Κεφάλαιο 3ο:Αγάπη Και Μίσος

Ιζαμπέλλα 




                                                 
Ανέπνευσα βαθιά θέλοντας να γεμίσω τα πνευμόνια μου με καθαρό αέρα.Κοίταξα γύρω μου το λιβάδι.Ύστερα από τόσα χρόνια έβρισκα τη δύναμη να το επισκεφτώ,χωρίς να νιώθω τον πόνο να προσβάλει κάθε κύτταρο της νεκρής μου ύπαρξης.Δεν μπορούσα πλέον να αισθανθώ της απουσίας του.Ήμουν σίγουρη πως το μίσος μου ήταν πλέον αρκετό για να σκοτώσει κάθε απομεινάρι της αγάπης του.


Ήξερα όμως πως αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκούσε για πολύ και σύντομα όλα τα συναισθήματα θα έβγαιναν στην επιφάνεια.Ο Κάρλαιλ με είχε πληροφορήσει για τον ερχομό του και ο ίδιος με συμβούλεψε να μείνω στο δάσος ώστε να μην προκαλέσω κάποια σύγκρουση.Εκείνος θα βρισκόταν στο Φορκς σε λίγα λεπτά  και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω αυτό.


Ένιωθα τους τένοντες μου να σφίγγονται όλο και πιο πολύ κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε και το δηλητήριο έρεε ασταμάτητο στο στόμα μου.Ολόκληρη η ύπαρξή μου συγκλονιζόταν από το μίσος και τον πόνο που είχε προκαλέσει  με τις πράξεις του.Ο δολοφόνος του πατέρα μου πλησίαζε από λεπτό σε λεπτό και ορκίζομαι πως ένιωθα στον αέρα την μυρωδιά του να με καίει έως τα βάθη της ύπαρξής μου.


Περπάτησα σταθερά ακουμπώντας τα πέταλα των λουλουδιών που ξεπρόβαλαν μπροστά μου με τις άκρες των δαχτύλων μου.Ένιωθα το αδιαφανές άγγιγμά τους να σύρεται κατά μήκος της επιδερμίδας μου και ένα κύμα ρίγους ξέσπασε στο κορμί μου.Έσκυψα θέλοντας να μυρίσω καλύτερα αυτό το υπέροχο άρωμα που αιχμαλώτιζε τις αισθήσεις μου και με ηρεμούσε.


<<μμμ.... Βιολέτες...>>Πρόφερα σιγανά και άφησα τον εαυτό μου να εκφράσει τα συναισθήματα που ένιωθα από αυτή την επαφή.Έβαλα τα δάχτυλα μου ευλαβικά στη μικρή ριζούλα και με μία απαλή κίνηση την έκοψα.Σηκώθηκα στα πόδια μου και έφερα το το λουλούδι κοντά στα ρουθούνια μου εισπνέοντας άπληστα το άρωμα του.Το κράτησα απαλά και το τοποθέτησα στη τσέπη του πουκαμίσου μου ακριβώς πάνω από την  παγωμένη μου καρδιά.


Μια θολή ανάμνηση ξεπρόβαλε στο μυαλό μου αυτόματα με αυτή μου την κίνηση και δεν μπόρεσα να την ελέγξω,ήταν ήδη πολύ αργά.
<<Μπέλλα,υπόσχομαι να σε αγαπώ κάθε στιγμή του για πάντα,με αυτό το άνθος ενώνω τις καρδιές μας σε μία παντοτινή συμφωνία.>>
<<Έντουαρντ,Σ'αγαπάω>>κατάφερα με δυσκολία να πω και τότε τα χείλια του συνέθλιψαν τα δικά μου...


<<ΌΧΙΙΙΙ..>>Ούρλιαξα μέσα στην ησυχία που απλωνόταν στο λιβάδι και η καμπανιστή φωνή μου αντήχησε σε όλο το ξέφωτο,δημιουργώντας έναν δυνατό αντίλαλο.Αφουγκράστικα τις κινήσεις μερικών ελαφίνων λίγα μέτρα πιο μακριά να τρέχουν τρομοκρατημένα προς τα Βορειοανατολικά από την ήχο της κραυγής μου.΄


Έπεσα με τα γόνατά μου στο νωπό χώμα και τράβηξα με τα δάχτυλα μου τα μαλλιά μου.
Γιατί με επηρεάζει ακόμα και τώρα?Ακόμα και τώρα που ήρθε η στιγμή να πληρώσει όλα όσα έκανε?Ακόμα και τώρα που το μίσος μου έχει καταφέρει να σκοτώσει την αγάπη του?.
Άφησα τον εαυτό μου να εκφράσει όλο τον πόνο που κρατούσα φυλακισμένο όλα αυτά τα χρόνια και διπλώθηκα σε εμβρυακή θέση προσπαθώντας να ανασυγκροτηθώ.Έκλεισα με τις παλάμες τα μάτια μου και επικεντρώθηκα σε άσχετες σκέψεις προσπαθώντας να χαλιναγωγήσω το ξέσπασμα μου.


