Κεφάλαιο 3ο:Περίπλοκες Καταστάσεις

   

                                                                  

                                          

Μπέλλα

Τα Χριστούγεννα είχαν πλέον περάσει και είχαμε μπει ξανά στο κανονικό πρόγραμμα το μαθημάτων,με τις διακοπές να μας χαιρετούν παίρνοντας μαζί τους χαρούμενες αλλά και δυσάρεστες εμπειρίες.Είχαν περάσει κιόλας δύο ολόκληροι μήνες.Φυσικά και δεν με ενδιέφερε καθόλου για το αν ξεκινούσε η εξεταστική σε λίγο καιρό αν και ήξερα πως επιτέλους έπρεπε να ανοίξω αυτά τα αναθεματισμένα βιβλία που στέκονταν σκονισμένα πάνω στο μικρό γραφειάκι.Για την ακρίβεια δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να είναι τόσο αναδιοργάνωτος,τόσο απρογραμμάτιστος και ήξερα τι έφταιγε για αυτό.

Το μυαλό μου ήταν συνέχεια σε εκείνον τον ανώριμο φοιτητή που όλη τη διάρκεια της ημέρας έβρισκε τρόπους να διώχνει την ηρεμία μου μακριά.Προφανώς αναφερόμουν στον Έντουαρντ.Ύστερα από τις γιορτές,δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε κουβέντα.Ήταν λες και οι δυο μας είχαμε κάνει μια ιδιωτική συμφωνία σιωπής.Τις περισσότερες ώρες της ημέρας έλειπε από το δωμάτιο και είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως ήταν δυνατόν να κοιμάται στην ντουλάπα τα βράδια.Δεν του είχα θίξει το θέμα μιας και με βόλευε ιδιαίτερα να μην τον έχω κοντά μου.Ένιωθα απίστευτη αμηχανία ύστερα από εκείνο το ''ατυχές συμβάν'' που έκανε τη ζωή μου μαρτύριο.

Ήμουν απολύτως σίγουρη ότι δεν ένιωθα κάτι για εκείνον.Αυτό μπορούσα να το εγγυηθώ.Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη μέρα που τον είδα η αντίδρασή μου άγγιξε τα όρια του υπερβολικού,αλλά δεν υπήρχε τίποτα παραπάνω από απλός ενθουσιασμός για εκείνον.Εξάλλου είχα το δικαίωμα να μου αρέσει εμφανισιακά ένα αγόρι έτσι?Δεν σήμαινε κάτι αυτό,δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ.

Όταν τον γνώρισα όμως καλύτερα και αυτό το μηδαμινό θετικό ''αίσθημα'' εξαφανίστηκε.Ο Θεέ μου είχε όσα μισούσα σε ένα αγόρι αν αυτό ήταν δυνατόν. Αλαζόνας,εγωιστής,και πάνω από όλα κακομαθημένος.Τα ήθελε όλα δικά του και ταυτόχρονα να εκείνος να μην κάνει τίποτα. Γκρίνιαζε για το οτιδήποτε εμφανιζόταν στην περιφεριακή του όραση χωρίς κάποιον σημαντικό λόγο,μόνο και μόνο για να μου σπάσει τα νεύρα.

Η κατάσταση είχε παραγίνει όταν απλώς δεν έλεγε τίποτα και μου πετούσε πάνω μου πετσέτες,ρούχα και οτιδήποτε δεν ήταν σε απόλυτη τάξη,ακόμα και δικά του αντικείμενα.Στο τέλος φυσικά χάνοντας τη μάχη άφηνα το βιβλίο στο κομοδίνο,παραδίδοντας τα όπλα μόνο και μόνο για να αποφύγω την μουρμούρα του.Είχα καταντήσει παραδουλεύτρα με όλη τη σημασία της λέξης.

Και κάπως έτσι λοιπόν περνούσαν τα λεπτά,οι ώρες της καθημερινότητας μου,αναλύοντας καθημερινά και ασταμάτητα την συμπεριφορά του Έντουαρντ.Όλη αυτή η εμμονή μου είχε αρχίσει να με κουράζει.Στο κάτω κάτω δεν γίνεται να τους συμπαθούμε όλους σε αυτή τη ζωή.Υπήρχε όμως και κάτι άλλο πέρα από αυτές τις σκέψεις που απέφευγα να φέρνω στο μυαλό μου.Κάτι που με στεναχωρούσε και με νευρίαζε ταυτόχρονα.Μήπως εκείνος το είχε μετανιώσει,το φιλί.

