Τα λεπτά περνούσαν και οι Άλις συνέχισε να με κοιτά με περιέργεια καθώς τα χείλια μου δεν ήταν πρόθυμα να της δώσουν καμία απάντηση.Η φωνή μου είχε παγιδευτεί και όσες προσπάθειες και αν έκανα για να την ανασύρω δεν κατάφερνα τίποτα.Ένιωθα τα μάτια μου να χάνονται μέσα στα δικά της με την λογική μου να με παρακαλά να αρνηθώ και την καρδιά μου να θέλει να τον συναντήσει ξανά.
Πως μπορούσα όμως να νιώθω έτσι;Μετά από όσα είχαν συμβεί πως μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να με κάνει να νιώθω έστω και λίγο πως τον χρειάζομαι για να νιώθω πλήρης;.Δεν ήμουν χαζή,ήξερα πως συναισθήματα άρχιζαν να αναγεννιούνται μέσα μου,συναισθήματα που πολύ πιθανόν να με πλήγωναν και να με κατέστρεφαν με το παραμικρό λάθος,την παραμικρή απερισκεψία.
Βρισκόμουν σε ένα αδιέξοδο.Η συμπεριφορά του με είχε φέρει σε αυτή τη κατάσταση.Τι έπρεπε όμως εγώ να κάνω για να ξεφύγω από όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου;Ποτέ μου δεν βιώσει κάτι παρόμοιο,καθώς όλη μου η ζωή στριφογύριζε γύρω από τα βιβλία και τις ανάγκες τις οικογένειας μου που μου υπενθύμιζαν να προσπαθήσω για ένα καλύτερο μέλλον,να σταθώ στα δικά μου πόδια και να αντιμετωπίσω ότι με πλήγωνε πάντα με το κεφάλι ψιλά.
Αλλά όλα αυτά δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν τώρα.Τίποτα από όσα είχα ζήσει δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν την τεράστια αναταραχή που δυνάμωνε μέσα μου μέρα με τη μέρα,λεπτό το λεπτό.Η λογική μου προσπαθούσε να παλέψει,να αντισταθεί αλλά ο αγώνας έμοιαζε από την αρχή χαμένος.
''Μπέλλα,τι θα γίνει;Θα με κοιτάς πολύ ώρα ακόμα σαν χαμένη;Έχω αρχίσει να φρικάρω πραγματικά''
Τότε παρατήρησα καλύτερα το πρόσωπο της.Το χαμόγελο έφτανε στα μάτια της όπως συνήθως,αλλά η μικρή ρυτίδα ανησυχίας που είχε σχηματιστεί στο κούτελό της που υπενθύμιζε ότι είχα ξεχάσει πως έπρεπε να αντιμετωπίσω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το χθεσινό συμβάν.Η τωρινή συμπεριφορά μου με έφερνε ακόμα σε πιο δύσκολη θέση.
''Ε,συγνώμη,απλώς αφαιρέθηκα''
''Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιδράς έτσι μόλις αναφέρω τον Κάλλεν''Με κοίταξε διερευνητικά και έβαλε το χέρι μου μέσα στο δικό της.''Ειλικρινά δεν ξέρω τι συμβαίνει,αλλά δεν μπορώ να σε βλέπω σε αυτήν την κατάσταση...Ίσως είναι καλύτερο να ακυρώσω το ραντεβού σήμερα.''Το πρόσωπό της σκοτείνιασε και το χαμόγελο χάθηκε τη στιγμή που η πρόταση ξεπήδησε από το στόμα της.
Τότε ξαφνικά θυμήθηκα το λόγο που ανυπομονούσε τόσο για την αποψινή βραδιά.Ήταν ο Τζάσπερ,ο δευτεροετής που της άρεσε εδώ και αρκετούς μήνες.Και εγώ λοιπόν τι έκανα;Στερούσα από την καλύτερη μου φίλη μια σημαντική ευκαιρία για τις ανούσιες και ανόητες ανησυχίες μου.Το γεγονός πως η ζωή μου ήταν μπερδεμένη δεν σήμαινε πως έπρεπε να εμποδίσω και εκείνη να αισθανθεί όμορφα.
Ήμουν τόσο εγωίστρια που ξαφνικά αηδίασα με τον ίδιο μου τον εαυτό.Έσφιξα το χέρι της και την κοίταξα βαθιά στα μάτια.''Άλις,τι είναι αυτά που λες;Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να μην βγεις με τον Τζάσπερ.Μην σου πω ότι θα περάσεις πάνω από το πτώμα μου αν μάθω ότι σκοπεύεις να κάνεις κάτι τέτοιο''
''Μα...''
''Δεν έχει μα!Τέλος θα πας.Αρκετά σε στεναχώρησα με τη συμπεριφορά μου''Πήγε να μιλήσει αλλά τη σταμάτησα με τη ματιά μου.''Δεν δέχομαι καμία δικαιολογία.''