Δεν φάνηκε ωστόσο να έχει αποτέλεσμα.Ακόμα ένιωθα τον πόνο να καταστρέφει κάθε κομμάτι της παγωμένης μου καρδιάς.Ακόμα και σε μια απλή ανάμνηση τα συναισθήματα μου οργίαζαν μέσα μου.Ίσως τελικά δεν έπρεπε να επισκεφτώ το λιβάδι πριν να τον συναντήσω.


Παρέμεινα εκεί,παγωμένη για αρκετά λεπτά χωρίς να αναπνέω και να πραγματοποιώ την οποιαδήποτε κίνηση.Ένιωθα την ώρα να περνά και σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου τώρα θα πλησίαζε την μεγάλη λεωφόρο.Με τη σκέψη αυτή μια τρελή επιθυμία γεννήθηκε μέσα μου για να τον συναντήσω και αυτόματα τα πόδια μου,χωρίς την έγκρισή μου ξεκίνησαν να με παρασέρνουν έξω από το λιβάδι.Το σώμα μου είχε παραλύσει και δεν υπάκουε καμία κίνηση ώστε να γυρίσω πίσω.Σαν υπνωτισμένη βάδιζα σταθερά στα ίχνη του


Γνώριζα πολύ καλά το που πήγαινα και πως οι συνέπειες μπορούσαν να αποδειχτούν καταστροφικές αλλά στην ουσία δεν με ένοιαζε,δεν μπορούσα να αντισταθώ στο κάλεσμα της ψυχής του.Ένιωθα κάθε μέρος του σώματός μου να έλκεται προς την κατεύθυνση που ήξερα ότι θα βρισκόταν σαν να αποτελούσαμε δύο ζωντανούς μαγνήτες.Ήμουν ανήμπορη μπροστά και μόνο στη σκέψη να το δω και ορκίστηκα πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα άφηνα τον εαυτό μου να παρασυρθεί με αυτόν τον τρόπο.Μου ήταν αρκετό να τον δω από μακριά ώστε να βρω τις ισορροπίες μου και να πείσω τον εαυτό μου πως τον μισώ.Αυτό ήταν που χρειαζόμουν,μια διαβεβαίωση.


Ξεκίνησα να τρέχω με ορμή θέλοντας να μηδενίσω την απόσταση μεταξύ μας ώστε να αποφύγω οποιαδήποτε βεβιασμένη απόφαση να γυρίσω πίσω,να τα παρατήσω ξανά.
Ένιωθα τον παγωμένο αέρα να μαστιγώνει τον ατσαλένιο δέρμα μου καθαρίζοντας κατ'αυτόν τον τρόπο τη σκέψη μου.Η μυρωδιά του νωπού δάσους σε συνδυασμό με τους μικρούς χαρακτηριστικούς ήχους που πραγματοποιούσαν τα διάφορα πλάσματα γύρω μου με βοήθησαν να κοντρολάρω τον εαυτό μου.Ίσως τελικά μπορούσα να τον αντιμετωπίσω.


Η διαδρομή με είχε συνεπάρει τόσο πολύ που κόντευα να φτάσω στο μεγάλο δάσος λίγο πριν την λεωφόρο.Καθώς συνέχιζα αυτήν την τρελή διαδρομή προς την αυτοκαταστροφή,ένιωσα το κινητό να δονίζεται στην τσέπη του παντελονιού μου.Σταμάτησα αυτόματα να κινούμαι και έβγαλα απρόθυμα τη συσκευή.Ήταν η Άλις.Πάτησα το πλήκτρο απάντησης αναμένοντας πιο θα ήταν το επόμενο πράγμα που έπρεπε να κάνω.


<<Μπέλλα?που βρίσκεσαι..??>>
<<Στο λιβάδι που άλλου..?>>Έπρεπε να της πως ψέματα...Σίγουρα δεν θα συμφωνούσε με αυτή μου την κίνηση να τον συναντήσω νωρίτερα...
<<Ελπίζω να μην έκανες καμία ανοησία..>>
<<Όχι λοιπόν πες μου τι πρέπει να κάνω.>>
<<Λοιπόν,Σε περίπου ένα τέταρτο θα έχει φτάσει στο σπίτι.Έκει θα βρει τον Έμμετ να τον υποδεχτεί κατάλληλα.Εγώ βρίσκομαι στην Αλάσκα.Θα επιστρέψω αργά το βράδυ.Εκείνος θα γυρίσει στο ξενοδοχείο νωρίς το χάραμα.Και εκεί θα επέμβεις εσύ..>>
<<Πολύ καλά.>>
<<Θα επικοινωνήσω μαζί σου το βράδυ να μου πεις τι κατάφερες να μάθεις...>>
<<Εντάξει...>>
<<Ααα και Μπέλλα,σε παρακαλώ,μην του κάνεις κακό.Ότι και αν έχει γίνει δεν θέλω να τον δω ξανά να καταστρέφεται.Απλά μάθε ότι είναι να μάθεις και μετά απλά φύγε.Σε ικετεύω..>>
<<Άλις καταλαβαίνεις τι μου ζητάς!από την αρχή σου είπα πως θέλω να τον εκδικηθώ για ότι έκανε.Θέλω να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα όλο τον πόνο που μου πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια.Ο Τσάρλυ πέθανε εξαιτίας του!Το ξεχνάς?!>>
<<Μπέλλα ότι και αν έγινε δεν ΘΈΛΩ να τον σκοτώσεις..σε παρακαλώ....>>
<<Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου..>>
<<Δεν θα σου πω κάτι άλλο...κάνε ότι θεωρείς εσύ σωστό,εγώ θα είμαι στο πλάι σου,όπως ήσουν εσύ όλα αυτά τα χρόνια...>>
<<Γεια σου Άλις>>.