Ανακάθισα καλύτερα στη μικρή ξύλινη καρέκλα και πίεσα με τα δάχτυλα μου τον αχνιστό καφέ κολλώντας την επιφάνεια της κούπας περισσότερο στην παλάμη μου θέλοντας να νιώσω περισσότερη από τη θερμότητα της. Έγειρα ελαφρά το κεφάλι μου και εισέπνευσα προσπαθώντας αυτή η γλυκιά μυρωδιά να γαργαλήσει την μύτη μου και να καθαρίσει το μυαλό μου.Όχι δεν με ενδιέφερε.

Άκουσα πίσω μου την πόρτα να ανοίγει και αμέσως περπάτησα έως το νεροχύτη θέλοντας να κρύψω τον εαυτό μου πίσω από το ψυγείο.Ήταν εκείνος.Τα μάτια μου ταξίδεψαν έως το στρογγυλό ρολόι στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου,5 το πρωί.Κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένα,στριφογυρίζοντας ταυτόχρονα τα μάτια μου.Σίγουρα θα το ξενύχτησε όπως κάθε βράδυ.Γι'αυτό δεν τον βλέπω ποτέ κατά τη διάρκεια της νύχτας,έρχεται πρωί για να με αποφύγει.

Για κάποιο λόγο η συνειδητοποίηση αυτή με έκανε να νιώσω περίεργα.Ένας μικρός κόμπος σχηματίστηκε στο λαιμό μου εμποδίζοντας με να αναπνεύσω.Ένιωσα το κεφάλι μου να πονά.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ απόψε,δεν ήξερα τι με κράτησε ξύπνια όλη τη νύχτα μέχρι το χάραμα,αλλά με έκανε να καταλάβω τουλάχιστον που στο καλό πήγαινε τα βράδια.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα βγήκα από την κρυψώνα μου και περπάτησα χωρίς να τον κοιτάω μέχρι το κρεβάτι.Τον άκουσα να βαριανασαίνει εκνευρισμένα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε απρόθυμα στα χείλη μου.Δεν θα μου έκανε μόνο αυτός τη ζωή δύσκολη,αυτός ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Καθάρισε το λαιμό του δυνατά,αλλά εγώ συνέχιζα να έχω το βλέμμα μου καρφωμένο στο παράθυρο θέλοντας να τον εκνευρίσω ακόμα περισσότερο. Ξερόβηξε ακόμα μια φορά αλλά εγώ για ακόμα μια φορά τον αγνόησα.Είχε ξεπεράσει τα όρια του.Τον ένιωσα να σηκώνεται απότομα από το κρεβάτι και να πέφτει με δύναμη στο δικό μου,κάνοντας το στρώμα να ταλαντωθεί και να πηδήξω στον αέρα από την δύναμη που μου ασκούσε.

Γύρισα επιτέλους να τον κοιτάξω και με τον δικό μου εκνευρισμό να αγγίζει τα ύψη.Το πρόσωπό του ήταν ταλαιπωρημένο,με μικρούς κύκλους να διαγράφονται κάτω από τα καταπράσινα μάτια του που τώρα είχανε χάσει τη ζωντάνια τους αλλά παρέμενα νευριασμένα και γεμάτα ένταση όπως συνήθως.Πήρα μια κοφτή ανάσα και η μυρωδιά του ποτού έκαψε τα πνευμόνια μου.Μα καλά αυτός ο άνθρωπος έχει καθόλου μυαλό?

Τα μάτια μου ταξίδεψαν στο υπόλοιπο σώμα του.Το πουκάμισό του ήταν τσαλακωμένο με κόκκινα σημαδάκια εδώ και εκεί,προφανώς από κάποιο φτηνό κραγιόν.Αναγούλιασα στη σκέψη και αν είναι δυνατόν εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο.Πέρασα τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και τον κοίταξα με το πιο άγριο βλέμμα μου μπορούσα να δώσω

''Τι θέλεις πάλι?Μήπως θέλεις να σου πλύνω κανένα εσώρουχο?''Του πέταξα ειρωνικά και έκανα να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά το σφιχτό του κράτημα με κόλλησε ξανά στο στρώμα.Τα μάτια του έκαιγαν τα δικά μου και η σιωπή είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητική καθώς εκείνος δεν μιλούσε παρα με κρατούσε εκεί προσκολλημένη με το άγγιγμα του να σφίγγει ολοένα και περισσότερο.

Γύρισε το βλέμμα του αλλού όταν αποφάσισε να μιλήσει. Τίναξα τα χέρια μου θέλοντας να τα απελευθερώσω από τα δικά του αλλά δεν είχε αποτέλεσμα.

