9ο Κεφάλαιο:Το ξύπνημα

Μπέλλα

Όλα ήταν μαύρα και δεν θυμόμουν τίποτα.Στην πραγματικότητα δεν ήξερα εάν ήμουν ζωντανή καθώς κάθε αίσθηση είχε χαθεί.Ένα απέραντο σκοτεινό πέπλο είχε καλύψει τα πάντα.Η σκέψη μου είχε θαφτεί μέσα από το ανίκανο σώμα μου ψάχνοντας τρόπο να βγει προς τα έξω και να με γλυτώσει από την ανυπαρξία.

Φυσικά δεν είχε αποτέλεσμα.Ο εγκέφαλος μου δεν μπορούσε να συνδεθεί με τα άκρα μου φέρνοντας μου ακόμα πιο πολύ μεγάλη ένταση.Το μόνο πράγμα μου μαρτυρούσε ότι αυτό το κουφάρι ίσως είχε ελπίδα να ξυπνήσει ξανά ήταν ο αφόρητος πόνος που τρυπούσε το κεφάλι μου κάνοντας με να θέλω να βογκήξω και ταυτόχρονα να τρέξω μακριά,να ξεφύγω.

Ένιωθα τα λεπτά να περνάνε και την κατάσταση να είναι στάσιμη.Ήμουν στο νοσοκομείο;Το μόνο που θυμάμαι ήταν το κρύο πάτωμα του κλαμπ καθώς ήρθε σε επαφή με το κεφάλι μου και την δυνατή μουσική.Πρέπει να είχα λιποθυμήσει.Δεκάδες μάτια να με κοιτούν τρομαγμένα και ανάμεσα σε εκείνα τα δικά του και του Αντρές.Οι αναμνήσεις ήταν τόσο θολές που μου προκαλούσαν ακόμα περισσότερο πόνο στην προσπάθεια μου να τις ανασύρω.

Οι ερωτήσεις με βασάνιζαν αλύπητα δημιουργώντας μου ένα ακόμα αίσθημα που προσπαθούσα να καταπολεμήσω όλη αυτή την ώρα.Φόβος.Αληθινός και δυνατός φόβος να τρέχει μέσα από το σώμα μου και την καρδιά μου σαν δηλητήριο βυθίζοντας με ακόμα περισσότερο στο απόλυτο σκοτάδι.

''Μπέλλα''

Μια γνώριμη αγγελική φωνή ερχόταν από μακριά προσπαθώντας να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.Ήταν η πρώτη φορά που κατάφερνα να ακούσω κάτι εδώ και εγώ δεν ξέρω πόσες ώρες.Παρόλα αυτά το σώμα μου αρκέστηκε ακόμα μια φορά να μη μου κάνει τη χάρη.Τα παράτησα και προσπάθησα να συγκεντρωθώ ακόμα πιο πολύ στον ήχο μήπως αυτό επέφερε κάποιο αποτέλεσμα.

''Θέε μου,γιατί μου το κάνεις αυτό;?''

Ένας λυγμός ξέφυγε και τότε ένιωσα μια απαράμιλλη ενέργεια να γεννιέται μέσα μου,από τα βάθυ της ύπαρξης μου.Ήταν εκείνος και έμοιαζε πιο διαλυμένος από ποτέ.Μπορούσα τώρα να διακρίνω τον πόνο,και η φωνή δεν έμοιαζε τόσο μακρινή.Ήταν δίπλα μου,κοντά μου,σχεδόν μπορούσα να νιώσω την ανάσα του πίσω από αυτή.Φαντάστηκα την υπέροχη μυρωδιά που θα ανέδυε και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ξαφνιάστηκα που το σώμα μου ανταποκρίθηκε και προσπάθησα να κουνήσω το χέρι μου.

Ο αέρας το κύκλωσε καθώς το σήκωσα ελαφρά.Ένιωσα όμως κάτι να με εμποδίζει.Κάτι ζεστό βρισκόταν γύρω μου κάνοντας τις τρίχες του σβέρκου μου να σηκωθούν.Επιτέλους είχα τον έλεγχο.Άνοιξα τα μάτια μου για να καταλάβω τι είχε συμβεί,αν εκείνος ήταν πραγματικά εδώ και όχι ακόμα ένα δημιούργημα της φαντασίας μου.

