8o Κεφάλαιο:Η συνάντηση

Μπέλλα

Τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στα δικά μου και τα χέρια του με έσφιγγαν τόσο πολύ στους αγκώνες μου που ήδη είχα αρχίσει να πονάω.Παρόλα αυτά δεν έκανα καμία κίνηση να ξεφύγω.Το βλέμμα του με είχε μαγνητίσει τόσο πολύ που ένιωθα κάθε σπιθαμή του κορμιού μου να μουδιάζει,να αχρηστεύει.Η καρδιά μου πάλευε να ξεφύγει από το στήθος μου και το αίμα παλλόταν κάτω από τις φλέβες μου τόσο πολύ που ήταν ικανό να ξεσκίσει τις αρτηρίες μου για να ελευθερωθεί.


Το άγγιγμα του με έκαιγε και έστελνε κύματα ηλεκτρισμού σε όλο μου το κορμί που κατέληγαν στην σπονδυλική μου στήλη.Προσπάθησα να μετακινηθώ αλλά ήταν μάταιο.Ήταν λες και ο χρόνος είχε σταματήσει,λες και όλος ο κόσμος είχε παγώσει και εμείς στεκόμασταν εκεί ακίνητοι χωρίς να μπορούμε να πραγματοποιήσουμε την οποιαδήποτε κίνηση.Η μουσική είχε ξεκινήσει πάλι και ήταν το μόνο πράγμα που μου θύμιζε πως βρισκόμουν ακόμα στη γη.


Καθάρισα το λαιμό μου που είχε ξεραθεί σε μια μάταιη προσπάθεια να εισπνεύσω σωστά τον αέρα καθώς ήμουν σίγουρη πως είχα ξεκινήσει να μελανιάζω.Είχα αδειάσει ολόκληρη από ζωή καθώς οι πράσινες ίριδες του,στο χρώμα του πιο σκοτεινού δάσους μου ρουφούσαν την ψυχή.Ένιωθα πως η λιποθυμία δεν ήταν πολύ μακριά όταν άκουσα από δίπλα μου την φωνή του Αντρές μας ήμουν πολύ χαμένη για να προσδιορίσω τις λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του.


Ούτε εκείνος είχε επαφή με το περιβάλλον,καθώς οι φωνές έδειχναν να είναι ανύπαρκτες.Πραγματοποίησα ακόμα μια τελευταία προσπάθεια να ξεφύγω και τότε παραδόξως τα χέρια του έπεσαν αριστερά και δεξιά από τους αγκώνες μου, απελευθερώνοντας με.Έκανα ένα βήμα πίσω και έπεσα με την πλάτη σε μερικά σώματα που χόρευαν με πάθος ακριβώς δίπλα μου.Ζήτησα συγνώμη και χάθηκα μέσα στο πλήθος σπρώχνοντας ακόμα μερικούς ανθρώπους με την ανάσα μου να χάνεται.Όταν τελικά έφτασα στην μπάρα κανείς δεν ήταν δίπλα μου.


Πήρα το παγωμένο ουίσκι που είχα αφήσει πάνω στην ξύλινη επιφάνεια και το κατέβασα με μια γουλιά.Το αλκοόλ με έκαψε και ένιωσα την ανάσα που να χάνεται για ακόμα μια φορά.Τα πνευμόνια μου διαμαρτυρήθηκαν αλλά το κάψιμο μου έκανε καλό.Για μια στιγμή ένιωσα πως όλα ήταν ένας εφιάλτης και σύντομα θα ξυπνούσα.Προσπάθησα να εστιάσω στα σχήματα που δημιουργούσαν τα παγάκια μέσα στο ποτήρι για να καθαρίσω τη σκέψη μου.