''Τουλάχιστον θα έρθεις και εσύ;''
''Δεν ξέρω;''Ψιθύρισα ηττημένα.Στην πραγματικότητα ήταν το μόνο που μπορούσα να απαντήσω.
''Ειλικρινα ούτε εγώ θέλω να έρθει ο Έντουαρτ μαζί μας.Ξέρεις πως δεν το συμπαθώ καθόλου,ειδικά μετά από ότι πέρασε εξαιτίας του.Μου μίλησε όμως ο Τζάσπερ και μου είπε ότι επέμενε τόσο πολύ για αυτή τη βόλτα που δεν μπορούσε να το αποφύγει.Μου είπε μάλιστα ότι θέλει να σου ζητήσει συγνώμη για ότι έχει γίνει και πως θέλει να συζητήσει μαζί σου κάτι πολύ σημαντικό.''
''Τι θέλει επιτέλους από μένα;''Οι λέξεις ξεπύδησαν από το στόμα μου.Δεν μπόρεσα να τις εμποδίσω και το βλέμμα της Άλις αμέσως άλλαξε.
''Μπέλλα αυτό ήταν,θα τον πάρω τηλέφωνο''Πριν προλάβω να απαντήσω πήρε το I-phone στα χέρια της ξεκινώντας να πληκτρολογεί.
''Ξέχασε το!Θα έρθω.''Σήκωσα το χέρι μου και απομάκρυνα τη συσκευή.''Δεν θέλω να περάσεις άλλο ένα άσχημο βράδυ εξαιτίας μου''
''Μπέλλα,μη μιλάς έτσι,είσαι φίλη μου δεν μπορώ να μη νοιάζομαι για σένα''Η φωνή της έσπασε στο τέλος.
Υπέροχα.Θα μπορούσα για μία μοναδική φορά να μην την πληγώσω;.''Έλα εδώ''Της είπα και την αγκάλιασα σφιχτά.''Θα πάμε και θα είμαι μια χαρά στο υπόσχομαι''Πέρασα μια μικρή τουφίτσα πίσω από το αυτί της και συνέχισα''Όσο για σένα,το λιγότερο που περιμένω είναι να τρελάνεις τον Κύριο Χέιλ''
''Μπέλλα πραγματικά δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό''
''Θέλω να το κάνω.''
''Άρα θέλεις και να δεις τον Κάλλεν έτσι;''Δεν περίμενα αυτήν την ερώτηση.
''Άλις''Την επέπληξα και εκείνη γέλασε ξανά ύστερα από τόση ώρα.''Ηρέμησε Σουάν,μια πλάκα έκανα''Με κοίταξε προσποιούμενη την αθώα και σηκώθηκε από το κρεβάτι κατευθυνόμενη προς την ντουλάπα.Η παλιά Άλις είχε επιστρέψει.Τα χέρια της έτρεξαν πάνω στο χερούλι και την άνοιξε παρουσιάζοντας την εκπληκτικά τεράστια γκαρνταρόμπα της.''Τι λες να φορέσουμε;''
''Δεν έχω την παραμικρή ιδέα''
''Ο Τζάσπερ μου είπε πως θα πάμε για ταινία,οπότε όχι κάτι υπερβολικό υποθέτω.''Η φωνή της χαμήλωσε στο τέλος καθώς σκεπτική άφηνε το ένα μπλουζάκι μετά το άλλο πάνω στο κρεβάτι.
Σηκώθηκα και εγώ από το κρεβάτι κατευθυνόμενη προς τα συρτάρια όπου βρίσκονταν τα δικά μου ρούχα.Χωρίς να το πολυσκεφτώ άρπαξα το ανοιχτόχρωμο τζιν μου,τα μαύρα σταράκια μου και μια μπλε κοντομάνικη μπλούζα.Ο καιρός είχε βελτιωθεί εντυπωσιακά από χτες και στον ουραννό ο ήλιος βρισκόταν από την αρχή της ημέρας.
Φυσικά όμως η ατμόσφαιρα δεν ταίριαζε με την ψυχολογία μου.Έδιωξα αμέσως τις άσχημες σκέψεις και άρχισα να ντύνομαι πριν καταλάβει οτιδήποτε η Άλις.Το τελευταίο πράγμα μου ήθελα ήταν να ανησυχεί για εμένα καταστρέφοντας με αυτό το τρόπο τη βραδιά της.Μια βραδιά που ίσως και να της άλλαζε τη ζωή.