Γύρισα το σώμα μου απαλά και τότε ο θώρακας μου ακούμπησε σε κάτι σκληρό και σύγχρονος μεταξένιο. Αναδεύτηκα για λίγο θέλοντας να προσδιορίσω την επιφάνεια.Με μεγάλη προσπάθεια κατάφερα να σηκώσω το βάρος των βλεφάρων μου και το θέαμα που αντίκρισα μέσα από τη θολή μου όραση με έκανε να σαστίσω.

Τα ανοιγόκλεισα ακόμα μια φορά και τότε σιγουρεύτηκα ότι ήμουν μέσα στην αγκαλιά του.Εκείνος με κοίταξε στην αρχή σοκαρισμένος αλλά σταδιακά η ανακούφιση γινόταν φανερή στο βλέμμα του.Τα χαρακτηριστικά του γλύκιναν και η  ρυτίδες ανησυχίας έσβησαν από το μέτωπό του.Πέρασε τα χέρια του ακόμα πιο σφιχτά γύρω μου.

''Είσαι καλά?''

Η φωνή του βραχνή φανέρωνε όλα τα συναισθήματα που περνούσαν από το μυαλό του και αυτό με έκανε να ανατριχιάσω.Πρώτη φορά τον είχα δει τόσο ταραγμένο.Αρκέστηκα στο να κουνήσω το κεφάλι μου.Δεν ήθελα να φύγω ακόμα από την αγκαλιά του.Όσο λάθος και αν ήταν αυτό,πράγμα που που υπενθύμιζε η λογική μου συνεχώς,τον είχα ανάγκη.

Ούτε εκείνος μίλησε.Απαλά με τα χέρια του ακούμπησε το κεφάλι μου στο στήθος του και μείναμε και οι δύο εκεί ακίνητοι συντονίζοντας τις αναπνοές μας.Κοίταξα ασυναίσθητα  μπροστά στο αφράτο πάπλωμα και τότε τα μάτια μου έπεσαν πάνω στα γυμνά μου πόδια.Τα σήκωσα ελαφρά.Δεν φορούσα το φόρεμά μου.Ο εγκέφαλος μου πάγωσε.

Τα μάτια μου χωρίς τη δική μου θέληση έτρεξαν κάτω από το πάπλωμα και συνοδευόμενα από τα χέρια μου.Ακούμπησα ένα ύφασμα και ακολούθησα την διαδρομή που διέγραφε στο σώμα μου.Ήταν μπουρνούζι.Τόλμησα να περάσω τα χέρια μου μέσα από αυτό και τότε συνάντησα το γυμνό μου δέρμα..Οι σκέψεις έτρεχαν μέσα στο κεφάλι μου δημιουργώντας μου εικόνες που δεν μπορούσα να ελέγξω.Ο φόβος επέστρεψε.

Τον έσπρωξα από πάνω μου και πετάχτηκα από το κρεβάτι ρίχνοντας κάτω το πάπλωμα καθώς είχα ανακτήσει πλήρως τον έλεγχο του σώματός μου.Ταυτόχρονα σηκώθηκε και εκείνος σε αμυντική στάση με τα χέρια του ψηλά καθώς παρακολουθούσε την κάθε μου κίνηση.Μίλησε πρώτος.

''Δεν είναι αυτό που νομίζεις.Πριν βγάλεις το οποιοδήποτε συμπέρασμα άσε με να σου εξηγήσω.''

Η φωνή δεν έβγαινε από μέσα μου.''Όχι...''Κατάφερα μόνο να πω καθώς ένιωθα τα δάκρυα να καταφτάνουν πίσω από τα μάτια μου θολώνοντας μου την όραση.

''Για το όνομα του θεού Μπέλλα.Έβρεχε,σε έβαλα να κάνεις ένα ζεστό ντουζ,εάν σε άφηνα έτσι σίγουρα τώρα θα είχες πάθει πνευμονία και ίσως να μην είχες συνέλθει.''