Φυσικά δεν είχε αποτέλεσμα.Έκατσα πάνω στο σκαμπό καθώς τα πόδια μου δεν μπορούσαν να με συγκρατήσουν άλλο.Τότε όλα ξαφνικά μαύρισαν και μια ζαλάδα ήρθε και με κάλυψε.Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν στο πάτωμα.Προσπάθησα να σηκωθώ μα ήταν αδύνατον.Πιάστηκα από τη βάση του σκαμπό αλλά ούτε αυτό βοήθησε.Η πλάτη μου άρχισε να πονάει ασφυχτικά και τα παράτησα.Άφησα το κεφάλι μου να ακουμπήσει στο παγωμένο πάτωμα και κοίταξα πάνω τα φώτα να γυρίζουν και όλο τον κόσμο να ανεβοκατεβαίνει.


Τότε ένιωσα δύο χέρια να με ανασηκώνουν συνοδευόμενα από την τρομοκρατημένη φωνή του Αντρές.''Μπέλλα...''Φώναξε συγχυσμένα και τότε κοίταξα μέσα στα μάτια του που λίγο ακόμα και θα έβγαιναν από τις κόγχες του.Τα νεύρα είχα πεταχθεί από το πρόσωπό του που είχε πάρει το πιο έντονο κόκκινο χρώμα που είχα δει ποτέ.


''Μπέλλα μίλα μου,τι έγινε..?''Με σήκωσε στα χέρια του και προσπάθησε να με σταθεροποιήσει.Τα πόδια μου με πρόδωσαν ξανά και με συγκράτησε πριν βρεθώ για ακόμα μια φορά στο πάτωμα.


''ΆΛΙΣ...ΕΡΙΚ.ΆΝΤΖΕΛΑ''Φώναξε μέσα στη βοή με όλη την δύναμη που είχαν τα πνευμόνια του αλλά ήταν μάταιο.Η μουσική κατάπινε κάθε προσπάθεια του να ακουστεί παρόλο που τα παιδιά βρίσκοντας πολύ κοντά,σχεδόν μπορούσα να τους δω.Όμως σύντομα και η αίσθηση της όραση χάθηκε και αντικαταστάθηκε από ένα μαύρο πέπλο.Ένιωθα όμως ακόμα το σώμα μου.


''Ξέχνα το..θα σε πάω εγώ σπίτι..κρατήσου απάνω μου.''Τον άκουσα να λέει με δυσκολία και τότε με ανασήκωσε στα δυο του χέρια.Ήμουν πολύ αδύναμη για να αντισταθώ και τότε άκουσα μια  φωνή μέσα στο σκοτάδι και  ο Αντρές σταμάτησε να περπατά κοκαλώνοντας στη θέση του.


''Τι έγινε?'' Ήμουν σίγουρη ότι ήταν εκείνος.Ένιωσα την καρδιά μου να χάνει έναν χτύπο.


''Λιποθύμησε..''Αποκρίθηκε ο Αντρές αμέσως και  όλο το σώμα τσιτώθηκε κάτω από το μαύρο πουκάμισό του.''Φύγε από μπροστά μου...πρέπει να την πάω σπίτι..''Προσπάθησε να κουνηθεί αλλά ο Έντουαρτ δεν έκανε στην άκρη να περάσει.Ο Αντρές ξεφύσησε ενοχλημένα.


''Θα την πάω εγώ σπίτι... συγκάτοικος μου είναι...''Πρόφερε τις λέξεις κτητικά και από τα λόγια του κατάλαβα πως δεν θα τα παρατούσε  εύκολα.


''Μένει με την Άλις πλέον...δεν έχεις καμία δουλειά μαζί της ...για αυτό φύγε από μπροστά μου τώρα..''Τόνισε την τελευταία λέξη περισσότερο από όσο έπρεπε και η καρδιά του άρχισε να σφυροκοπάει σαν τρελή.Η θερμοκρασία ανάμεσα μας άρχισε να ανεβαίνει κατακόρυφα και σχεδόν μπορούσα να φανταστώ το αίμα του να ταξιδεύει με ορμή μέσα από τις φλέβες του.


''Δεν έχω να πάω πουθενά..Αν δεν μου την δώσεις δεν πρόκειται να σε αφήσω να κάνεις βήμα.''Απείλησε και τότε ο Αντρές βγήκε εκτός ελέγχου.


