Κεφάλαιο 1ο:Επιστροφή

Έντουαρντ 



Αποφάσισα να περάσω τη νύχτα μου λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Σιάτλ.Είχα ήδη σκεφτεί  το πρωί να επισκεφτώ την παλιά μου ''οικογένεια''.Οι Κάλλεν προσπαθούσαν συχνά πυκνά να ανακτήσουν επικοινωνία μαζί μου,αυτά τα δέκα χρόνια της απουσίας μου,αλλά οποιαδήποτε κίνηση και αν έκαναν αποδεικνύονταν μάταιη.Δεν είχα την ψυχική δύναμη να μιλήσω σε κανέναν μετά τα γεγονότα που είχαν εξελιχθεί εκείνη την καταραμένη νύχτα,όπου άλλαξε όλη μου την ύπαρξη και κατέστρεψε τη ζωή της.Ευτυχώς εκείνοι το σεβάστηκαν.


Ο εσωτερικός πόνος που βίωνα σε συνδυασμό με την απουσία της με είχαν στιγματίσει ανελέητα. Απομονώθηκα  στον εαυτό μου διαμένοντας στην Αλάσκα και  απομάκρυνα έτσι τα άτομα που ενδιαφέρονταν για εμένα.Το μόνο που ήθελα ήταν να χαθώ από όλους και απ'όλα μέχρι να περάσει ο καιρός και να επιστρέψω όπως ακριβώς και έγινε.Είχε έρθει η στιγμή να πάρω την εκδίκησή μου και συνχρόνος να την δω ξανά....


Ύστερα από 10 ολόκληρα χρόνια θα την συναντούσα.Ευχήθηκα να  μπορούσα να τρυπώσω στην κρεβατοκάμαρα της όπως τότε και να την δω να κοιμάται.Αλλά ήξερα πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο.Δεν θα την ξανάβλεπα ποτέ να κοιμάται,δεν θα ένιωθα ποτέ την ξανά την καρδιά της να χυπά,έτοιμη να βγει από το στήθος της κάθε φορά που τη φιλούσα....


 Είχε παγώσει αιώνια όπως ακριβώς και η δική μου,χωρίς όνειρα και μέλλον.Της είχα αφαιρέσει τη ζωή και την είχα μετατρέψει σε ένα τέρας.Πως γίνεται αυτός ο άγγελος να μετατραπεί σε ένα τέρας?αναλογίστηκα μέσα στο κεφάλι μου.....


Φοβόμουν τόσο πολύ να την συναντήσω,ήξερα πως με μισούσε με όλη την δύναμη την ψυχής της-εαν αυτό είναι δυνατό για έναν βρικόλακα-.Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω...Μακάρι......τότε όλα θα είχαν πάρει διαφορετικό δρόμο και εμείς θα ήμασταν μαζί.......


Ανακάθισα σε έναν χιονισμένο κορμό και έπιασα το κεφάλι μου με τα χέρια μου.Η σκέψη των πράξεων μου με διέλυσαν για ακόμα μία φορά.Άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα και κάρφωσα το βλέμμα μου στο έδαφος.Γιατί να της καταστρέψω τι ζωή?ΓΙΑΤΊ??...


Σηκώθηκα απότομα και έριξα μια μπουνιά στον μεγάλο έλατο που βρισκόταν μερικά εκατοστά μακριά μου.Ακούστηκε ένας δυνατός γδούπος και το δέντρο έπεσε με δύναμη στο έδαφος.Πέρασα τα χέρια μου βίαια μέσα από τα μαλλιά μου και ξεκίνησα να τρέχω με όλη μου την δύναμη όλη τη διάρκεια της νύχτας..........
                          
                                          <.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.>


Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας το πέρασα στο Σιάτλ.
Βρήκα ένα ξενοδοχείο για να μείνω τα επόμενα 24ώρα καθώς μου είχαν λείψει οι ανέσεις ενός σπιτιού.Τα τελευταία χρόνια πέρασαν τριγυρνώντας από δάσος σε δάσος προσπαθώντας να ηρεμήσω με τη βοήθεια της φύσης.Εκεί ένιωθα απαλλαγμένος από τα προβλήματα και τις σκέψεις που μου προκαλούσε η ανάμνησή της.Όμως ήξερα πως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ και σύντομα θα έπρεπε να αντιμετωπίσω την αλήθεια.
Την υπόλοιπη μέρα ασχολήθηκα με διάφορα πράγματα.Πέρασα αρκετές ώρες περπατώντας στην πόλη προσπαθώντας να μην μείνω μόνος μου ούτε στιγμή γνωρίζοντας πως αυτό θα με διέλυε.Αφού πλέον είχαν πάρει την απόφαση να επισκεφτώ τους Κάλλεν το απόγευμα επέστρεψα στο ξενοδοχείο.....
                                                 <.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.^.>


Άνοιξα την μεγάλη τηλεόραση που βρισκόταν στο σαλόνι και κάθισα σε έναν από τους αναπαυτικούς καναπέδες προκειμένου να απασχολήσω τον εαυτό μου με κάτι.


''Οι μυστήριες εξαφανίσεις συνεχίζουν να στοιχειώνουν την μικρή πόλη του Φόρκς...Οι κάτοικοι έχουν τρομοκρατηθεί καθώς η αστυνομία δεν φαίνεται να μπορεί να ελέγξει την κατάσταση που εξελίσσεται τους τελευταίους 5 μήνες...''
Η ρεπόρτερ ξεκίνησε να λέει και εγώ έσβησα την τηλεόραση σχεδόν αμέσως.Ήταν εκεί.....Έσφιξα τα χέρια μου σε μπουνιές.