Τα μάτια του μαρτυρούσαν ότι έλεγε την αλήθεια.Αλλά δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ,όχι ξανά.Περπάτησα μέχρι το μπάνιο και κλειδώθηκα μέσα χωρίς καν να του απαντήσω.Άκουσα τα βήματά του να με ακολουθούν και στη συνέχεια ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα.

''Μπέλλα άνοιξέ μου.Σε παρακαλώ,σου λέω την αλήθεια.''

Άφησα την πλάτη μου να κυλήσει πάνω στην ξύλινη επιφάνεια μέχρι να ακουμπήσω στο πάτωμα.

''Θέλω να φύγω.''Ψιθύρισα.

''Θα σου φέρω στεγνά ρούχα και μπορείς να πας όπου θες.Αλλά σε παρακαλώ,θέλω να με πιστέψεις.''Η φωνή του έσπασε στο τέλος.Άκουσα τα βήματα του να απομακρύνονται και τότε έδωσα λίγο χρόνο στον εαυτό μου να σκεφτεί.

Δεν μπορεί να είχε συμβεί αυτό που τριβέλιζε τη σκέψη μου.Ο Έντουαρτ ήταν εγωιστής, νάρκισσος,κακομαθημένος αλλά δεν ήταν τέρας.Μέσα στα μάτια του μπορούσα να δω ότι έκρυβε την καλή του πλευρά.Την είχα νιώσει εκείνη τη νύχτα που στολίσαμε μαζί το δέντρο,σήμερα καθώς τα κουρασμένα του μάτια με κοιτούσαν γεμάτα αγωνία όταν συνήλθα.Βαθιά μέσα του έκρυβε εκείνον τον Έντουαρτ που είχε αισθήματα,εκείνον τον Έντουαρτ που αναζητούσε η καρδιά μου.

Για ακόμα μια φορά προσπάθησα να διώξω τις σκέψεις μακριά.Το χτύπημα στην πόρτα με βοήθησε να οργανωθώ ξανά.

''Εδώ τα έχω,μπορείς να ξεκλειδώσεις σε παρακαλώ;.''

Τα χέρια που πέρασαν το κλειδί στην πόρτα και με δύο περιστροφές η κλειδαριά άνοιξε.Ακουμπώντας το χερούλι και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αποφάσισα να τον αντιμετωπίσω.Το βλέμμα του σαν αστραπή συνάντησε αμέσως το δικό μου καθώς η πόρτα άνοιξε.Δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω τι φανέρωνε καθώς ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων διαγραφόταν μέσα στις πράσινες λίμνες του.

Έφερε το χέρι του μπροστά και χωρίς να μιλήσει ακούμπησε τα ρούχα πάνω μου.Τα μάτια του άφησαν τα δικά μου και έκανε μερικά βήματα πίσω.Το γυμνό του στήθος διαγράφονταν κάτω από το αχνό φως του ηλίου και το ελαφρύ αεράκι που περνούσε μέσα από το παράθυρο μπέρδευε κι'άλλο τα ανακατεμένα του μαλλιά.

''Ευχαριστώ.''Ήταν το μόνο που κατάφερα να πω πριν χαθώ και πάλι μέσα στην τουαλέτα για να αλλάξω ρούχα.Δεν κοίταξα πίσω μου αλλά για ακόμα μια φορά κλείδωσα την πόρτα.

Στα χέρια μου κρατούσα μια μαύρη φόρμα και ένα άσπρο μακό μπλουζάκι.Τα νούμερα ήταν μεγάλα και συνειδητοποιήσα ότι ήταν δικά του.Αφήνοντας το μπουρνούζι να πέσει στο πάτωμα φόρεσα το κάτω μέρος περνώντας το από τα πόδια μου και στη συνέχεια έκανε ακριβώς το ίδιο και με την μπλούζα.