Έκλεισα τη γραμμή απότομα προσπαθώντας να ελένξω την ένταση που κυρίευε όλο μου το είναι.Πως είναι δυνατόν να μου ζητά κάτι τέτοιο?Γ'ιαυτό επέστρεψα,για να τον δω να πληγώνεται,να τον κάνω να βιώσει τον πόνο που βίωσα εγώ εξαιτίας του.Να πληρώσει την προδοσία του.Πέταξα το κινητό βίαια πάνω σε ένα δέντρο 50 μέτρα μακριά από μένα.Εκείνο συγκρούστηκε με τον κορμό και μετατράπηκε σε σκόνη.


Θεέ μου,ορκίζομαι πως θα τρελαθώ εάν συνεχιστεί έτσι αυτό.Τα συναισθήματα μου με πνίγουν μέρα με την μέρα όλο και πιο πολύ.Έπιασα το κεφάλι μου σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ηρεμήσω.Τα χέρια μου τρέμανε πάνω στους κροτάφους μου και ένιωθα την αδρεναλίνη να ρέει μέσα μου.Το μίσος μου είχε ξυπνήσει για τα καλά διαλύοντας οποιοδήποτε προηγούμενο συναίσθημα.


Πρέπει να γυρίσω πίσω.Αυτό που κάνω είναι λάθος.Η διαπίστωση ήρθε να με συγκλονίσει .Δεν έπρεπε να το να τον ακολουθήσω.Δεν είμαι έτοιμη να τον συναντήσω.
Γύρισα την πλάτη μου προς την αντίθετη κατεύθυνση.Ξαφνικά άκουσα μερικούς αέρινους ήχους αρκετά μέτρα μπροστά μου.


Πάγωσα στη θέση μου και σταμάτησα να αναπνέω.
Ένιωσα το άτομο να σταματά για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου και ύστερα να ξεκινά πάλι με μανία.Ο αέρας μετέφερε την μυρωδιά του και εισέπνευσα άπληστα ώστε να προσδιορίσω τι ακριβώς ήταν αυτό το πλάσμα.Η γνώριμη μυρωδιά μέντας και αγριολούλουδου έκαψε τα πνευμόνια μου.Ήταν εκείνος.Ύστερα από δέκα χρόνια στεκόταν μερικά μέτρα μπροστά μου.


ΟΧΙΙ...φώναξα βαθιά μέσα μου και άρχισα να τρέχω με όλη την δύναμη της ψυχής μου όσο πια μακριά μπορούσα για να ξεφύγω από την προσωπική μου κόλαση.Δεν ξέρω πως κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου ώστε να μην τον σκοτώσω εκείνη τη στιγμή.


Συνέχισα να τρέχω με μανία προσπερνώντας ακόμα και το λιβάδι.Έπρεπε να βρω κάποιο καταφύγιο ώστε να περάσω την νύχτα.Άν και η ιδέα να μείνω λιγάκι στη φύση απαλλαγμένη από κάθε σκέψη ίσως κατάφερνε να μου αποσπάσει το ενδιαφέρον ώστε να μην γυρίσω πίσω και τα καταστρέψω όλα.


                                    <-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.->


Ένιωθα τις ώρες να περνούν και σύντομα θα έπρεπε να πραγματοποιήσω την υπόσχεση μου.Ανακάθισα καλύτερα στην σκληρή επιφάνεια του χιονισμένου κορμού.Η νύχτα πέρασε επώδυνα,με εμένα να τριγυρνώ από δάσος σε δάσος μέχρι να βρω επιτέλους μια σχετική λύτρωση από τις σκέψεις μου.Τελικά βρήκα ένα μέρος αρκετά έξω από το Σίατλ για να ηρεμήσω και να βάλω σε μια τάξη τα συναισθήματα μου.Δεν γνώριζα αν αυτή η διέξοδος είχε αποτέλεσμα αλλά ήμουν πεπεισμένη πως θα το μάθαινα σύντομα.