''Είσαι τρελός?Έχει λιποθυμήσει πρέπει να την πάω γρήγορα σπίτι,αν όχι σε νοσοκομείο.''Ο Έντουαρτ έκανε μερικά βήματα μπροστά και τότε ένιωσα το σώμα μου να αιωρήτε και να προσγειώνεται πάνω του.Η ζέστη του κορμιού του με μούδιασε περισσότερο και ακόμα και τώρα μπορούσα να νιώσω τον ηλεκτρισμό να καίει το δέρμα μου.


''Δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω μαζί σου.Φέρτην πίσω.''Φώναξε ο Αντρές και το σώμα μου πήγε απότομα προς τα πίσω καθώς ο Έντουαρτ παραπάτησε.Τον είχε σπρώξει.


''Είσαι ηλίθιος?Παρά λίγο να μας έριχνες και τους δύο.''Απάντησε και τώρα μπορούσα να ακούσω τη δική του καρδιά να σφυροκοπάει.''Μην σε δω ξανά στο δρόμο μου.''Απείλησε και άρχισε  να περπατάει  χωρίς να αφήσει περιθώρια στον Αντρές να μιλήσει.


''Δεν θα την αφήσω μαζί σου..''Φώναξε  με τη φωνή του να χάνεται μέσα στην φασαρία καθώς η απόσταση αυξανόταν ανάμεσα μας.Ακόμα μία μάταιη προσπάθεια αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω τι έλεγε.

Ύστερα από ένα λεπτό ο αέρας φύσηξε το πρόσωπό μου και κατάλαβα πως είχαμε βγει έξω από το κλαμπ. Σφίχτηκα περισσότερο στην αγκαλιά του.Η μουσική είχε σταματήσει,το κεφάλι μου όμως συνέχιζε να πονάει σαν τρελό.

''Είσαι καλά?''Η φωνή του με επανέφερε από το σκοτάδι και μπορούσα να διακρίνω την αγωνία που τον στοίχειωνε.Με ακούμπησε περισσότερο απάνω του.Το λευκό του δέρμα με έκαψε στα σημεία που ερχόταν σε επαφή με το δικό μου,νεκρωμένο.

Το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να κουνήσω το κεφάλι μου καθώς η φωνή είχε θαφτεί βαθιά μέσα στο στήθος μου.''Καλύτερα να σε πάω στο δωμάτιο.''Είπε πιο πολύ στον εαυτό του και τον ένιωσα να κινείται ξανά.

Περπάτησε αρκετά μέτρα ώσπου με ακούμπησε για λίγο στα πόδια μου,χωρίς να σταματάει να με στηρίζει βγάζοντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου από την τσέπη.Πάτησε κάτι κουμπιά.Ο συναγερμός άνοιξε και τότε με ακούμπησε τρυφερά στο πίσω κάθισμα ξαπλώνοντας με.Έκλεισε την πόρτα και πήγε τρέχοντας στη θέση του συνοδηγού.

Το αυτοκίνητο με ένα βρυχηθμό ξεκίνησε.Από την ορμή του αέρα που έμπαινε μέσα από τα παράθυρα κατάλαβα πως έτρεχε υπερβολικά πολύ και αυτό με τρόμαξε για λίγο.Οι δρόμοι έτρεχαν σαν τρελοί από δίπλα μας αφήνοντας πίσω τους των ήχο των φρένων.Δεν μπορούσα όμως να διαμαρτυρηθώ καθώς όλα μαύρισαν ξανά και έχασα κάθε επαφή.