Αφού ετοιμάστηκα μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω στην τουαλέτα.Για κάνα μισάωρο προσπαθούσε να πετύχει το σωστό χτένισμα και για τις δυο μας.Εγώ προτίμησα μικρές ελαφριές μπούκλες να λούζουν τους ώμους μου και εκείνη ίσιωσε τα κοντά μαλλιά της με αποτέλεσμα να πετάγονται από εδώ και από εκεί χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Ήταν η προσωποποίηση της κομψότητας αναμφισβήτητα.Φορούσε ένα αέρινο φόρεμα στο χρώμα του ουρανού,με κάποιες μαύρες λεπτομέρειες.Θα μπορούσε κάποιος να πει πως ταίριαζε με τα χρώματα της δικιάς μου μπλούζας αλλά εκείνη ήταν οπωσδήποτε πιο εντυπωσιακή,πιο προσεγμένη.Κατά βάθος όμως στεναχωριόμουν που δεν θα μπορούσε να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα.Μικρά πράγματα της καθημερινότητας της μου υπενθύμιζαν πως ο στόχος της ζωής της ήταν να γίνει σχεδιάστρια ρούχων και να ασχοληθεί γενικότερα με τη γυναικεία αισθητική.Οι γονείς της όμως ήταν κάθετοι σε αυτό το θέμα,για αυτό και ακολούθησε το δρόμο της αγγλικής φιλολογίας μιας και όλη η γενιά της αποτελούνταν από αναγνωρίσιμες καθηγήτριες.
Πως θα μπορούσε άλλωστε εκείνη να εναντιωθεί;Ήταν τόσο κατανοητική,τόσο ευγενική και ευαίσθητη που προκειμένου να κάνει χαρούμενα τα άτομα που αγαπούσε πολλές φορές γινόταν εκείνη δυστυχισμένη.Είχαμε συζητήσει αυτό το θέμα στο παρελθόν και μπορούσα να καταλάβω το πόνο που έκρυβε μέσα της.Ένα πόνο που έβγαινε στην επιφάνεια όταν ετοιμαζόταν,όταν διάλεγε τα ρούχα που θα φορούσε,ακόμα και όταν τοποθετούσε το ρουζ στο πρόσωπό της.
Η προετοιμασία για εκείνη ήταν μια τελετουργία,που πραγματικά άξιζε να την παρακολουθήσεις.Τόσο προσεχτική και λεπτομερειακή,αναζητώντας πάντα το τέλειο.Το ταλέντο της φαινόταν από μίλια μακριά.Δεν άνηκε σε αυτή τη σχολή,όμως δεν το έβαζε κάτω.Μου είχε εκμυστηρευτεί πως όταν θα έπαιρνε επιτέλους το πολυπόθητο πτυχίο θα ακολουθούσε την καριέρα που αναζητούσε η ψυχή της.Και εκείνη αλλά και οι γονείς της θα ήταν ευχαριστημένοι πίστευε.
''Μπέλλα που ταξιδεύεις πάλι;''
Η φωνή της με έβγαλε από τις σκέψεις μου για ακόμα μια φορά και την κοίταξα στα μάτια κατευθείαν.''Είσαι πολύ όμορφη''Σχολίασα θέλοντας να αλλάξω θέμα αμέσως.Το να της θυμήσω τα προβλήματά της δεν ήταν οπωσδήποτε μέσα στη λίστα της αποψινής βραδιάς.
''Σ'ευχαριστώ πολύ...''Τα μάτια της έλαμψαν.''Τι λες;Είσαι έτοιμη για να ξεκινήσουμε;''
''Ναι''Είπα με σιγουριά θέλοντας να πίσω πιο πολύ τον εαυτό μου.
''Ωραία,παίρνω τα κλειδιά από την κουζίνα και φύγαμε.''
Αφού κλείσαμε πίσω την πόρτα μας περπατήσαμε στους διαδρόμους του κολεγίου βλέποντας τα πρόσωπα των συμμαθητών μας να πηγαινοέρχονται.Ο καιρός ήταν όντως αρκετά αρεστός και μπορώ να πω πως ο αέρας που φυσούσε δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες μέρες.Ήταν πιο ζεστός.Μπορούσα σχεδόν να νιώσω το καλοκαίρι που άνθιζε πίσω του.Aν και είχαμε ακόμα αρκετό καιρό.
Ο έντονος ήχος των αυτοκινήτων μαρτυρούσε πως είχαμε φτάσει στη μεγάλη λεωφόρο μα δεν έκανα το κόπο να κοιτάξω γύρω μου.Τη στιγμή που σταματήσαμε μόνο γύρισα περίεργη να αντικρίσω την Άλις που είχε στυλώσει το βλέμμα της στην ευθεία.Ακολουθώντας τη ματιά της κατάλαβα πως κοιτούσε το μεγάλο κινηματογράφο που φανερωνόταν μερικά βήματα μπροστά μας.Το χαμόγελο της ήταν τόσο μεγάλο υπενθυμίζοντας μου πως έκανα το σωστό για τη φίλη μου ακόμα και αν κατέληγα ακόμα μια φορά πληγωμένη.