Είχα χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου και από τη θέση του ήλιου στον ουρανό κατάλαβα πως κόντευε να ξημερώσει.Πορτοκαλί,Κόκκινο,Κίτρινο,Απαλό ροζ αναμειγνύονταν σε μία ζωντανή παλέτα κάνοντας τον τοπίο απλά μαγευτικό.
Τα δέντρα λούζονταν διστακτικά από το φως το ήλιου που μόλις ξεπρόβαλε από της χιονισμένες βουνοκορφές.


Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να αφουγκραστώ καλύτερα την μαγεία της στιγμής.Όλη η ένταση που είχε συσσωρευθεί όλες αυτές τις ώρες απελευθέρωσε το σώμα μου αλλά και το μυαλό μου προσφέροντας μου ένα είδος λύτρωσης.
Ένιωθα τον αέρα να χαϊδεύει το σώμα μου χαρίζοντας του ασταμάτητη ζωντάνια.Όλη η πεδιάδα ανοίγονταν μπροστά στα μάτια μου ξεδιπλώνοντας την ανεπανάληπτη ομορφιά της.Για πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια ένιωθα ελεύθερη και απαλλαγμένη από κάθε ευθύνη.Ήταν πλέον ξεκάθαρο πως τα συναισθήματα δεν είχαν χώρο στην καρδιά μου και ένιωθα πλέον έτοιμη να τον αντιμετωπίσω,να αντιμετωπίσω την αλήθεια για πρώτη φορά στη ζωή μου.


Έδιωξα με μία κίνηση το χιόνι που είχε μαζευτεί στον πουκάμισό μου και ξεκίνησα να τρέχω προς την κεντρική πόλη.Έτρεξα με μανία και σε λίγα λεπτά οι πολυκατοικίες και τα εμπορικά κέντρα έκαναν την εμφάνιση τους σταδιακά μπροστά μου.Σταμάτησα να τρέχω ακούγοντας τον ήχο των αυτοκινήτων λίγα μέτρα δίπλα μου και κινήθηκα προς τον δρόμο.
Βγήκα από τις φυλλωσιές των δέντρων και με ανθρώπινους ρυθμούς πλέον ξεκίνησα να περπατάω προς τον πλησιέστερο τηλεφωνικό θάλαμο.


Η πλατεία εμφανίστηκε μπροστά μου.Η θέα της ήταν αρκετά ελκυστική με την ανατολή του ηλίου όπως και οποιοδήποτε μέρος την συγκεκριμένη ώρα.Ο αριθμός τον ανθρώπων ήταν περιορισμένος μιας και ήταν ήδη πολύ νωρίς για να ξεκινήσουν να πηγαίνουν στις διάφορες ασχολίες τους.


Λίγα μέτρα πιο κει εμφανίστηκε και ο τηλεφωνικός θάλαμος.Με αποφασιστικά βήματα μηδένισα την απόσταση μεταξύ μας.Έκλεισα μαλακά την πόρτα πίσω μου και έπιασα στα χέρια μου τη συσκευή.Δίστασα για μερικά λεπτά. Υπενθύμισα στον εαυτό μου πως όλο αυτό θα τελείωνε γρήγορα και μη χάνοντας άλλο χρόνο φοβούμενη μήπως αλλάξω γνώμη πληκτρολόγησα με όχι τόσο φυσιολογική ταχύτητα τον αριθμό του ξενοδοχείου.


      Ύστερα από μερικά λεπτά αναμονής....


<<Παρακαλώ,Hotel Di Mario,πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω?>>Η φωνή της ρεσεψιονιστ συγκροτημένη και ευγενική εμφανίστηκε στη γραμμή.
<<Θα ήθελα εάν είναι εφικτό να με συνδέσετε με τον δωμάτιο του κύριου Μέισεν>>
Προσπάθησα να δείξω όσο το δυνατόν πιο ευγενική καθώς η ώρα ήταν σίγουρα ακατάλληλη.
<<Δεν γνωρίζω εάν ο κύριος Μέισεν κοιμάται..>>
Ο δισταγμός τη φωνή της ήταν σταθερός..
Την διέκοψα πριν συνεχίσει με πιο επιμονή στη φωνή μου.
<<Γνωρίζω ήδη πως αυτή τη στιγμή δεν κοιμάται,θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με συνδέσετε γιατί πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό.>>
Της έκανα πλήρως κατανοητό πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω και κατένευσε..
<<Εντάξει με συγχωρείτε που επενέβην..>>
Η αμηχανία της ήταν εμφανής και προσπάθησα κάνω την ατμόσφαιρα πιο χαλαρή.
<<Μην ανησυχείτε την δουλειά σας κάνετε..>>
<<Σας συνδέω αμέσως με το δωμάτιο..>>


Η γραμμή της υποδοχής έκλεισε και μπήκα στην αναμονή για το δωμάτιο του.Ξαφνικά όλο το θάρρος που είχα μαζέψει εξαφανίστηκε για ακόμα μία φορά και προσπάθησα με νύχια και με δόντια να μην κλείσω το τηλέφωνο υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πως το χρωστάω στην Άλις και σε όλη τη φατριά.