                                       <~ ^*^*^*^*^*^*^*^*^*^~>

Έντουαρτ

Έτρεχα σαν τρελός μέσα στη νύχτα καθώς δεν ήξερα τι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω.Αγωνία,τρόμος και φόβος ήταν τα συναισθήματα που με χτύπαγαν κατάστηθα εμποδίζοντας με ακόμα και να αναπνεύσω.Οι δρόμοι χάνονταν δίπλα μας καθώς η Μπέλλα βρισκόταν στο πίσω κάθισμα λιπόθυμη.Έπρεπε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να αφήσω στην άκρη τα συναισθήματα που με βομβάρδιζαν με ορμή.Της όφειλα για μια φορά να κάνω αυτό που πρέπει και όχι αυτό που ο ίδιος ήθελα.

Ο καιρός έξω είχε αλλάξει και αστραπές έκαναν την εμφάνισή τους μπροστά από το ήδη μουσκεμένο παρμπρίζ.''Γαμώτο.''Βλαστήμησα,εξωτερικεύοντας τη σκέψη μου.Πως θα κατάφερνα να τη βγάλω από το αυτοκίνητο χωρίς να βραχεί?

Έδωσα μια μπουνιά στο τιμόνι και άρπαξα ένα τσιγάρο από το πακέτο μου που βρισκόταν δίπλα από τις ταχύτητες.Σταμάτησα στο φανάρι και το άναψα κατεβάζοντας τον καπνό ώστε να μπορέσω για λίγο να φερθώ λογικά.

Κοίταξα ξανά πέρα και είδα το μεγάλο συγκρότημα να εμφανίζεται μπροστά μου,χαμένο από τις σταγόνες τις βροχής και τις αστραπές.Βάζοντας μπρος ξεκίνησα να κάνω γύρους προσπαθώντας να βρω ένα μέρος να παρκάρω.Δεν φαινόταν όμως να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος εδώ.Να σε πάρει Έμμετ..σκέφτηκα από μέσα μου.

Αν δεν είχε πάρει τα κλειδιά του πάρκινγκ τώρα δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.Αφήνοντας το τσιγάρο στο στόμα μου έστριψα το τιμόνι  για να πάρω τη στροφή και με τα δύο χέρια ώσπου είδα με τον πίσω καθρέπτη μια θέση πάρκινγκ να αδειάζει και τότε ένιωσα την καρδιά μου να μπαίνει στη θέση της.

Χωρίς να χάνω ευκαιρία  πάτησα το γκάζι και μόλις έφτασα πάρκαρα αμέσως άτσαλα και παραλίγο να χτυπήσω τον προφυλακτήρα του από πίσω.Δεν με ενδιέφερε μόνο ακόμα και να του κατέστρεφα το αμάξι.Το μόνο που ήθελα ήταν εκείνη να συνέλθει γρήγορα.Κοίταξα έξω.Η βροχή δεν σταματούσε.

Βγήκα απότομα από το αυτοκίνητο κοπανώντας την πόρτα πίσω μου τόσο δυνατά που αντήχησε μέσα στη ησυχία του δρόμου.Άνοιξα τη δική της και την πείρα στα χέρια μου για ακόμα μια φορά προσπαθώντας να την προφυλάξω από τς σταγόνες της βροχής που έπεφταν με ορμή απάνω μας.Έτρεξα μέχρι την είσοδο του κολεγίου και κάθισα κάτω το υπόστεγο προσπαθώντας να την συνεφέρω.

Το παγωμένο της σώμα με ανατρίχιαζε αλλά ο ηλεκτρισμός συνέχιζε να διαπερνάει τις φλέβες μου.Έδειχνε να έχει χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον.Τρομοκρατήθηκα περισσότερο.Η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια βλέποντας την κατάχλομη,σχεδόν νεκρή.Ξεροκατάπια και παρακάλεσα να συνέλθει γρήγορα.

Κοίταξα την πύλη.Ο Φύλακας δεν ήταν εκεί για καλή μου τύχη.Με μία ανάσα έτρεξα καταφέρνοντας να μπω μέσα.Οι διάδρομοι ήταν άδειοι και μόνο ο φωτισμός της μαρτυρούσε πως υπήρχαν ακόμα άνθρωποι εδώ.Οι περισσότεροι είχανε φύγει λόγο της διήμερης άδειας ή θα έρχονταν αργότερα ύστερα από ένα εξαντλητικό ξενύχτι.