Αφού κοίταξα το κουρασμένο είδωλό μου στον καθρέπτη και παίρνοντας μερικές γρήγορες ανάσες,άνοιξα την πόρτα.Είχε φύγει.Ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγετε καθώς τα μάτια μου περιπλανιόνταν στο άδειο δωμάτιο ψάχνοντας αυτό που έλειπε.Δεν άφησα όμως τα συναισθήματα να με αποδυναμώσουν ξανά.

Παίρνοντας το φόρεμα μου,τα παπούτσια και το κινητό μου από το κομοδίνο βημάτισα προς την πόρτα.Μόλις τα χέρια μου ήρθαν σε επαφή με το κρύο χερούλι δίστασα αλλά για ακόμα μια φορά το ξεπέρασα.Η πόρτα άνοιξε και ο διάδρομος αποκαλύφθηκε μπροστά μου.Ξεκίνησα να περπατάω πάνω στην αφράτη μοκέτα χωρίς να κοιτάω πίσω μου με τα δάκρυα έτοιμα να δραπετεύσουν.

Πατώντας το κουμπί του ασανσέρ άφησα το κεφάλι μου να ξεκουραστεί στην επιφάνεια του τοίχου.Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στα αριστερά του διαδρόμου ασυναίσθητα χωρίς να εστιάζει κάπου συγκεκριμένα και τότε τον είδα να στέκεται από μακριά και να με κοιτάει.Τα μάτια του δεν άφησαν ποτέ τα δικά μου μέχρι τη στιγμή που μπήκα μέσα στο ασανσέρ για να ξεφύγω από αυτή τη δύνη που απειλούσε να με καταπιεί.

Γιατί πάντα έπρεπε να με μπερδεύει;Το μίσος ήταν μια εύκολη δικαιολογία να ξεφύγω από όλο αυτό.Γιατί πάντα έπρεπε να το κάνει τόσο δύσκολο;Και επιτέλους τι αναζητούσε από μια κοπέλα σαν και εμένα;.Μπορούσε να έχει την πιο εντυπωσιακή,την πιο έξυπνη,την πιο ευκατάστατη κοπέλα σε όλη τη σχολή.Ήμουν απλώς μια ασήμαντη,μια συνηθισμένη που κατάφερε να εξασφαλίσει τα προς το ζην της μέσα από το διάβασμα και την υποτροφία.Γιατί λοιπόν να διαλέξει να κάνει τη δική μου ζωή δύσκολη;

Ο ήχος του ασανσέρ και η χαρακτηριστική προσφώνηση του ορόφου με έβγαλε από τη σκέψης μου και οι πόρτες άνοιξαν.Περπάτησα ξανά και στο τέρμα του διαδρόμου αναγνώρισα το δωμάτιο της Άλις.Σέρνοντας μαζί και τα ρούχα μου χτύπησα απαλά την πόρτα παρακαλώντας από μέσα μου να μην την έχω ξυπνήσει.

''Ποιος είναι τέτοια ωρ..''Η πρόταση σταμάτησε στη μέση καθώς τα μαύρα μάτια της έπεσαν πάνω μου σαν μαχαίρια.''Μπέλλα;''Κατάφερε να πει και παίρνοντας με στην αγκαλιά της με έσπρωξε μέσα στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα πίσω.

Έβαλε τα χέρια δεξιά και αριστερά από το πρόσωπο μου χωρίς να αφήνει ποτέ τη ματιά μου.''Τι έγινε;... Λιποθύμησες και μετά ο Αντρές μας είπε ότι ο Κάλλεν σε πήρε από τα χέρια του...και σε ψάχναμε όλη τη νύχτα...αλλά δεν ειδοποίησε κανείς.. ανησυχήσαμε τόσο πολύ..νομίζαμε ότι έπαθες κάτι σοβαρό..''

Τελείωσε το μονόλογο με την αναπνοή της να χάνεται και με αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά προσπαθώντας  κάπως να ηρεμήσει.Ένιωσα το βλέμμα της να κατεβαίνει στην πλάτη μου και τα χέρια της σταδιακά με απομάκρυναν από πάνω της.Έκανε ένα βήμα πίσω και με κοίταξε διερευνητικά.''Τι φοράς;''

''Είναι του Έντουαρτ.''Ψιθύρισα.