Περπατήσαμε για λίγο προσπερνώντας αρκετά μαγαζιά χωρίς να μιλάμε,χαζεύοντας απλά τον κόσμο που τριγυρνούσε χαρούμενα από εδώ και από κει.Ύστερα φτάσαμε στο σημείο που είχε δώσει το ραντεβού.Είχαμε έρθει 5 λεπτά νωρίτερα και αποφασίσαμε να κάτσουμε στα μικρά σκαλάκια δίπλα από τα Starbuck's για να τους περιμένουμε.Η καρδιά μου κάλπαζε σαν τρελή και μόνο στη σκέψη πως θα ήταν εδώ σε λίγη ώρα.Το άγχος μου από την άλλη εμπόδιζε την αναπνοή μου.Τι ήθελε να μου πει;
Η Άλις ξεκίνησε να μιλάει,θέλοντας να διώξει και τη δική της φανερή αμηχανία ,για το πόσο ωραία θα περάσουμε και για την ταινία που θα βλέπαμε αφήνοντας πάντα στην άκρη το θέμα με τον Έντουαρτ.Μου περιέγραψε την πλοκή και εάν ήμουν σε θέση να σκεφτώ φυσιολογικά θα έλεγα ότι ήταν από τις ταινίες που είχα προγραμματίσει να δω και εγώ όταν έβρισκα τον κατάλληλο χρόνο.
Μπορεί να ήταν ταινία φαντασίας αλλά το στόρι ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον από πολλές απόψεις καθώς ήταν μια παραλλαγή του κλασικού παραμυθιού της χιονάτης.Στη συγκεκριμένη ταινία όμως η ηρωίδα ήταν δυναμική,διεκδικούσε το θρόνο της από την κακιά βασίλισσα και οι μάχες αναμένοντας επικές.Δεν ήμουν φαν του είδους αλλά οι θετικές κρητικές ήταν ομολογουμένως αρκετά δελεαστικές.
''Μπέλλα έρχονται''
Τα λόγια της Άλις με έκαναν να γυρίσω απότομα το κεφάλι μου και τότε το βλέμμα μου όπως συνήθως έγινε αστραπιαία ένα με το δικό του.Τα πράσινα μάτια συνοδευόμενα από το κάτασπρο χαμόγελό του,έφεραν ένα κύμα ζεστασιά στο στήθος μου,που αγκάλιασε όλη μου την καρδιά.Τον έβλεπα να πλησιάζει με σταθερά βήματα διασχίζοντας το δρόμο και αμέσως η αναπνοή μου επιτάχυνε.Ήταν τόσο όμορφος
Τα χάλκινα μαλλιά του όπως συνήθως ήταν ένα χάος προκαλώντας με να τα χαϊδέψω.Σχεδόν μπορούσα να θυμηθώ το πόσο μεταξένια φάνταζαν κάτω από το άγγιγμα μου.Το σώμα του μυώδες διαγράφονταν κάτω από το κοντομάνικο μακό μπλουζάκι του.Ήταν γκρι και έκανε αντίθεση με το λευκό πρόσωπο του και τα ροδαλά του μάγουλα.Η καρδιά μου αντέδρασε ξανά.
''Γεια''Μου μίλησε πρώτος όταν έφτασε κοντά μας με τα μάτια του να λάμπουν και τη φωνή του πιο ελκυστική από ποτέ.Το βλέμμα του ταξίδεψε σε όλο μου το σώμα.
''Γεια''Ψιθύρισα.
''Άλις;''
Τότε το βλέμμα μου ταξίδεψε στην καλύτερη μου φίλη.Εκείνη κοιτούσε το ξανθό αγόρι εκστασιασμένη και έμοιαζε να είχε χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον.Ακριβώς όπως έδειχνα και εγώ πριν από λίγα δευτερόλεπτα.''Τζάσπερ;''
Εκείνος την τύλιξε στην αγκαλιά του βυθίζοντας το κεφάλι του στους μικροσκοπικούς της ώμους.
''Δεν έβλεπα την ώρα να σε συναντήσω''Είπε ειλικρινά με βαθιά φωνή.
''Και εγώ''Ήταν το μόνο που κατάφερε να απαντήσει φανερά ξαφνιασμένη από την κίνηση του.
Εγώ και ο Έντουαρτ κοιτάξαμε αλλού αμήχανα με το χαμόγελο να προσπαθεί να ξεφύγει από τα στόματα μας.Ήταν πραγματικά πολύ ταιριαστοί.Τα καφέ μάτια του Τζάσπερ την κοιτούσαν με τόση ζεστασιά γεμίζοντάς με αισιοδοξία για το μέλλον αυτής της σχέσης.Ήταν το μόνο που ήθελα για απόψε.
''Τι λέτε πάμε;''Μίλησε ο Έντουαρτ αυτή τη φορά δισταχτικά,χωρίς να θέλει να διακόψει την όμορφη στιγμή του φίλου του.
''Ναι,πάμε''Είπε η Άλις και δραπετεύοντας από την μεγάλη αντρική αγκαλιά,βηματίζοντας προς τα βορειοανατολικά που βρισκόταν η αίθουσα τον εισιτηρίων.Εκείνος όμως ξαφνιάζοντας μας για ακόμα μια φορά της έπιασε το χέρι.Το πρόσωπό της κοκκίνισε.
Συνεχίσαμε να περπατάμε με τον Έντουαρτ και εμένα να ακολουθούμε από πίσω.Κανείς όμως από τους δυο μας δεν είχε πει ούτε λέξη όταν εκείνος αποφάσισε να σπάσει πρώτος τη σιωπή.