Χωρίς να χάνω άλλο χρόνο τρέχοντας πάνω στην κόκκινη μοκέτα έφτασα στο ασανσέρ και πάτησα το κουμπί του ορόφου μου.Τ βήματα μου βούλιαζαν κάτω από το αφράτο χαλί με το οικόσημο της σχολής.Η βροχή έκανε τα κόκαλα μου να παγώνουν και ήμουν σίγουρος πως εκείνη βρισκόταν σε χειρότερη κατάσταση καθώς το κορμί της έτρεμε πάνω στο δικό μου ανεπαίσθητα.Ένας λυγμός ξέφυγε από τα χείλη μου και ένας οξύς πόνος διαπέρασε την καρδιά μου.

Όταν οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν ξεχύθηκα στους κοιτώνες προσπαθώντας να προσανατολιστώ σωστά μέσα στην παραζάλη μου.Ύστερα από μερικά μέτρα αναγνώρισα την ξύλινη πόρτα.Βγάζοντας το κλειδί από την τσέπη ευχήθηκα να μην είναι μέσα ο Έμμετ και ανοίγωντας την πόρτα χωρίς να το σκεφτώ μπήκα μέσα με ορμή.

Ο χώρος για καλή μου τύχη ήταν άδειος και τα φώτα σβηστά.Την άφησα πάνω στο κρεβάτι ξεκουμπώνοντας το μπουφάν της.Τα δάχτυλά μου ακούμπησαν το μουσκεμένο θώρακά της.Ήταν βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο και αν δεν έκανα κάτι σίγουρα δεν θα γλύτωνε την πνευμονία.Αποφάσισα να την βάλω να κάνει ένα ζεστό μπάνιο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα κοιτούσα όσες φορές και αν είχα ονειρευτεί αυτή τη στιγμή.

Αρχίζοντας από την λευκή μπλούζα της,την αφαίρεσε απαλά και μετά έκανα το ίδιο με το παντελόνι της.Το ύφασμα κολλούσε απάνω της και μου ήταν ήδη πολύ δύσκολο να το βγάλω.Μπήκα στο μπάνιο αφήνοντας την μόνη για λίγο και έβαλα το καυτό νερό να τρέχει μέχρι η μπανιέρα να γεμίσει.Σβήνοντας το τσιγάρο και πετώντας το στο πάτωμα την σήκωσα στην αγκαλιά μου για να της αφαιρέσω τα εσώρουχα.

Ξεροκατάπια και έσφιξα τα μάτια μου καθώς τα χέρια μου έρχονταν σε επαφή με την βελουδένια της επιδερμίδα που ήταν πιο ωχρή από ποτέ. Ξεκούμπισμα το κούμπωμα και το σουτιέν έπεσε από τα δυο τις χέρια.Την πήρα πάλι στην αγκαλιά μου.Το γυμνό της δέρμα με έκαιγε στα σημεία που το δικό μου ήταν ακάλυπτο και χωρίς καμία προειδοποίηση ο ερεθισμός μου σκλήρυνε.Δεν επέτρεψα σε καμία περίπτωση στον εαυτό μου να κοιτάξει.

Γαμώτο..βλαστήμησα από μέσα μου και με γρήγορα βήματα την έβαλα μέσα στην μπανιέρα.Το σώμα της άρχισε να αντιδρά αλλά η ίδια δεν άνοιγε τα μάτια της.Της έβρεξα τα μαλλιά και μετά το πρόσωπό σε μια απελπισμένη προσπάθεια αλλά δεν είχε αποτέλεσμα.Κρατώντας το χέρι της προσπάθησα να καταλάβω εάν η θερμοκρασία της είχε επιστρέψει στο φυσιολογικό.Η παραμικρή επαφή έκανε την κατάσταση χειρότερη.Πήρα το δικό μου απότομα και το ακούμπησα στο κούτελό μου κλείνοντας τα μάτια.Το κεφάλι μου γύριζε.