Ξεκίνησε ξανά να καλέι.Πάγωσα στη θέση μου.
Τριά χτυπήματα και η βελούδινη φωνή του έσπασε τη σιωπή ύστερα από 10 ολόκληρα χρόνια.


<<Παρακαλώ...ποιος είναι?>>
Έσφιξα τη συσκευή στα χέρια μου και ένιωσα τους τένοντές μου να πιέζονται.Λίγο ακόμα και θα γινόταν στάχτη.
Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ,δεν μπορούσα να θυμηθώ τι έπρεπέ να πω και οι λέξεις βγήκαν αυθόρμητα από το στόμα μου σε ένα ξέσπασμα ψυχής.
<<Πως τόλμησες να επιστρέψεις.>>
Το δυνατό μου γρύλισμα αντήχησε στη γραμμή και ορκίζομαι πως τον ένιωθα να παγώνει ακούγοντας την φωνή μου.Ένα παγερό χαμόγελο σχηματίστηκε στο στόμα μου και μόνο στη σκέψη του να με φοβάται.
Καμία ενέργεια δεν ακουγόταν από το ακουστικό καμία κίνηση,καμία προσπάθεια να σχηματίσει έστω μία πρόταση.Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτή τη σιωπή.Ήδη είχα ξεπεράσει τα όρια μου.
<<Σε μία ώρα να είσαι στο λιβάδι,μην ειδοποιήσεις κανέναν..>>
Του πέταξα ξερά και έκλεισα αμέσως την γραμμή χωρίς να του αφήσω κανένα περιθώριο απάντησης.


Βγήκα από τον τηλεφωνικό θάλαμο απότομα και ξεκίνησα να περπατάω όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά καθώς μου ήταν δύσκολο να συγκρατήσω τα συναισθήματα που κάλπαζαν μέσα μου με μανία.




Έφτασα στην έισοδο του κατάφυτου δάσους και με όλη την δύναμη της ψυχής μου ξεκίνησα 
να τρέχω προς το λιβάδι για ακόμα μία φορά.Δεν ήθελα να σκεφτώ το πως και το γιατί.Ήμουν σίγουρη πως εάν δείλιαζα τώρα, όλα θα κατέρρεαν.Δεν ήξερα καν το τι έπρεπε να πω ή να κάνω.Το μόνο σίγουρο ήταν πως έπρεπε να τον αντιμετωπίσω.Εάν το κατάφερνα αυτό θα μπορούσα να αντιμετωπίσω τα πάντα.


Ένιωθα τους δρόμους τα δέντρα και τα σπίτια να χάνονται πίσω μου.Η ώρα περνούσε και εγώ πλησίαζα όλο και πιο πολύ.Το συναίσθημα το φόβου φούντωνε μέσα μου με κάθε βήμα,κάθε άλμα.Μαζί όμως για κάποιο περίεργο λόγο φούντωνε και ένα άλλο συναίσθημα γνώριμο αλλά και συνάμα πρωτόγνωρο.Γνώριζα πολύ καλά τι είδους συναίσθημα ήταν αυτό.Επιθυμία.


Πως είναι δυνατόν να νιώθω επιθυμία για ένα τέρας?Ένα τέρας που μου στέρησε τη ζωή τη δική μου αλλά και του πατέρα μου.ΌΧΙ.Μίσος,μόνο μίσος νιώθω από δω και πέρα.Δεν θα κάνω τα ίδια λάθη του παρελθόντος ποτέ ξανά.


Καθώς οι σκέψεις κυρίευαν τον νου μου η μυρωδιά του λιβαδιού με κάλυψε έως τα βάθη της ύπαρξής μου.Κοίταξα καλύτερα και το λιβάδι εμφανίστηκε μπροστά μου.Δεν είχα καταλάβει το πόσο γρήγορα έφτασα.Ο καταυλισμός των συναισθημάτων αλλά και των σκέψεων δεν μου το επέτρεψε αυτό.


Ένιωσα τα πόδια μου να παγώνουν στη θέση μου απότομα και σταμάτησα να τρέχω.Βρισκόμουν πλέον πλημμυρισμένη από βιολέτες.Αυτό σήμαινε πως ήμουν ήδη μέσα.
Κοίταξα γύρω μου και επαλήθευσα με αυτόν τον τρόπο την προηγούμενη μου διαπίστωση.Κάθισα μαλάκα στο έδαφος και περίμενα για κάποιον χαρακτηριστικό ήχο που θα πρόδιδε την άφιξή του.Δεν είχε φτάσει ακόμα αλλά ήμουν πεπεισμένη πως σε λιγότερο από τρία λεπτά θα βρισκόταν εδώ.Έκλεισα τα μάτια μου σε μια τελευταία προσπάθεια να συγκεντρωθώ στο σκοπό μου και να μην τα κάνω πάλι θάλασσα.