''Νόμιζα πως δεν θα έρθεις''
''Και εγώ έτσι πίστευα''Απάντησα ειλικρινά χωρίς να μπορώ να το εμποδίσω.
''Μπέλλα,πραγματικά θέλω να σου μιλήσω για όλα αυτά που έχουν συμβεί''
Τον κοίταξα στα μάτια και τα συναισθήματα που περνούσαν από αυτά μαρτυρούσαν το αμέριστο άγχος και την ανησυχία που είχε για την συνέχεια.Υπήρχε περίπτωση να είχε μετανιώσει ειλικρινά;
''Τι είναι αυτό που θέλεις να μου πεις;''
''Νομίζω πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα''Είπε και γύρισε το βλέμμα του αλλού.Μου φάνηκε ενοχλημένος για κάποιο λόγο και έτσι τον πίεσα περισσότερο θέλοντας να μάθω επιτέλους ποιος ήταν ο λόγος αυτής του της συμπεριφοράς.Εκείνος άλλωστε ήθελε να μου μιλήσει για κάτι σημαντικό σήμερα.
''Και πότε ακριβώς θα είναι η κατάλληλη ώρα;''
Δεν μου απάντησε.Επιτάχυνε το βήμα του προσπερνώντας με αλλά ποτέ δεν έφτασε στην Άλις και τον Τζάσπερ.Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε ώσπου φτάσαμε στην έκδοση των εισιτηρίων.Η μυρωδιά του ζεστού ποπ-κορν πλημμύρισε τη μύτη μου και η ζεστασιά της ατμόσφαιρας με έκανε να χαλαρώσω κάπως.Ύστερα από πολύ ώρα διαπραγμάτευσης τους πείσαμε τελικά να πληρώσουμε εμείς τουλάχιστον τα ποπ-κορν και τα αναψυκτικά.Καθώς εκείνοι χάθηκαν μέσα στην ουρά που περίμενε εμείς βρήκαμε την ευκαιρία και καθίσαμε στις ειδικές πολυθρόνες που πρόσφεραν μασάζ.
''Πως νιώθεις;''Της είπα χωρίς να χάνω χρόνο.
''Τέλεια,Μπέλλα πραγματικά νιώθω ότι πετάω''Τα μάτια της έλαμπαν καθώς οι λέξεις,ενθουσιώδης ξέφευγαν από τα χείλη της.
''Αυτό ήθελα να ακούσω.''Της απάντησα ειλικρινά.
''Εσύ;''
Τότε έκανε την ερώτηση που μπορούσε να τα χαλάσει όλα.Δεν θα κατάφερνα να της πω ψέματα άλλωστε θα το καταλάβαινε και η ίδια.Ξαφνικά σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκε ο Τζάσπερ με τον Έντουαρτ στο πλάι του ανεμίζοντας τα εισιτήρια.
''Θα μιλήσουμε αργότερα''Είπα προσπαθώντας να κρύψω όσο τον δυνατόν πιο πολύ τα αισθήματα μου προσποιούμενη πως όλα πήγαιναν καλά.
''Ένταξει''Ψιθύρισε ανακουφισμένη.
Αφού πλέον είχαμε τα εισιτήρια στα χέρια μας,μετά από λίγη ώρα αποφασίσαμε να πάρουμε και τα υπόλοιπα σνακ και αναψυκτικά. Προθυμοποιήθηκα να τα φέρω εγώ αλλά ο Έντουαρτ με την παρότρυνση του Τζάσπερ με ακολούθησε.Δεν ήμουν σίγουρη εάν μου άρεσε που θα είχα παρέα.Μόλις ήρθε η σειρά μας πήρα θέση μπροστά στο ταμείο και ένας νεαρός θέλησε να με εξυπηρετήσει με περίσσιο ενθουσιασμό.Η ουρά του κόσμου μας πίεζε με αποτέλεσμα να έχουνε κολλήσει κυριολεκτικά πάνω στο γυαλιστερό πάγκο.
''Τι θα μπορούσα να κάνω για την όμορφη δεσποινίς;''Το χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.Η κίτρινη στολή του έκανε αντίθεση με το σκουρόχρωμο δέρμα του.
Ο Έντουαρτ πίσω μου ξεφύσησε ενοχλημένα ενώ έβαλε τα χέρια του αριστερά και δεξιά, κτητικά γύρω μου.
''Ε...''Το άγγιγμα του με αποσυντόνισε''Θα θέλαμε τρία μεγάλα ποπ-κορ και τρέις μεγάλες coca-cola''
''Είναι 15,30''Είπε και δίνοντας μου την απόδειξη απομάκρυνε το βλέμμα του από μένα ντροπιασμένα ενώ εγώ,άρχισα να ψάχνω μέσα στην τσάντα μου για τα χρήματα.Μόλις έβγαλα το χαρτονόμισμα παρατήρησα πως έψαχνε και εκείνος στο δικό του πορτοφόλι.
''Τι κάνεις;''Απέτισα νευριασμένα.