''Και γιατί εσύ φοράς ρούχα του;Μπέλλα δεν μπορώ να καταλάβω, εξήγησε μου τι έγινε.Έχω τρελαθεί από χτες.''

''Δεν θυμάμαι.Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ξύπνησα στο δωμάτιο του με ένα μπουρνούζι.''

Δεν πρόλαβα να τελειώσω και το σοκαρισμένο της ύφος με έκανε να της απαντήσω πριν βγάλει λάθος συμπεράσματα.

''Όχι δεν έγινε τίποτα..Μου είπε ότι το βράδυ έπιασε βροχή και αν δεν έκανα ένα ζεστό μπάνιο θα πάθαινα σίγουρα πνευμονία.Απλώς με βοήθησε.''

Η Άλις ξεφύσησε κουρασμένα και κάθισε άδεια πάνω στο κρεβάτι.''Μπέλλα,θα μπορούσε να μας είχε ειδοποιήσει..''Ξεκίνησε να λέει καθώς σταύρωσε τα χέρια της στα πλευρά.

''Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανε.''Απάντησα ειλικρινά καθώς ταυτόχρονα καθόμουν δίπλα της.Ακούμπησα το χέρι μου και την χάιδεψα απαλά.''Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς τώρα,είμαι καλά.''

''Δεν ξέρω τι να πω.''

''Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.Όλα είναι μια χαρά.''

Τα χαρακτηριστικά της άρχισαν να μαλακώνουν δείχνοντας πως η διάθεση της είχε επιστρέψει και κάθε φόβος είχε φύγει μακριά.Ωστόσο ήξερα πως δεν θα τη γλύτωνα τόσο εύκολα.Μπορούσα να διαβάσω τις χιλιάδες ερωτήσεις που είχε να μου κάνει για τον Έντουαρτ.Προς το παρόν όμως δεν μπορούσα να συζητήσω.Ήθελα λίγο χρόνο να τα βρω με τον εαυτό μου και να ξεφύγω από όλη αυτήν την παραζάλη.

''Εάν δεν σε πειράζει θα ήθελα να κοιμηθώ.Με πονάει ακόμα το κεφάλι μου.''Είπα τελικά και σηκώθηκα από το κρεβάτι αγγίζοντας παιχνιδιάρικα τα κοντοκομμένα μαλλιά της.

''Εντάξει αλλά μην νομίζεις πως τη γλίτωσες''

''Ήμουν σίγουρη.''Απάντησα καθώς άφησα το σώμα μου να πέσει πάνω στο κρεβάτι άτσαλα χωρίς να κάνω καν τον κόπο να αλλάξω ρούχα.Η μυρωδιά του με κατέκλυσε ώσπου το σκοτάδι με τύλιξε ακαριαία.

                                            [.*.*.*.*.*.*.*.*]

Μόλις είχα ξυπνήσει από έναν ακόμα πολύωρο ύπνο καθώς η Άλις έπεσε απάνω μου χτυπώντας παλαμάκια.Το πρώτο πράγμα μου αντίκρισα όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν το αστραφτερό της χαμόγελο να μην αφήνει ποτέ το πρόσωπό της και αμέσως διάφορα σενάρια άρχισαν να περνούν από το μυαλό μου.Ξεφύσησα και βυθίστηκα ακόμα πιο πολύ στο πάπλωμα.

''Πριν πεις οτιδήποτε,ξεπερνώντας το γεγονός πως με ξύπνησες,θα κάτσω μέσα απόψε.Το τελευταίο πράγμα μου χρειάζομαι είναι ακόμα ένας επιπλέον πονοκέφαλος.''

Μπορεί ο πόνος να είχε φύγει αλλά το κεφάλι μου ήταν τόσο βαρύ που σχεδόν δεν μπορούσα να το στηρίξω.Το μετακίνησα ελαφρά καθώς εκείνο έκανε ένα κρακ.

''Είσαι μέντιουμ η κάτι τέτοιο?''Με πείραξε καθώς ξάπλωσε και εκείνη δίπλα μου πειράζοντας τις τούφες των μαλλιών μου που είχαν ξεφύγει πάνω στο μαξιλάρι.