Εισέπνευσα βαθιά το υπέροχο άρωμα των λουλουδιών.''Δεν με επηρεάζεις πια..''
Υπενθύμισα για ακόμα μια φορά στον εαυτό μου και χαλάρωσα περισσότερο το σώμα μου στη σκέψη αυτή.Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τα γόνατά μου και παραδόθηκα σ'αυτήν την βασανιστική αναμονή που με σκότωνε.


Ο ήχος των βημάτων του λίγα μέτρα πιο πίσω μου σήμανε την ώρα της κρίσης.Προσπαθούσα να βρω τις αναπνοές μου με γυρισμένη την πλάτη μου από την μεριά του.Τον ένιωσα να ξεφυσάει με μανία και τότε η μαγική μυρωδιά του πλυμμίρησε τις 
αισθήσεις μου και με θανάτωσε εάν αυτό είναι δυνατόν.


Στάθηκε για μερικές στιγμές και στη συνέχεια συνέχισε να περπατάει με περισσότερο αποφασιστικά βήματα προς το μέρος μου.Τον ένιωσα να πλησιάζει επικίνδυνα και τότε κάθε λογική σκέψη χάθηκε.Το δηλητήριο έλουσε κάθε σημείο του στόματος μου και οι μύες μου τεντώθηκαν.


Με μία απότομη κίνηση σηκώθηκα στα πόδια μου και πήρα θέση μάχης εμφανίζοντας του το πρόσωπό μου μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια.Το δυνατό μου γρύλισμα αντήχησε σε όλο το 
ξέφωτο και τότε συνάντησα τα μάτια του ύστερα από τόσο καιρό.


Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε σε κάθε εκατοστό του προσώπου του.Οι τούφες των μαλλιών  του πετούσαν προς κάθε πιθανή κατεύθυνση λουσμένες άπληστα από τις ακτίνες του ηλίου που είχε πάρει τη θέση του πλέον ψηλά στον ουρανό.Τα μάτια του δύο μαγνήτες στο χρώμα του τοπάζι που σε ακινητοποιούσαν στην κάθε σου κίνηση.Δυο λίμνες που μπορούσες να πνιγείς μέσα σε αυτές με μόνο ένα βλέμμα.Τα χείλη του ροδαλά,σχημάτιζαν μια σταθερή γραμμή που ορκίζομαι πως ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να διαλύσω με τα δικά μου χείλη.
Κατέβασα το βλέμμα μου προσπαθώντας να ελευθερωθώ από τη ματιά του.Μακάρι να μην το έκανα.Tο στήθος του εμφανίστηκε σχεδόν γυμνό μπροστά μου καθώς τα πρώτα κουμπιά του κατάλευκου πουκαμίσου του ήταν ανοιχτά.Προσπάθησα να συγκρατήσω την τρελή επιθυμία μου να τον αγγίξω.Το βλέμμα μου κατέβηκε ακόμα πιο πολύ στα πόδια του.Φορούσε ένα μπεζ ανοιχτό παντελόνι που πήγαινε τόσο πολύ με την απόχρωση του δέρματός του.Ήταν πανέμορφος.Ένας άγγελος.Ή μάλλον καλύτερα ένας δαίμονας που είχε έρθει από την προσωπική μου κόλαση με μοναδικό σκοπό της ζωής του να με καταστρέψει.


Γύρισα ξανά το βλέμμα μου στο πρόσωπό του πάλι και τότε τα μάτια του εγκλώβισαν για ακόμα μια φορά τα δικά μου.Δεν μπορούσα να μιλήσω.Δεν μπορούσα να αντιδράσω.Παρέμενα εκεί αποσβολωμένη να τον κοιτώ για μια στιγμή που ένιωθα ότι κρατούσε αιώνια.Τα μάτια του σκάναραν το βλέμμα μου και έψαχναν αχόρταγα να βρουν κάτι μέσα σ'αυτό.Δεν ήξερα τι μπορεί να έδειχνε το πρόσωπό  μου αλλά τον είδα να πλησιάζει επικίνδυνα.
Αμέσως έκανα δύο βήματα πίσω και εκείνος συνέχισε να πλησιάζει.Έπρεπε να κάνω κάτι για να τον εμποδίσω,καθάρισα το λαιμό μου και του μίλησα για πρώτη φορά.
<<Μην κινείσαι...>>
Η φωνή μου βραχνή βγήκε απρόθυμα μέσα από το στήθος μου.Τα μάτια του σχημάτισαν δυο  μικρές σχισμές αλλά δεν έκανε κανένα βήμα για να με πλησιάσει παραπάνω.Πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα χαλκόξανθα μαλλιά του.Ένα ήδος γρυλίσματος βγήκε από μέσα 
μου.


<<Μπέλλα.....>>Τα χείλη του σχημάτισαν το όνομα μου και άπλωσε το χέρι του για να αγγίξει το πρόσωπο μου.Με την αναστροφή του χεριού μου το έδιωξα μακριά.
<<Γιατί γύρισες?>>Προσπάθησα να διατυπώσω την ερώτηση με όσο μεγαλύτερο μίσος γινόταν.Δεν ήθελα να του δείξω πόσο αδύναμη γινόμουν με την παρουσία του.