''Πληρώνω προφανώς.''Μου απάντησε ξερά πετώντας τα χρήματα πάνω στον πάγκο και παίρνοντας τα πράγματα χωρίς να μου δίνει σημασία πήγε να φύγει από την ουρά.
''Συμφωνήσαμε εμείς να πληρώσουμε τα σνακς''Τον έπιασα από το χέρι και τον γύρισα απότομα προς το μέρος μου νευριασμένα.
''Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να πληρώσει τίποτα''Με κοίταξε βαθιά στα μάτια με το θυμό να καίει πίσω από τις πράσινες λίμνες του.
''Το υποσχέθηκες''
''Δεν με ενδιαφέρει''
''Γιατί να είσαι πάντα τόσο....''Δεν μπόρεσα να συνεχίσω.
''Τόσο;''Είπε και με το σώμα του με κόλλησε πάνω στον πάγκο προκαλώντας με να συνεχίσω.
''Τι θα γίνει ρε παιδιά,θα κρατήσει πολύ ώρα το καυγαδάκι;''Μια φωνή ήρθε από πίσω μας και γύρισα να αντικρίσω τον κόσμο που περίμενε αγανακτισμένα .Μάτια θυμωμένα μας κοιτούσαν έτοιμα να μας επιτεθούν που καθυστερούσαμε παραπάνω την ήδη παραγεμισμένη ουρά.Στην κυριολεξία είχαμε δημιουργήσει μπλόκο με τον τσακωμό μας.
Χωρίς να το σκεφτώ έβαλα το χαρτονόμισμα στην τσέπη της μπλούζας του και ήταν η δική μου σειρά να βγω απότομα από την ουρά χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.Περπάτησα με γρήγορα βήματα μέχρι το κόψιμο των εισιτηρίων όπου μας περίμεναν τα παιδιά.Φτάνοντας εκεί η Άλις με κοίταξε με την περιέργεια να είναι εμφανής στα χαρακτηριστικά της.
''Που είναι ο Έντουαρτ;''Ρώτησε ο Τζάσπερ με την ίδια έκφραση.
''Φερνει τα πράγματα''Απάντησα ξερά.
''Και τι κάνει τόση ώρα;Πρέπει να μπούμε θα αρχίσει η ταινία''
''Τι γκρινιάζεις Τζαζ,εδώ είμαι''
Ή φωνή του ακριβώς από πίσω μου με έκανε να παγώσω.Γύρισα αργά να τον αντικρίσω και εκείνος μου χάρισε ένα ειρωνικό χαμόγελο καθώς ξεκίνησε να περπατάει μαζί με τους άλλους προς τις αίθουσες προβολής,χωρίς να μου δίνει την παραμικρή σημασία.Φυσικά δεν πρόκειται να άφηνε έτσι την προηγούμενή μου κίνηση.Η κοπέλα στην πύλη έσκισε τα εισιτήρια μας και μας έδωσε την άδεια να προχωρήσουμε.Εγώ είχα μείνει πιο πίσω κοιτώντας τους τεράστιους τοίχους που απλώνονταν στα πλάγια με τα poster από επώνυμες ταινίες που παίζονταν τώρα αλλά και ταινίες που θα έρχονταν προσεχώς.
Στην πραγματικότητα προσπαθούσα να απασχολήσω λίγο τον εαυτό μου καθώς η βραδιά δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα.Ακόμα δεν είχε αρχίσει η ταινία και είχαμε έρθει σε αντιπαράθεση δύο φορές.Τι άλλο χειρότερο μπορούσε να συμβεί άλλωστε;
Αφού μπήκαμε στην σκοτεινή αίθουσα ψάξαμε τις θέσεις μας σύμφωνα με της οδηγίες της αρμόδιας.Εκείνη ευγενική αμέσως θέλησε να μας εξυπηρετήσει δείχνοντάς μας τα νούμερα.Παρατήρησα ότι κοιτούσε λίγο παραπάνω από το φυσιολογικό τον Έντουαρτ.Μάλιστα του χαμογέλασε όταν του έδειξε την ακριβή θέση του δίπλα στη δική μου.
Χωρίς να το καταλάβω ο εκνευρισμός μέσα μου άρχισε να φουντώνει αλλά δεν θέλησα να το δείξω.Κάθισα αμέσως στην σκούρα πολυθρόνα μου και κόλλησα το βλέμμα στις διαφημίσεις ώστε να μην του κάνω τη χάρη να πάρει αυτή την ευχαρίστηση.Αγκαλιάζοντας τα ποπ-κορν έκρυψα το πρόσωπό μου όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα στα σοκολατένια μου μαλλιά.Ήθελα να απομονωθώ μέχρι να τελειώσει όλο αυτό το βασανιστήριο.
''Δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι''
Η φωνή του ακριβώς δίπλα στο αυτί που με έκανε να πεταχτώ από τη θέση με αποτέλεσμα τα ποπ-κορν να προσγειωθούν στο πάτωμα. Βλαστήμησα με την αγανάκτηση να ξεπερνά κάθε προσωπικό μου όριο και γύρισα να τον κοιτάξω.Υπέροχα.