''Μην γίνεσαι γελοία,απλώς θέλω να σου μιλ-''Το ύφος του άλλαξε ξαφνικά και άρχισε να χαχανίζει.Πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του και έπεσε με δύναμη πάνω μου προσγειώνοντας το κεφάλι του ακριβώς πάνω στη κοιλιά μου.Ένα βογκητό πόνου ξέφυγε από το στόμα μου.Δεν μετακινήθηκε τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου αγκαλιάζοντάς με σφιχτά.

Ένιωσα τον αέρα γύρω μου να χάνεται και την αναπνοή μου να επιταχύνεται.Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω.Το μόνο που ήξερα ήταν ότι εκείνος ήταν εκτός εαυτού και το κυριότερο η ζεστασιά του κορμιού του είχε καλύψει τη δικιά μου.Το άρωμα του τρυπούσε τη μύτη μου.Ασυναίσθητα χωρίς να το καταλάβω ακούμπησα τα δάχτυλα μου στις άκρες των ανακατεμένων του μαλλιών.Εκείνος αναστέναξε ευχαριστημένος και με έσφιξε ακόμα πιο δυνατά.

Έπρεπε να σκεφτώ ποιες ήταν οι προοπτικές μου.Ήταν τύφλα στο μεθύσι,πιθανότατα δεν είχε ιδέα που βρισκόταν και τι έκανε,τουλάχιστον αυτό μαρτυρήσουν οι πράξεις του.Τι θα ήταν σωστό όμως να κάνω εγώ γιαυτό.Ίσως αν τον έβαζα να ξαπλώσει στο κρεβάτι.Σίγουρα αυτό θα ήταν μια καλή λύση.

Προσπάθησα να τον σπρώξω μαλακά και εκείνος αμέσως ανταποκρίθηκε και σήκωσε το κεφάλι του καθώς με απελευθέρωνε από τα δεσμά του.Το βλέμμα του ήταν κενό.Συνέχιζε να με κοιτάει ερευνητικά και ύστερα προσπάθησε να πει κάτι αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα του.Κούνησε το κεφάλι του σε μια προσπάθεια να καθαρίσει το μυαλό του.

''Δεν είμαι μεθυσμένος Μπέλλα,τουλάχιστον όχι πολύ...''Είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι κάνοντας το γύρω του και κάθισε πλευρά πλησιάζοντας με ακόμα περισσότερο.Το πρόσωπό του απείχε μόνο λίγα εκατοστά από το δικό μου εμποδίζοντας με να κάνω την οποιαδήποτε λογική σκέψη και έτσι έμεινα εκεί να τον κοιτώ ελέγχοντας τις κινήσεις του μήπως έκανε τίποτα χαζό που θα έκανε και τους δυο μας σε πολύ δύσκολη θέση.

''Ξέρεις καμία δεν με έχει απορρίψει έως τώρα,αλλά εσύ-''Πήρε μια βαθιά ανάσα και με τα δάχτυλα του έδιωξε μια τούφα από το πρόσωπό μου τοποθετώντας την πίσω από το αριστερό μου αυτί.Ένιωθα το δέρμα μου να ανατριχιάζει κάτω από το άγγιγμα του''Γιατί απλώς δεν το απολαμβάνεις,αφού κάποια στιγμή θα γίνει,ξέρω ότι με θέλεις όσο και εγώ και μη νομίζεις ότι μιλάει το ποτό,αλήθεια σου μιλάω...ας περάσουμε απλώς καλά για μια βραδιά..''

                                                 

Τα μάτια μου γούρλωσαν και το στόμα μου χωρίς τη θέληση μου άνοιξε.Είχα σοκαριστεί.Το μυαλό μου αδυνατούσε να κάνει την οποιαδήποτε λογική σκέψη.Για λίγες στιγμές έμεινα εκεί παγωμένη προσπαθώντας να αναδιοργανωθώ όταν επιτέλους πήρα μπροστά και τον έσπρωξα από πάνω μου κάνοντας τον να χάσει την ήδη αδύναμη ισορροπία του και να πέσει κάτω στο αφράτο χαλί.

Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και άρχισα να περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο με τα χέρια μου να διαγράφουν τρελές πορείες πάνω στα μαλλιά μου προσπαθώντας να κατευνάσω την οργή μου.Με την άκρη του ματιού μου τον είδα να χαχανίζει και να ξαπλώνει πάνω στο κρεβάτι μου κοιτώντας με με ένα πονηρό χαμόγελο καθώς μου έκανε νόημα με το χέρι του να ξαπλώσω μαζί του.Αυτό ήταν.Η οργή μου έφτασε στο ύψιστο σημείο της και το ξέσπασμα που ακολούθησε άφησε άφωνη ακόμα και εμένα την ίδια.