<<Για το λόγο που γύρισες και εσύ..>>Μου πέταξε ψυχρά και τα φρύδια του συνοφρυώθηκαν δημιουργώντας μικρούς κυματισμούς στο μέτωπό του.
<< Επέστρεψες δηλαδή για να εκδικηθείς και τον εαυτό σου?>>Τον κοίταξα με ένα υπεροπτικό βλέμμα και τότε το δυνατό του γέλιο ακούστηκε σαν μελωδία στα αυτιά μου αφήνοντάς με ταυτόχρονα άναυδη.


<<Μπορείς να το πεις και έτσι..>>Είπε και πλησίασε απότομα προς το μέρος μου με αποτέλεσμα τα πρόσωπα μας να απέχουν λίγα εκατοστά.Τον έσπρωξα με τα χέρια μου μα δεν μπορούσα να τον απομακρύνω.
<<Τι νομίζεις ότι κάνεις?>>Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια και ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.


<<Τιμωρώ τον εαυτό μου..>>Είπε και τα χείλια του πλησίασαν σε απόσταση αναπνοής από τα δικά μου.Τότε με όλη μου την δύναμη τον έσπρωξα και πετάχτηκε λίγα μέτρα μακριά μου δημιουργώντας έναν δυνατό γδούπο.Ένα βογκητό πόνου βγήκε από τα χείλη του.
<<Μην τολμήσεις ποτέ ξανά να με πλησιάσεις με αυτόν τον τρόπο...>>Του είπα με όλο το δηλητήριο στη φωνή μου και περπάτησα σταθερά προς αυτόν.Άρχισα να διαγράφω μικρούς κύκλους γύρω του καθώς βρισκόταν ακόμα πεσμένος στο έδαφος.


<<Ας το πάμε από την αρχή..Γιατί γύρισες..>>Του είπα και συνέχιζα να τον κοιτάω καθώς γύριζα.Το βλέμμα του πρόδιδε πόνο.Έβλεπα στα μάτια του την θλίψη και την απογοήτευση για πρώτη φορά.Τι πίστευε?Ότι θα γυρνούσε και θα ήταν όλα όπως πριν.?Ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
<<Δεν πρόκειται να σου πω...Δεν σε αφορά>>Έιπε ψυχρά και σηκώθηκε από το έδαφος γυρίζοντας την πλάτη του.Τον έπιασα από το αγκώνα και τον γύρισα απότομα.


<<Σε ρώτησα κάτι!>>Του είπα εμποδίζοντάς τον να φύγει και τότε είδα για πρώτη φορά μίσος στα μάτια του.Απέφυγε το κράτημα μου και ξεκίνησε να βηματίζει προς την έξοδο του λιβαδιού.Τότε εγώ πιάνοντας τον αποφασιστικά από το λαιμό τον γονάτισα στο έδαφος ακινητοποιώντας τον.
<<Εαν δεν μου πεις με το καλό θα μου πεις με τον άγριο.>>Του είπα με πείσμα και τότε με μία κίνηση απελευθερώθηκε από τα δεσμά μου και έφτασε πίσω μου σφίγγοντας μου τα χέρια με μεγάλη δύναμη.


<<Ο λόγος που είμαι εδώ δεν σε αφορά.Στο λέω για τελευταία φορά και βάλτο καλά το μυαλό σου.>>Έιπε κοντά στο αυτί μου προκαλώντας μου ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί.Ένιωσα την σπονδυλική μου στήλη να τσιτώνεται.Το κράτημα του γινόταν όλο και πιο δυνατό με αποτέλεσμα να μου προκαλεί πόνο.Βύθισε το κεφάλι του μέσα στα μαλλιά μου και 
εισέπνευσε απαλά.


<<Πόσο μου έχει λείψει αυτή η μυρωδιά >>είπε και άφησε ένα παγωμένο φιλί στο λαιμό μου.Ένιωσα όλο το σώμα μου να συσπάται.Προσπάθησα να αντισταθώ μα ήταν ανώφελο.Η γλώσσα του άφηνε πύρινα φιλία σ'όλο μου το πρόσωπο πλησιάζοντας επικίνδυνα τα χείλια μου.Με μία κίνηση με γύρισε απότομα και τότε το στήθος του κώλυσε πάνω στο δικό μου ενώ τα χέρια του κρατούσαν ακόμα τα δικά μου.Τον χτυπούσα με όλη μου τη δύναμη και τον εμπόδιζα να με φιλήσει αλλά δεν μπορούσα να αντιστέκομαι για πολύ.Έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό.Δεν άντεχα αυτό που γινόταν.Πονούσα,πονούσα που μου το έκανε αυτό.Με κάθε κίνηση του διέλυε κάθε κομμάτι της παγωμένης μου καρδιάς.