Μετά από λίγα λεπτά την έβγαλα προσεκτικά από την μπανιέρα και την τύλιξα με το μπλε μπουρνούζι μου που βρισκόταν κρεμασμένο πάνω στο τοίχο.Της στέγνωσα τα μαλλιά και την κράτησα και πάλι στην αγκαλιά μου.Σύντομα θα έπρεπε να αρχίσει να αντιδρά.

Την τοποθέτησα πάνω στο κρεβάτι και την τύλιξα με μία κουβέρτα που βρήκα μέσα στην ντουλάπα.Το χρώμα στο πρόσωπό της έδειξε να συνέρχεται.Έσκυψα για να ακούσω τους σφυγμούς της.Ήταν πλέον κανονικοί.Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο ρυθμικά ως απάντηση και πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.

Έτρεξα στο μπάνιο και πέταξα τα ρούχα μου στο πάτωμα καθώς τα κόκαλά μου έτριζαν από το κρύο αφού βεβαιώθηκα πως δεν θα χρειαζότανε κάτι άλλο.
Έβρεξα τα μαλλιά μου και ύστερα το σώμα μου με το καυτό νερό και ένιωσα και τη δικιά μου θερμοκρασία να επανέρχεται.Έτριψα το κεφάλι μου προσπαθώντας να καταλαγιάσω λίγο την ένταση και μετά από λίγο βγήκα και εγώ από το μπάνιο. Σκουπίστηκα με την λευκή πετσέτα και κατευθύνθηκα προς την ντουλάπα.

Διάλεξα ένα σετ καθαρά εσώρουχα και τη φόρμα μου.Αφού είχα σιγουρευτεί πως πλέον ήμουν στεγνός,ντύθηκα και  πήγα προς την κουζίνα.Ο Λαιμός μου είχε στεγνώσει και αποφάσισα πως λίγο νερό θα με βοηθούσε.Καθώς τοποθετούσα το ποτήρι στα χείλη μου την κοίταξα που κοιμόταν.Έδειχνε τόσο ήρεμη και απαλλαγμένη από τα προβλήματα της που η καρδιά μου κλώτσησε μέσα στο στήθος μου.

Έβαλα το ποτήρι στο νεροχύτη και άρχισα να περπατάω προς το κρεβάτι του Έμμετ.Ένιωσα όμως μια περίεργη δύναμη να με σπρώχνει να κάτσω δίπλα της.Δεν είχα νιώσει ποτέ κάτι παρόμοιο σε όλη μου τη ζωή.Ένα ηλεκτρικό πεδίο που με καλούσε να πέσω απάνω του.Η καρδιά μου,το σώμα μου,την αναζητούσε.Δεν μπορούσα να το ελέγξω,δεν σκέφτηκα καθαρά.Σηκώνοντας την κουβέρτα μπήκα και εγώ από κάτω.Τα χέρια μου με δική τους πρωτοβουλία την πείραν στην αγκαλιά τους.Η επαφή έκανε όλο μου το σώμα να μουδιάσει.και το ερεθισμό μου να  διαμαρτυρηθεί.Δεν του έδωσα σημασία.

Βύθισα το κεφάλι μου μέσα στα μεταξένια μαλλιά της και εισέπνευσα βαθιά νιώθοντας πως για πρώτη φορά μετά από τόση ώρα ανέπνεα κανονικά.Η μυρωδιά της με κατέκλυσε.Με το ελεύθερό μου χέρι της χάιδεψα απαλά το κεφάλι και άφησα ένα φιλί πάνω στα χείλη της χωρίς να το συνειδητοποιήσω.Ένας λυγμός δραπέτευσε από το στήθος μου και προσπάθησα να καταπνίξω τα ίδια μου αισθήματα.

Αυτό το σχέδιο σίγουρα θα μας καταστρέψει...ήταν η τελευταία μου σκέψη καθώς το σκοτάδι ήρθε να με λυτρώσει και την ακολούθησα στον κόσμο των ονείρων.