''Μα καλά ποιος νομίζεις ότι είσαι!Σήκω τώρα αμέσως από το κρεβάτι μου και πήγαινε στο διευθυντή να αλλάξουμε αμέσως δωμάτια!Αυτό ήταν ως εδώ!Σε βαρέθηκα,βαρέθηκα τα παιχνίδια σου-''Έτρεξα έως το κρεβάτι του και πιάνοντας το μαξιλάρι το πέταξα πάνω στο κεφάλι του με όλη τη δύναμη που διέθετα''-Βαρέθηκα την συμπεριφορά σου-''ακόμα ένα μαξιλάρι...''-και βαρέθηκα την ηλιθιότητα σου''Είπα και φτάνοντας στο κρεβάτι τράβηξα το στρώμα και τον έριξα κάτω για ακόμα μια φορά μέσα σε πέντε λεπτά.

Βγάζοντας ένα ακόμα επιφώνημα άρχισε να ξεκαρδίζεται στα γέλια ακόμα πιο έντονα πιάνοντας την κοιλιά του για να συγκρατηθεί καθώς ακόμα και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του.Τα χαχανιτά του αντηχούσαν στην σιωπή του δωματίου και τρυπούσαν στα δικά μου αυτιά.Ένιωθα σαν πύραυλος που από στιγμή σε στιγμή θα έκανε το τεράστιο μπαμ.

Σηκώθηκε από το πάτωμα και ξαναξάπλωσε στο κρεβάτι μου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Προσπάθησε να βγάλει την μπλούζα του αλλά το τρέκλισμα των χεριών του δεν τον βοηθούσε σε αυτό.Με κοίταξε ακόμα μια φορά πονηρά και ξαναμίλησε απτόητος.

''Θα με βοηθήσεις με αυτό-''έδειξε την μπλούζα του''-μικρή αθώα Μπέλλα?''Είπε και πετάρισε τα βλέφαρα του ειρωνικά καθώς το γέλιο του δεν σταματούσε.Τον πλησίασα και έκατσα στην άκρη του κρεβατιού στην προσπάθεια μου να τον λογικέψω για μια τελευταία φορά.Μια μοναδική τελευταία διαολεμένη φορά.

''Έντουαρντ,δεν θα το ξαναπώ σήκω και φύγε τώρα από εδώ μέσα αλλιώς θα φύγω εγώ...''Τον κοίταξα αυστηρά και του έδωσα να καταλάβει ότι θα πραγματοποιήσω την απειλή μου αν δεν βρει αμέσως την αυτοκυριαρχία του.

''Οχιιι...-''είπε με συρτή φωνή αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι''-θα με αφήσεις εδώ μόνο μου?-''κοίταξε το  δωμάτιο μελαγχολικά και έβαλε τα δάχτυλα του να σκουπίζουν τα δάκρυα του κοροϊδευτικά και συνέχισε καθώς το βλέμμα του σκοτείνιασε, ''Μακριά από αυτά τα απίστευτα σέξι ποδαράκια που στοιχειώνουν τα όνειρα μου -''έδειξε το σορτσάκι μου και καλύφτηκα με το πάπλωμα αλλά εκείνος το τράβηξε με αποτέλεσμα να πέσω και εγώ μαζί του πάνω στο κρεβάτι.

Χωρίς να χάσει ευκαιρία έπεσε απάνω μου άτσαλα καλύπτοντας το σώμα του με το δικό μου.Έφερα τα χέρια μου ως αντίσταση για να τον απομακρύνω,αλλά ήταν μάταιο.Πιάνοντας τα,τα έβαλε πάνω από το κεφάλι μου και τα σφράγισε εκεί.Με κοίταξε έντονα καθώς αυτό το ηλίθιο χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από τα χείλη του.

''Το ήξερα πως θα υποκύψεις-''είπε με μια σατανική χροιά και χωρίς να το καταλάβω ένωσε τα χείλη μας βίαια ενώ προσπαθούσε να κερδίσει την ανταπόκριση μου.Εγώ έμενα εκεί να τον σπρώχνω με το σώμα μου αλλά δεν είχε αποτέλεσμα.Το στόμα μου σφραγισμένο,τον έκανε να προσπαθεί όλο και περισσότερο μέχρι που ένιωσα ότι τα χείλια μου θα σκιζόντουσαν από την πίεση.

Τα δευτερόλεπτα περνούσαν σαν αιώνες και εκεί που ένιωσα ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα άκουσα ένα χαρακτηριστικό χτύπημα στην πόρτα συνοδευόμενο από την φωνή του διευθυντή.Πάγωσα στη θέση μου,και μαζί και εκείνος.

''Δις Σουάν,Κ.Κάλλεν μπορείτε να μου ανοίξετε?''

Αυτό ήταν σίγουρα το τέλος.