναι το ξέρω απλώς,απλώς ήθελα να μείνω μόνος μου...αυτό είναι όλο...''Είπε τελικά με τη φωνή του να σπάει στο τέλος.Για ένα ανεξήγητο λόγο αυτό έφερε έναν κόμπο στο λαιμό μου.Σήκωσα το βλέμμα μου και για ένα δευτερόλεπτο θα ορκιζόμουν πως είδα πόνο στο πρόσωπό του.Αμέσως όμως η μάσκα έπεσε και το παγερό προσωπείο του για άλλη μια φορά έκανε την εμφάνισή του.

''Δεν νομίζω πως αυτό είναι πρόβλημα,θα μιλήσουμε στον διευθυντή και κάτι θα γίνει,ξέρεις από την αρχή μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό χωρίς να υπάρχουν τόσες εντάσεις.''

''Μα Μπέλλα,δεν καταλαβαίνεις?''Έπιασε τα μαλλιά του και τα τράβηξε απότομα καθώς οι μυς του κάτω από το κολλητό φανελάκι του τεντώθηκαν.''Άμα μιλήσεις στο διευθυντή καταστράφηκαν όλα.''Μα για ποιο πράγμα μιλούσε?Ένιωσα το κεφάλι μου να σφίγγετε και τον πονοκέφαλο να επιστρέφει.Δεν είχα άλλη διάθεση για τα παιχνίδια του.

''Κοίτα Έντουαρτ πραγματικά έχω κουραστεί.Θα σταματήσεις τους υπαινιγμούς και να μου πεις τι πραγματικά συμβαίνει?..γιατί αν όντως αυτό είναι ακόμα ένα παιχνίδι σου τότε δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει..''Είπα ξαφνικά αναστατωμένη με τη φωνή μου να ανεβαίνει μια οκτάβα.Ένιωσα βήματα από πίσω και γύρισα να αντικρίσω τον Αντρές που μας κοίταζε όλη αυτήν την ώρα..Όλα καλά?Μου έκανε νόημα με τα χέρια του και του απάντησα κουνώντας το κεφάλι μου.

''Πολύ καλά,αφού θες να μάθεις όλη την αλήθεια θα την μάθεις,αλλά όχι εδώ.''Έδειξε με το χέρι του τον κόσμο που είχε αρχίζει να μαζεύετε γύρω μας και με κοίταξε στα μάτια περιμένοντας τη συγκατάθεσή μου.Κούνησα για ακόμα μια φορά το κεφάλι μου.

Τότε εκείνος με κοίταξε για επιβεβαίωση μια τελευταία φορά και έφυγε από μπροστά μου σαν σίφουνας απλώνοντας το γλυκό του άρωμα στο αέρα.Δεν ήξερα τι να κάνω και έμεινα παγωμένη στη θέση που με είχε αφήσει κοιτώντας το καινό ώσπου ένιωσα δυο μικρά χέρια να με ταρακουνούν απαλά.

''Μπέλλα μου?,μας τα είπε όλα ο Αντρές για το καθίκι τον Κάλλεν''Η φωνή της καλύτερης μου φίλης αντήχησε συνοδευόμενη από την ζεστή της αγκαλιά.Γύρισα και την κοίταξα με ευγνωμοσύνη,καθώς μόνο η παρουσία της ήταν ικανή να με κάνει να ηρεμήσω και να σκεφτώ καλύτερα τα πράγματα.Τα χέρια της έπιασαν το πρόσωπό μου και άφησε ένα απαλό φιλί στο μάγουλό.

''Άλις είμαι τόσο μπερδεμένη που θέλω πραγματικά να ξεχαστώ λίγο,σου υπόσχομαι ότι θα στα πω όλα αργότερα εντάξει?''Της είπα μαλακά και εκείνη κατ ένευσε με το στοργικό χαμόγελο να μη σβήνει από τα χείλη της.

''Πραγματικά δεν θέλω να στο χαλάσω,αλλά πρώτη ώρα έχουμε άλγεβρα οπότε,είναι λίγο δύσκολο να ξεχαστείς''Στριφογύρισε τα μάτια της πειραχτικά και μου έδωσε μια σκουντιά στο μπράτσο καθώς τύλιγε το χέρι της γύρω μου.Ξεκινήσαμε να περπατάμε χωρίς καμία να κάνει τον κόπο να μιλήσει,ήξερε ότι χρειαζόμουν το χρόνο μου και το σεβόταν.

Μμμ..Άλγεβρα..πραγματικά αυτή η μέρα μπορούσε να πάει χειρότερα?Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην επικείμενη συνάντηση με τον Έντουαρτ.Ω ναι,μπορούσε.

Έντουαρτ

Σκατά,σκατά,σκατά και σκατά.Πραγματικά η μέρα μπορούσε να πάει χειρότερα?Η απάντηση ήταν όχι.Μα καλά που ήταν και αυτός ο ηλίθιος ο Έμετ χαμένος?.Θεέ μου θα τρελαθώ εδώ πέρα.Πρέπει να μιλήσω σε κάποιον.Έχω και αυτή την ηλίθια την Τάνια να μου τρίβεται όλη την ώρα,δεν μπορεί να καταλάβει πως έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω από το να χαμουρεύομαι μαζί της?Χριστέ μου δηλαδή.