Εκείνος φάνηκε να το διασκεδάζει καθώς δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το πνιχτό του γέλιο.Το έσπρωξα με το χέρι μου με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στο μπράτσο του Τζάσπερ,πετώντας μερικά και από τα δικά του ποπ-κορν στο πάτωμα.Εκείνος δεν έδειχνε να κατάλαβε κάτι καθώς κοιτούσε την Άλις χαμένος στο δικό του κόσμο.
''Είσαι τρελή;''Μου είπε σιγανά σκύβοντας πάνω από το κεφάλι μου με τα πρόσωπά μας να απέχουν μερικά εκατοστά.
''Μου έριξες τα ποπ-κορν''
''Δεν φταίω εγώ εάν είσαι απρόσεχτη''
''Το έκανες επίτηδες,ήξερες πως θα τρόμαζα''
''Δεν ξέρεις τι λες''
Γύρισα το κεφάλι μου απότομα στη οθόνη με τον εγκέφαλο μου να βράζει.Κάρφωσα τα νύχια μου πάνω στο κάθισμα και ρούφηξα δυνατά την coca-cola μου.Το παγωμένο υγρό ταξίδεψε στο λαιμό μου κάνοντας με να συνέλθω για λίγο.
Έμεινα έτσι ώσπου οι διαφημίσεις τελείωσαν και η ταινία ξεκίνησε με ένα μαγευτικό πλάνο ενός χιονισμένου τοπίου.Παχύ χιόνι κάλυπτε τεράστιες πεδιάδες και ένα κοντινό πλάνο σε ένα κόκκινο μύλο μου έκοψε την ανάσα.Η αίσθηση ήταν μοναδική.Ένιωσα κάτι να κινείται δίπλα μου,βγάζοντας με από τη σφαίρα της φαντασίας.Είχε ακουμπήσει το ποπ-κορν του στη μέση ανάμεσα στα πόδια μας.Γύρισα να τον κοιτάξω και εκείνος μίλησε ψιθυριστά.
''Πάρε από τα δικά μου,δεν γίνεται τώρα να βγούμε έξω να σου πάρω άλλα''
''Αυτό να το ξεχάσεις''Απάντησα αμέσως.
''Μην κάνεις σαν μωρό''Είπε στριφογυρίζοντας τα μάτια του καθώς έφερε το κουτί ακόμα πιο κοντά μου.
''Ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο ποιος κάνει σαν μωρό''
''Υπονοείς κάτι με αυτό;''
''Θα σταματήσετε επιτέλους εκεί μπροστά;''
Μια εκνευρισμένη φωνή μας διέκοψε και γύρισα πίσω να κοιτάξω ντροπιασμένη.Μια κυρία γύρω στα πενήντα με μεγάλα κοκάλινα γυαλιά μας κοιτούσε με νεύρο.
''Μας συγχωρείται δεν θα ξανασυμβεί''Κατάφερα να πω και με μία αόριστη κίνηση του χεριού της έστρεψε το βλέμμα της πάλι στην ταινία ενοχλημένη.
''Βλέπεις τι κάνεις;''Στράφηκα προς εκείνον με τη φωνή μου ίσα ίσα να ακούγεται.
''Πάλι εγώ φταίω;''
''Ναι!Εσύ φταις για ότι μου συμβαίνει'' απάντησα δυνατά χωρίς να το καταλάβω και η φωνή μου αντήχησε σε όλη την αίθουσα.
Η ντροπή με χτύπησε ακαριαία και έσκυψα όσο το δυνατόν περισσότερο στην θέση μου θέλοντας να κρύψω τον εαυτό μου.Άκουσα φωνές πίσω μου ως αντίδραση ξεχωρίζοντας εκείνη της γυναίκας που μας είχε παραπονεθεί πριν από λίγο.
''Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος;''
''Κυρία μου τι συμβαίνει;''Η κοπέλα που μας είχε βρει τις θέσεις είχε κάνει την εμφάνισή της στεκόμενη ακριβώς από πάνω μας
''Αυτοί οι δύο μπροστά,δεν έχουν ηρεμήσει από την ώρα που άρχισε η ταινία. Απετώ να τους βγάλετε έξω!''
Άκουσα και άλλες φωνές να συμφωνούν για το ίδιο και το πρόσωπό μου κοκκίνισε.Η κοπέλα αυτή τη φορά απευθύνθηκε σε εμάς παρόλο που κοιτούσε ξανά τον Έντουαρτ.
''Πολύ φοβάμαι ότι πρέπει να αποχωρίσετε από την αίθουσα.''Η φωνή της ευγενική δεν έχανε την επαγγελματικότητα της παρόλο που το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στα μάτια του Έντουαρτ.
Εκείνος Χωρίς να πει τίποτα αρπάζοντας με από το χέρι με σήκωσε και μίλησε στην κοπέλα.