Σηκώθηκα απότομα και άρπαξα το σταθερό τηλέφωνο που βρισκόταν ακουμπισμένο πάνω στο τραπεζάκι.Έμεινα ακίνητος για μερικά δευτερόλεπτα.Αυτή ήταν η ευκαιρία μου,γι'αυτό επέστρεψα,δεν υπάρχει λόγος να διστάζω σκέφτηκα και άρχισα να πληκτρολογώ τον αριθμό των Κάλλεν.


''Παρακαλώ?'' 
Η ευγενική και στοργική φωνή της Έσμε ακούστηκε από μέσα.....ύστερα από 10 χρόνια,την άκουγα και πάλι........
''Έσμε?ο Έντουαρντ είμαι..''
Προσπάθησα να φανώ όσο τον δυνατόν πιο σοβαρός και ψυχρός γινόταν ώστε να μην της δώσω δικαιώματα να ξεκινήσει της ερωτήσεις.
''ΈΝΤΟΥΡΝΤ?...''
Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος στην φωνή της.Όταν πήρα την απόφαση να φύγω προσπάθησε με κάθε τρόπο να με αποτρέψει.Ήταν πάντα τόσο στοργική,μου είχε φερθεί σαν πραγματική μητέρα.
Καθάρισα το λαιμό μου και τότε ξαναμίλησα......
''Είμαι στο Σιάτλ,σε ένα τέταρτο θα'με στο σπίτι....''
Ακούστηκε μια ανάσα ανακούφισης........
''Εντάξει αγόρι μου,σε περιμένουμε''
Έκλεισα το ακουστικό θέλοντας να προτρέψω οποιαδήποτε άλλη κουβέντα της και ανακάθισα πάλι στον καναπέ.Ήμουν σίγουρος πως θα λύγιζα ακούγοντας τον πόνο στην φωνή της.


Δεν έπρεπε να της μιλήσω έτσι...σκέφτηκα....και ακούμπησα το σβέρκο μου στο πίσω μέρος του καναπέ.Η Έσμε με αγαπούσε και εγώ το μόνο που κατάφερνα ήταν να την πληγώνω με τα λάθη και τις επιλογές μου.Όπως πλήγωνα και όλους τους άλλους βέβαια.όλους τους ανθρώπους που αγαπούσα μαζί και εκείνη.......


Τόσα χρόνια στην απομόνωση,μετανιώνοντας τις πράξεις μου.....Τις πράξεις που στιγμάτισαν εκείνη αλλά και εμένα αιώνια....


Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου...Έβαλα το χέρι μου μέσα στην τσέπη του πουκαμίσου μου που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από την παγωμένη μου καρδιά.
Έβγαλα ευλαβικά το κομμάτι μπλούζας της και το χάιδεψα με την αναστροφή του χεριού μου.Ήταν τον μόνο που μου είχε απομείνει μετά απο'κείνη την νύχτα που χάθηκα από κοντά της ύστερα από αυτό που είχα κάνει.....Το έσφιξα δυνατά και άφησα όλο τον πόνο να βγει από μέσα μου.......
Το δυνατό γρύλισμα αντήχησε σε όλο το δωμάτιο........
Έφερα το ύφασμα στα χείλια μου,του έδωσα ένα απαλό φιλί και το τοποθέτησα ξανά στην τσέπη μου.


Κατέβαλα όλη την δύναμη που μου είχε απομείνει και άρχισα να κατευθύνομαι προς την έξοδο.Άνοιξα την πόρτα και βγήκα στο μεγάλο διάδρομο.
Έκλεισα μάτια μου και συγκεντρώθηκα στην σκέψη της.Ακόμα και τώρα μπορούσε να μου δώσει δύναμη.
Κατέβηκα τις σκάλες και βρέθηκα στη ρεσεψιόν.Άφησα το κλειδί στον υπάλληλο και βγήκα έξω.


Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και η βροχή έκανε ήδη την εμφάνιση της.Οι σταγόνες έπεφταν μαλακά στον κατάλευκο δέρμα μου καθώς εγώ προχωρούσα με ανθρώπινους ρυθμούς προς την μεγάλη λεωφόρο....Γύρω μου απλώνονταν πυκνά έλατα και δέντρα νοτισμένα από την βροχόπτωση δημιουργώντας μια υπέροχη μυρωδιά που μου προκαλούσε ευωδία.Η φύση ήταν το μοναδικό γιατρικό για μ'ένα,με ηρεμούσε,έπαιρνε τον πόνο μακριά έστω και για λίγο.


Πέρασα τη διασταύρωση και κατευθύνθηκα προς το πυκνό δάσος θέλοντας όσο το δυνατός πιο γρήγορα να απελευθερωθώ από τα ανθρώπινα μάτια που με δέσμευαν.Περπάτησα με μεγαλύτερη ένταση ώσπου να σιγουρευτώ ότι πλέον ήμουν μόνος μου.


Σταμάτησα για λίγο νιώθοντας κάτι να κινείτε αρκετά μέτρα πίσω από μένα,δημιουργώντας μικρούς χαρακτηριστικούς θορύβους.Ακόμα και οι τέλειες αισθήσεις μου δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν να προσδιορίσω τι ακριβώς ήταν αυτό.....
Αποφάσισα να μη δώσω περαιτέρω σημασία και άρχισα να τρέχω ξανά με ταχύτητα φωτός προς τον σπίτι τον Κάλλεν διαλυμένος.Σε λίγα λεπτά θα είμουν στο Φόρκς......