Είχαμε Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία αυτή την ώρα και το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την Μπέλλα παρά τους επίμονους μονολόγους του κ.Ρέιν για την Τζέιν Όστεν και το έργο της.Το τελευταίο που με ενδιέφερε ήταν η ζωή μιας καρικατούρας που κατάφερε να γίνει γνωστή μέσα από τον ψευδοκλασικισμό της.Έπαιξα λίγο τον στυλό στα χέρια μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο.Οι σταγόνες τις βροχής είχαν σχηματίσει μικρά σχέδια στη γυάλινη επιφάνεια.Άφησα για ακόμα μια φορά τη σκέψη μου να περιπλανηθεί.

Ο χρόνος λιγόστευε και εγώ ο ηλίθιος ήμουν έτοιμος σήμερα να της τα πω όλα.Μα καλά είχα καθόλου μυαλό?Άμα το έκανα το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν θα κατάφερνα ποτέ να την πείσω να κάνει αυτό που θέλω και πολύ πιθανόν να τα μαρτυρούσε όλα στο διευθυντή τινάζοντάς τα όλα στον αέρα.Δεν θα έπαιρνα τη θέση ακόμα και αν χάλαγε ο κόσμος.

Από την άλλη ήμουν σίγουρος πως ποτέ δεν θα κατάφερνα να πραγματοποιήσω το σχέδιο του Έμετ καθώς η ίδια ήταν  τόσο πουριτανή που δεν θα μου καθότανε ακόμα και αν την νάρκωνα.Της ρίχτηκα τόσες πολλές που πραγματικά είχα βαρεθεί.Καμία δεν με είχε απορρίψει έτσι στο παρελθόν.

Ήξερα πως ήμασταν τέρατα για αυτό που σχεδιάζαμε αλλά ήταν ο μοναδικός τρόπος να πετύχω το στόχο μου.Μόνο να κατάφερνα να τραβήξω το ροζ βιντεάκι πριν την λήξη της διορίας....

Ήταν απάνθρωπο,φρικαλέο,αηδιαστικό αλλά πραγματικά δεν υπήρχε άλλη λύση ώστε να κάνω την Μπέλλα Σουάν να με παντρευτεί και να καταφέρω να πάρω στα χέρια μου το θρόνο.Ο εκβιασμός ήταν η μόνη λύση.Από την πρώτη στιγμή που την είδα να μπαίνει στο δωμάτιο το μυαλό πήρες μπρος και σκέφτηκα πως αυτή ήταν η ευκαιρία που έψαχνα τόσο καιρό.Απένταρη,κατώτερης κοινωνικής τάξης,φυτό και ένα ''καλό κορίτσι''.Ο συνδυασμός που μου άνοιγε την πόρτα για τον παράδεισο.

Ο πατέρας μου θα έμενε άναυδος μόλις θα του ανακοίνωνα πως επιτέλους ο σκανταλιάρης γιος του μπήκε στον ίσιο δρόμο και αποφάσισε να φτιάξει τη ζωή του με μία κοπέλα 'καθώς πρέπει' μακριά από τα μεθύσια,τις αμαρτωλές βραδιές και τις ατελείωτες ασωτίες.Θα με ανακύρητε και επισήμως πρίγκιπα της Γενoβίας.Τέρμα οι περιορισμένες επιταγές,τέρμα ο συνεχής έλεγχος,μόνο να κατάφερνα να τον πίσω πως επιτέλους είχα γίνει το ''καλό παιδί'' που πάντα ονειρευόταν και μετά θα έκανα ότι γούσταρα και θα ταξίδευα σε όλες τις χώρες του κόσμου με όσες γυναίκες ήθελα στο πλάι μου.

Ποιος είναι όμως ο λόγος που επέλεξα την Μπέλλα?Από την πρώτη στιγμή που την είδα ήξερα πως ήταν μία από τις κοπέλες που ήθελα να κατακτήσω.'Ήταν όμορφη,σέξι,γλυκιά με υπέροχο σώμα και ακόμα πιο εντυπωσιακό πρόσωπο.Άλλωστε πως μπορούσε εκείνη να μου αντισταθεί?ήξερα πως ήμουν όμορφος και όλα τα κορίτσια του κολλεγίου θα πλήρωναν για με ρίξουν στο κρεβάτι τους.

Εκείνη όμως ήταν τόσο διαφορετική,σαν να ερχόταν από άλλη εποχή,δεν θα μου έκανε εντύπωση ακόμα και αν δεν είχε φιλήσει αγόρι πριν από εμένα.Ήταν τόσο αγνή και άσπιλη που με προκαλούσε να τη γευτώ με κάθε πιθανό τρόπο,με αποτέλεσμα όλη την ώρα να κάνω σκέψεις που δεν ήταν καθόλου ''ευγενικές''.Ένιωθα ότι καιγόμουν με μια της ματιά για όνομα του θεού.