<<Αφησέ με!>> Έιπα και με μία κίνηση ξέφυγα από τα δεσμά του.Ξεκίνησα να τρέχω προς την έξοδο αλλά με πρόφτασε πριν καν προλάβω να κάνω 10 βήματα. Κώλυσε τα σώματα μας  με δύναμη πάνω στον κορμό του μεγάλου κυπαρισσιού αιχμαλωτίζοντάς με για ακόμα μια φορά.Πέρασε τα χέρια του δεξιά και αριστερά από τη μέση μου κρατώντας με σφιχτά.
Τότε εγώ τον έπιασα δυνατά από το σβέρκο για να τον απομακρύνω.


<<Κοίτα πως σε κάνω να νιώθεις>>...είπε και πέρασε τη μύτη του ξυστά από το μάγουλο μου και συνέχισε..<<σου προκαλώ νευρικότητα...>>και πέρασε το ένα χέρι του κατά μήκος του στήθους μου.<<Είμαι σίγουρος πως αυτή τη στιγμή...>>έκανε μια παύση και τα μάτια του μαύρισαν από πόθο..<<Με θέλεις όσο και εγώ..>>είπε και τα χείλη του μηδένισαν την απόσταση συνθλίβοντας τα δικά μου.Η αίσθηση ήταν μαγευτική.Ένιωσα το στήθος μου να γεμίζει από ευτυχία και ένιωσα ολοκληρωμένη ύστερα από 10 ολόκληρα χρόνια.Δεν ήθελα όμως να του το δείξω.Συνέχισα να τον απωθώ και να μην ανταποκρίνομαι και αυτό τον έκανε να κάνει το φιλί του ακόμα πιο έντονο.Τα χείλια του πιο απαιτητικά και πιο δυναμικά από ποτέ με λεηλατούσαν αλλεπάλληλα αλλά εγώ συνέχισα να παραμένω ακίνητη.Σταμάτησε το φιλί..


<<Με καταστρέφεις..η συμπεριφορά μου αλλάζει όταν είμαι μαζί σου,με τρελαίνεις........>>είπε και έπιασε το πρόσωπο μου στα δυο του χέρια.Άφησε ένα φιλί στο μάγουλό μου,ενώ ακόμα προσπαθούσε να βρει τις ανάσες του.Τα δάχτυλα του περιπλανήθηκαν στην συνέχεια στα πλευρά μου και μετά πάλι στο πρόσωπό μου.Εγώ όλη αυτή την ώρα στεκόμουν ακίνητη και τον κοιτούσα με μίσος στα μάτια.Ήμουν σίγουρη πως αυτό τον σκότωνε.


<<Πες κάτι....ΠΕΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ!>>Ξέσπασε και με αποδέσμευσε από τα δεσμά του.<<Πες ότι είμαι ένας δολοφόνος..........πες ότι σου καταστρέφω τι ζωή....ΠΕΣΤΟ!!>>είπε και έπεσε με δύναμη στο έδαφος τυλίγοντας το σώμα του σε εμβρυακή θέση.....


Εγώ παρέμεινα εκεί να τον κοιτάω ακίνητη και να τον μαχαιρώνω με την σιωπή μου.Τα μάτια του πρόδιδαν τόσο πόνο όσο δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου.Ένιωσα την απόλυτη δυστυχεία να καλύπτει κάθε μου κύτταρο αλλά δεν πτοήθηκα.Είχε έρθει η ώρα να πληρώσει.


<<Ξέρεις πολύ καλά πως δεν σημαίνεις κάτι για εμένα πια.Οπότε είναι ανώφελο να προσπαθείς.Έτσι και αλλιώς μου δίνει αφορμές για να σε σκοτώσω πιο γρήγορα....>>
Του είπα και τον πλησίασα.<<Δεν έχεις θέση στην καρδιά μου πλέον κύριε Μέισεν......σας μισώ...>>Του είπα και πιάνοντάς τον από τα μαλλιά συνέχισα..<<Μην τολμήσεις ποτέ..ΠΟΤΕ!να ξανακάνεις κάτι παρόμοιο.......Δεν είμαι η Μπέλλα που ήξερες,το μόνο που θέλω από εσένα πλέον είναι να σε δω να υποφέρεις......πρόσεχε.....>>Το  προειδοποίησα και τον κοίταξα μέσα στα μάτια.


Άφησα τα μαλλιά του και γύρισα την πλάτη μου προσπαθώντας να ηρεμήσω.Τον ένιωσα που σηκώθηκε.<<Πολύ καλά....Τότε δεν υπάρχει λόγος να βρίσκομαι άλλο εδώ...ότι ήθελα να μάθω το έμαθα.... τελειώσαμε>> είπε και ξεκίνησε να τρέχει με τεράστια ταχύτητα έξω από το λιβάδι.


Παραπάτησα και έπεσα αναίσθητη στο χώμα.Αδιαφορώντας για τον αν με έβλεπε ακόμα.Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τα γόνατα μου και υπενθύμισα στον εαυτό μου πως έκανα το σωστό.....