''Η απάντηση ισχύει να είναι όχι.''

''Μα δεν έχεις κάτσει να ακούσεις καν τι έχω να σου πω.''

''Όχι...''

''Αν δεν με ακούσεις δεν πρόκειται να φύγω από πάνω σου.''

Τα μάτια της με κοιτούσαν ανυπόμονα και παρά το χαμόγελό της,το ύφος της μου έκανε ρητό πως θα έκανε την απειλή της πραγματικότητα.Όχι πάλι Χριστέ μου.

''Ωραία'''Είπα μόνο και εκείνη αμέσως πήρε τα πάνω της.

''Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα αλλάξω γνώμη.''συμπλήρωσα αλλά εκείνη δεν πτοήθηκε.

''Θυμάσαι τον Τζάσπερ;''

''Τον Χέιλ?''

''Ναι αυτόν.''

''Ωραία,τι συμβαίνει λοιπόν με τον Τζάσπερ;''

''Μου ζήτησε να βγούμε''

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια με τη χαρά της να είναι εμφανής τόσο πολύ που όλο το πρόσωπό της έλαμπε από την ανυπομονησία να τον συναντήσει.Είχε κολλήσει μαζί του από την πρώτη μέρα που είχε έρθει στη σχολή για να κάνει τις εγγραφές.Εκείνος όμως ήταν δευτεροετής και δεν είχε την δυνατότητα να τον έχει στα μαθήματα.Είχα ακούσει πως ήταν καλός φίλος του Έντουαρτ.Η σκέψη αυτή με αναστάτωσε για λίγο καθώς η Άλις άρχισε να μιλάει ξανά.

''Πραγματικά νιώθω ότι πετάω..''Σταμάτησε την πρόταση της και παίρνοντας το μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι μου το έφερε στην καρδιά της θεατρικά και σχεδόν μπορούσα να δω κόκκινες στρουμπουλές καρδούλες να σχηματίζοντας στα μάτια της''Τόσο καιρό περίμενα να μου πει να βγούμε.''τελείωσε πέφτοντας βαριά στο κρεβάτι κάνοντας με να πεταχτώ για ακόμα μια φορά.

''Άλις...''Ξεκίνησα να λέω αλλά εκείνη βάζοντας τον αντίχειρά της πάνω στο στόμα μου με στάματησε.

''Ξέχασα να σου πω,πως πρέπει να έρθεις και εσύ.''

Δεν μπορούσα να το δεχτώ,ότι και αν γινότα.Αυτή τη φορά η επιθυμία της Άλις δεν θα περνούσε.Δεν ήμουν έτοιμη να κάνω τίποτα για αρκετές ακόμα ώρες.Η ανάσα μου είχε χαθεί και το μυαλό μου άθελα μου έπαιζε ασταμάτητα τη σκηνή που με είχε στην αγκαλιά του και με έσφιγγε τόσο δυνατά λες και η ζωή του κρεμόταν από αυτή την γλυκιά κίνηση.Η μυρωδιά του αγκάλιαζε όλο μου το κορμί.

''Αυτό να το βγάλεις από το μυαλό σου.''Κατάφερα να πω με βραχνιασμένη φωνή από τις προηγούμενες σκέψεις μου

''Μα γιατί;Θα έχει πλάκα...Άσε που.''Σταμάτησε απότομα κοιτάζοντας με με υπονοούμενο στα μάτια πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες της.

'''Άσε που τι πράγμα;''

''Θα έρθει και ο Έντουαρτ''

Είπε ασυγκράτητα χωρίς να διώχνει το βλέμμα της και ένιωσα τη γη να γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μου.Η καρδιά μου από μόνη της άρχισε να τρέχει σαν τρελή και μόνο στη σκέψη πως θα τον συναντούσα ξανά ενώ η λογική μου σχεδόν φώναζε να κάνω τα πάντα για να αποφύγω αυτή την αναπάντεχη εξέλιξη που πιθανόν να  ήταν ακόμα μια φορά επιζήμια.