Έτσι προέκυψε και το σχέδιο του Έμετ.Φυσικά ο ίδιος στην αρχή μου πρότεινε να της κάνω τη ζωή κόλαση και να της συμπεριφέρομαι σαν κόπανος ώστε να την καψουρέψω και τη κατάλληλη στιγμή να πέσει στα δίχτυα μου χωρίς δεύτερη σκέψη.Μια συμπεριφορά που μου έβγαινε φυσικά καθώς έτσι ήμουν εγώ.Συμπεριφερόμουν σε όλους σαν καθίκι και με λάτρευαν σαν θεό.

Φυσικά όμως κανείς δεν ήξερε ότι ήμουν ο κληρονόμος του θρόνου παρά μόνο ο Έμμετ,απλώς κυριαρχούσε μια φήμη πως ο μπαμπάς μου ήταν πολυεκατομμυριούχος και ο μεγαλύτερος χορηγός του σχολείου.Πράγμα που δεν ήταν και ψέμματα,απλώς είχε το δεκαπλάσιο της περιουσίας που αυτοί νόμιζαν ότι κατείχε.

Ο ηλίθιος ο Κάρλαιλ.Αν το ανακοίνωνε τώρα δεν θα χρειαζόταν να παντρευτώ μια τυχάρπαστη-όσο ελκυστική και να ήταν αυτή-για να ζήσω τη ζωή μου.Ο μπαμπάς μου πίστευε πως θα έπρεπε να ζήσω μια κανονική ζωή και μόνο όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή και είχα την σωστή ωριμότητα θα ανακοίνωνε πως ο γιος του είναι έτοιμος να κληρονομήσει το θρόνο.Αηδίες,ήθελε όλη την εξουσία για τον εαυτό του,πάντα αυτό πίστευα εξάλλου.

Από την άλλη η μητέρα μου Έσμε είχε την ίδια άποψη και χειρότερη.Έπρεπε λέει να είμαι απλώς και να ζήσω μια πραγματική και ευτυχισμένη ζωή μακριά από τα υλικά αγαθά,μια φορά μάλιστα μου είχε πει πως θα ήταν καλύτερα να απ αρνηθώ και το στέμμα.Μα καλά σε αυτή την οικογένεια μόνο εγώ ήμουνα λογικός.?

Η ζωή μου ήταν σκατωμένη από πάνω μέχρι κάτω γιατί έπρεπε να κρύβομαι για τις δικές τους βλακείες και απόψεις.Δεν μπορούσαν απλά να με αφήσουν στην ησυχία μου να κάνω ότι γουστάρω?Τώρα τι έπρεπε πω στην Μπέλλα από την στιγμή που της είπα ότι θα πω την αλήθεια?Ποια αλήθεια ακριβως?

''Για σου,έχω έναν μαλάκα πατέρα ο οποίος παρεμπίπτοντος είναι και ο βασιλιάς την Γενοβίας που δεν λέει να μου δώσει το ηλίθιο στέμμα για να μπορέσω επιτέλους να ζήσω όπως θέλω και γιαυτό χρειάζομαι την βοήθειά σου.Στην αρχή σκέφτηκα να σε βιντεοσκοπήσω την ώρα που θα κάναμε έρωτα ώστε να σε εκβιάσω και να με παντρευτείς.Έτσι ο πατέρας μου θα πίστευε ότι μπήκα στο σωστό δρόμο μετά το γάμο φυσικά.Αλλά μετάνιωσα για όλα αυτά και σου ζητάω συγνώμη.''

Ακουγόμουν ηλίθιος ακόμα και στα δικά μου αυτιά.Κάτι πρέπει να κάνω,κάτι,κάτι...

Το κουδούνι χτύπησε την κατάλληλη στιγμή βγάζοντας με μία και έξω από τις πολύπλοκες σκέψεις μου.Ώρα να βρω τον Έμετ.Αυτός θα ήξερε τι έπρεπε να κάνω.

Μάζεψα τα βιβλία μου γρήγορα γρήγορα και τα πέταξα μέσα στην τσάντα.Την πέρασα από τον ώμο μου και βγήκα γρήγορα έξω από την αίθουσα.Ο φρέσκος αέρας χτύπησε απότομα το πρόσωπό μου.Τα μάτια μου σκάναρανε όλο τον χώρο προσπαθώντας να ξεχωρίσω την τεράστια φιγούρα του Έμετ από το πλήθος.Τότε τα μάτια αθελά τους,έπεσαν απάνω της.Κρατούσε το δίσκο με το φαγητό στα χέρια της και μόλις αντιλήφθηκε ότι την κοιτούσα πάγωσε.Τα μάτια της δεν έφευγαν από τα δικά μου και τότε ένιωσα κάτι περίεργο να θέλει να ξεφύγει από το λαιμό μου.

Μα φυσικά..πως δεν το σκέφτηκα,Σκατά..Υπήρχε και άλλος τρόπος.Διάολε πρέπει να βρω τον Έμμετ...!