''Έχετε απόλυτο δίκιο,απλώς η ξαδέρφη μου δεν έχει συνηθίσει στην νοοτροπία της πόλης και με ότι αυτό συνεπάγεται.Θα ήθελα πολύ να επανορθώσω''Την κοίταξε σαγηνευτικά και εκείνη πετάρισε τα βλέφαρα της φανερώς ζαλισμένη από την παρουσία του.Της χαμογέλασα και φοβήθηκα μήπως η καημένη κοπέλα λιποθυμούσε.
''Εμ...όχι..θέλω να πω..Εμ..Δεν υπάρχει πρόβλημα,απλώς δεν γίνεται να μείνετε στην αίθουσα μπορεί να βρω το μπελά μου.''
''Ω,μα καταλαβαίνω.Θα φύγουμε αμέσως.Α,αυτό είναι το τηλέφωνό μου.''Με μία κίνηση έβγαλε ένα άσπρο χαρτάκι από την τσέπη του και το ακούμπησε πάνω στα χέρια της.''Σας είπα πως θέλω να επανορθώσω''
''Φυσικά''Ήταν το μόνο που κατάφερε να πει η κοπέλα και τότε χωρίς προειδοποίηση άρχισα να τρέχω μέσα στην αίθουσα θέλοντας να δραπετεύσω από αυτή τη κόλαση αφήνοντάς τους πίσω μου.
Ο θυμός με είχε ξεπεράσει..Τα βήματά του με ακολούθησαν μα εγώ δεν σταμάτησα ώσπου βγήκα στο δρόμο.Τα φώτα της πόλης με τύφλωσαν καθώς τα μάτια μου είχαν συνηθίσει στο σκοτάδι της αίθουσας.Σταμάτησα στο πεζοδρόμιο και τότε εκείνος έφτασε δίπλα μου.
Δεν γύρισα να τον κοιτάξω καθώς ήμουν σίγουρη πως δάκρυα θα άρχιζαν να ξεχειλίζουν από τα μάτια μου τη στιγμή που θα έβλεπα το πρόσωπό του.Μόλις είχα ζήσει την πιο εξευτελιστική εμπειρία ολόκληρης της ζωής μου εξαιτίας του.Η καρδιά μου πονούσε,όλο μου το σώμα πονούσε με κάθε του χαμόγελο,με κάθε του βλέμμα προς την κοπέλα.Ήξερα πως δεν μου άνηκε αλλά να αναγνωρίζω το συναίσθημα της ζήλιας μέσα μου έκανε ακόμα πιο έντονη τη διαπίστωση πως είχα συναισθήματα για εκείνον.Δεν ήθελα όμως και αυτό με πονούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Πιάνοντας το χέρι μου απότομα με γύρισε προς το μέρος φέρνοντας σε επαφή τα σώματά μας.
''Μπορείς να μου πεις τι έχεις πάθει;''
''Μου έχει καταστρέψει τη ζωή,αυτό έχω πάθει.!Δεν θέλω να σε βλέπω,δεν θέλω να σε ξέρω.Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις πάνω σε αυτό;''
Έμεινε ακίνητος να με κοιτάει με τον πόνο και την απογοήτευση να γεννιούνται ξαφνικά μέσα στα μάτια του.Δεν ξέρω τι είχε δει στο βλέμμα μου,πάντως για πρώτη φορά έβλεπα μεταμέλεια.Δεν επέτρεψα όμως στον εαυτό μου να τον εμπιστευτεί.Όχι ξανά.
Τίναξα βίαια το χέρι μου θέλοντας να το απελευθερώσω αλλά δεν με άφησε.Στεκόταν παγωμένος,ένα άγαλμα.Τα χείλη του προσπαθούσαν να βρουν τις κατάλληλες λέξεις αλλά δεν μπορούσε να τις αφήσει να φύγουν.
''Συγνώμη''Ψιθύρισε ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα.
''Δεν μπορώ να κάνω κάτι πια''Είπα θέλοντας να δείξω όλη την ειλικρίνεια που κρυβόταν πίσω από τη φωνή μου.
''Έχεις δίκιο''Τα παράτησε και άφησε το χέρι μου να πέσει ελεύθερο.''Δεν σου αξίζω.''
Η δήλωσή του αυτή με έκανε να παγώσω στη θέση μου.Φάνηκε πως δεν ήθελε να εξωτερικεύσει αυτή του τη σκέψη καθώς όλο το ύφος του άλλαξε αλλά τα μάτια του ποτέ δεν άφησαν τα δικά μου.Μείναμε εκεί να κοιτάμε ο ένας τον άλλο χωρίς να μιλάμε.Ο ήχος των αυτοκινήτων έμοιαζε τόσο μακρινός λες και εμείς είχαμε απομακρυνθεί σε έναν δικό μας κόσμο,σε ένα παράλληλο σύμπαν.Μόνο τη στιγμή που η γνώριμη φωνή των φίλων μας έσπασε αυτήν την ψευδαίσθηση ένιωσα πως είχα γυρίσει ξανά πίσω στη Γη.
